عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست          مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست

گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار          گشتيم هــــركجــــــــــــــا، نشنيديــم بــوى دوست

هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است           خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست

ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند          ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست

گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود          ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست

با عـــــــــاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است            كاوش بس است اين همــــه، در جستجوى دوست

ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد           بـــــــر گيـــــر مى، تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست

با كه گويم راز دل را، كس مرا همراز نيست       از چه جويــــم سِرّ جان را، دربه رويم باز نيست

نـــاز كن تا مى‏توانى، غمزه كن تا مى‏شود        دردمنـــــــــدى را نديدم، عــاشق ايـن ناز نيست

حلقـــــه صــــوفى و دير راهبم هرگز مجوى       مــــــــــــرغ بــال و پر زده، با زاغ هم‏پرواز نيست

اهل دل، عـــــــاجز زگفتار است با اهل خرد        بــــــى‏زبان بـا بى‏دلان هرگز سخن پرداز نيست

سربده در راه جانان، جان به كف سرباز باش       آنكـه سر در كــــــــوى دلبر نفكند، سرباز نيست

عشق جانان ريشه دارد در دل، از روز اَلَست        عشــــق را انجــــــام نبــود، چون ورا آغاز نيست

اين پريشان حالــى از جام "بلى" نوشيده ام        ايـــن "بلــى" تا وصل دلبر، بى بلا دمساز نيست

عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نيست            كــــــيست كايـــن آتش افــروخته در جانش نيست؟

جـــــز تو در محفل دلسوختگان، ذكــرى نيست            ايـــــــن حديثـــى‏است كه آغازش و پايانش نيست

راز دل را نتــــــــوان پيش كسى بـــــــاز نمــود             جــــــز بــرِ دوست، كه خود حاضر و پنهانش نيست

بـــــا كــــــــــه گويم كه بجز دوست نبيند هرگز             آنكــــــه انديشــــــه و ديــــــدار به فرمانش نيست

گــــــــوشه چشــــم‏گشـا، بر منِ مسكين بنگر             نـــــاز كن نـــــــــــاز، كه اين باديه سامانش نيست

ســــر خُمـــــ بـــــاز كن و ساغـــــر لبـــريزم ده             كه بجـــــــز تــــــــــــو، سر پيمانه و پيمانش نيست

نتــــــوان بست زبـــــــانش ز پــــــــريشان‏گويى             آنكـــــــــــــــه در سينه بجز قلب پريشانش نيست

پــــــاره كــــــــن دفتر و بشكن قلم و دم دربند               كـــه كسى نيست كه سرگشته و حيرانش نيست

دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نيست         آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد، عاقل نيست

مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست           بجــز اين مستيم از عمر، دگر حاصل نيست

عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد مرا          چه تــوان كرد كه اين باديه را ساحل نيست

بگــــــــــذر از خـــويش اگر عاشقِ دلباخته‏اى         كه ميـــان تو و او، جز تو كسى حايل نيست

رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فكن        كه بجــز عشق، تو را رهرو اين منزل نيست

اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار         كه جـــز اين طايفه را راه درين محفل نيست

برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان        كه جز اين حـــــــــاصل ديوانه لايعقل نيست

دست مـــن گير و از اين خرقه سالوس، رهان         كه در اين خــــرقه بجز جايگــه جاهل نيست

علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى         كه به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نيست

امشب از حسرت رويت، دگر آرامم نيست          دلم آرام نگيــــــرد كــــــــــــه دلاَّرامم نيست

گــــــردش بــاغ نخواهم،  نروم طَرْف چمن          روى گلــــــــزار نجويـــــم كه گلندامم نيست

مـــــــــن از آغاز كــــه روى تو بديدم گفتم:         در پـــــى طلعت اين حوروش، انجامم نيست

من به يك دانـــه، به دام تو به خود افتادم          چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نيست؟

خـــــــاك كويش شوم و كامْ طلبكار شوم           گــرچه دانم كه از آن كامْ طلب، كامم نيست

همـــــه ايّام چو "هندى" سر راهش گيرم           گــــــر چــــه توفيقِ نظر در همه ايامم نيست