مـــــــــــاييم و يكى خرقه تزوير و دگر هيچ         در دام ريـــــــــــا، بسته به زنجير و دگر هيچ

خودبينى و خودخواهى و خودكامگى نفس        جان را چو "روان" كــــرده زمينگير و دگر هيچ

در بـــــــــــــــارگه دوست، نبرديم و نديديم         جــــــــز نامه سربسته به تقصير و دگر هيچ

بگزيده خــــــرابات و گسسته ز همـــه خلق       دل بستـــــــــه به پيشامد تقدير و دگر هيچ

درويش كـــــه درويش‏صفت نيست، گشايد         بر خلق خــــــــــــــدا ديده تحقير و دگر هيچ

صـــــــــوفى كه صفاييش نباشد، ننهد سر          جز بر در مــــــــردِ  زر و شمشير و دگر هيچ

عالِـــــــــــم كه به اخلاص نياراسته خود را          علمش به حجــابى شده تفسير و دگر هيچ

عــــــــارف كه ز عرفان كتبى چند فراخواند            بستــــه است به الفاظ و تعابير و دگر هيچ

باد بهار مــــــــــــــــــــژده ديـــــدار يار داد        شــــــايد كه جــان به مقدم باد بهار داد

بلبل به شـــــــــــاخ ســرو در آوازِ دل‏فريب       بـــــــــــــــــر دل نويد سرو قد گلعذار داد

ساقى به جام بـــاده، در آن عشوه و دلال       آرامشى به جـــــــــان مـــــــن بيقرار داد

در بوستان عشق، نشايد غمين نشست       بايد كه جان به دست  بتى مى‏گسار داد

شيرين زبان مــــــــن، گل بى‏خار بوستان        جــــــامى ز غم به خسرو، فرهاد وار داد

تا روى دوست ديــــــــد، دل جان‏گداز من         يك جـــــــــان نداد در ره او، صد هزار داد

گــــــــــر به سوى كوچه دلدار راهى باز گردد         گر كه بخت خفته ام با من دمى همساز گردد

گر نسيم صبحگاهى، ره به كوى دوست يابد          گــــــر دل افســرده با آن سرو قد  همراز گردد

گـــــر نى از درد دل عشاق، شرحى باز گويد         گــــــــر دل غمــــــديده با غمخواه هم‏آواز گردد

گــــــر سليمان بر غم مور ضعيفى رحمت آرد          در بر صاحبـــــــــــــدلان والاى  و سرافراز گردد

در هوايش سر سپارم، در قدومش جان بريزم          گــــــــــر برويم در گشايد، گر به نازى باز گردد

سايـــه افكن بر سرم، اى سرو بستانِ نكويى          تـــــا كــــــــــه جانم از جهان، آماده پرواز گردد

بـــــــــــــــاده از پيمانه دلدار، هشيارى ندارد              بى‏خـــــــودى از نوش اين پيمانه، بيدارى ندارد

چشم بيمار تو هر كس را به بيمارى كشاند                تا ابـــــــــــــــد اين عاشق بيمار، بيمارى ندارد

عاشق از هر چيز جز دلدار، دل بركنده خامش              چونكه با خود جز حديث عشق، گفتارى ندارد

بــــا كـــــه بتوان گفت از شيرينى درد غم يار               جز غــــم دلدار، عاشق‏پيشه غمخوارى ندارد

بر ســــر بـــــــــالين بيمار رخت، روزى گذر كن              بين كه جز عشق تو بر بالين، پرستارى ندارد

لطف كن اى دوست، از رخ پرده بگشا، ناز كم كن          دل تمنـــــــــــــــايى ز دلبر غير ديدارى ندارد

آنكــــــــــه ما را جفت با غم كرد، بنشانيــــد فرد       ديــــــــــدى آخـــر پرسشى از حال زار ما نكرد؟

بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهى گــــواهى آشكار       اشك ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد

آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم         بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم مى‏زنم با آه سرد

گـــــر نه خود، رخسار زيبــــــاى تو ديد اندر چمن       گــــــــــرد باد اندر رُخ گل مى فشانَد از چه گرد؟

مى نيــــــــــــــــارم ز آستانت روى خود برداشتن       گــــر دو صد بارم ز كوى خويشتن، سازى تو طرد

بشنوم گر، با مـــــن بيدل تــــــــــــو را باشد ستيز      جـــــــــــان به كف بگرفته بشتابم به ميدان نبرد

"هندى" اين بسرود  هرچند اوستادى گفته است:      "مرد اين ميدان نيم من، گر تو خواهى بود مرد"