عالم اندر ذكر تو در شور و غوغا، هست و نيست      بــــــاده از دست تـو اندر جام صهبا، هست و نيست

نــــــــور رخســــــــار تو در دلها، فروزان شد نشد      عشق رويــــــت در دل هر پير و برنا، هست و نيست

بلبل انـــــــــدر شاخ گل مدح تو را خوانـد و نخواند      بوى عطر موى تو در دشت و صحرا، هست و نيست

درد دل از روى زردم پيش او، گفــت و نـــــــــگفت      پــاره پـــــاره جـــــامه صبر و شكيبا، هست و نيست

جـــــــانِ من در راه آن دلبر فدا گشت و نـــگشت      جـــــان خــــــوبانْ برخىِ خاك دلارا، هست و نيست

كـــــــــــــاروان عشق در روياى او، رفت و نـرفت        جــــــــان صدها كاروان در اين تمنا، هست و نيست

آنكـــــــــه ســر در كوى او نگذاشته، آزاده نيست            آنكـــــه جـــــــان نفكنـده در درگاه او، دلداده نيست

نيستى را بــــــرگزين اى دوست، اندر راه عشق             رنگ هستى هـــــــــر كه بر رُخ دارد، آدم‏زاده نيست

راه و رسم عشق، بيرون از حساب ما و تو است              آنكـه هشيار است و بيدار است، مست باده نيست

ســــــــر نهــــادن بر در او پا به سر بنهادن است             هـــر كـه خود را هست داند، پا به سر بنهاده نيست

ســــالها بـــــــايــــد كـــه راه عشق را پيدا كنى              ايـــــن ره رنـــــــدان ميخانه است، راه ساده نيست

خــرقه درويش، همچون تاج شاهنشاهى است              تـــــاجـــــــــدار و خرقه دار، از رنگ و بو افتاده نيست

تــــا اسير رنگ و بويى، بــــــــــوى دلبر نشنوى              هــــــــــــــر كه اين اغلال در جانش بود، آماده نيست

آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نيست              آنچـــــه جان جويد، به دست صـــوفى بيگانه نيست

گفته هـــــاى فيلسوف و صوفى و درويش و شيخ              در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نيست

بــــــــا كــــه گويم راز دل را، از كه جويم وصف يار               هر چه گويند، از زبـــــــــــان عاشـــق و ديوانه نيست

هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از سخن              كانچه گويند، از زبــــــــــــــان بيهش و مستانه نيست

ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست               بــــى نصيب آن كس، كه او را ره بر اين پيمانه نيست

عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز  فراق                آنكـــــــــه بر شمع جمالت سوخت، جز پروانه نيست

حلقـــــه گيســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت                 غير مستـــــــــــان، كس نداند غير دام و دانه نيست

قصــــــــــــــــه مستى و رمز بيخودى و بيهشى                  عاشقـــــــــــان دانند كاين اسطوره و افسانه نيست

عاشقـــــــان روى او را خانــه و كاشانه نيست          مرغ بال و پر شكسته، فكر باغ و لانه نيست

گـــــر اسير روى اويى؛ نيست شو، پروانه شو           پاى‏بنـــد ملك هستى، در خور پروانه نيست

مى‏گســــاران را دل از عالم بريدن شيوه است           آنكه رنـــــگ و بوى دارد، لايق ميخانه نيست

راه علم و عقل با ديوانگـــــــى از هم جداست           بسته اين دانــــه‏ها و اين دامها ديوانه نيست

مست شو، ديوانه شو، از خويشتن بيگانه شو            آشنا با دوست، راهش غير اين بيگانه نيست

غـــــــــــم دل با كه بگويم كه مرا يارى نيست         جز تـــــــــو اى روحِ روان، هيچ مددكارى نيست

غم عشق تو به جان است و نگويم به كسى           كه در اين بــــــــاديه غمزده، غمخوارى نيست

راز دل را نتوانــــــــــــــــــم به كسـى بگشايم           كه در اين ديــــــــــــر مغان رازنگهدارى نيست

ساقى، از ساغـــــر لبـــــريز ز مـــى دم بـربند            كه در اين ميكـــــده مى‏زده، هشيارى نيست

درد من، عشق تــــــو و بستر من؛ بستر مرگ           جز تواَم هيچ طبيببــــــى و پــــــرستارى نيست

لطف كن، لطف و گـــــــذر كن به سر بـــالينم              كه به بيمــــــــــارى من جان تو، بيمارى نيست

قلـــــــــم ســـــرخ كشم بر ورق دفتر خويش              هان كه در عشق من و حُسن تو، گفتارى نيست