سر كوى تو، به جان تو قسم! جاى من است        به خـــــــــم زلف تو، در ميكده ماواى من است

عارفانِ رخ تو جملــــــــــــــــه ظلومند و جهول        اين ظلومىّ و جهولى، سر و سوداى من است

عاشـــق روى تو حسرت زده اندر طلب است         ســــــر نهادن به سر كوى تو، فتواى من است

عالـــــــم و جاهل و زاهد، همه شيداى تواند         اين نه تنهـــــــــــــا رقم سرّ سويداى من است

رخ گشـــــــا، جلوه نما، گوشه چشمى انداز         اين هــــــــــواى دل  غمديده شيداى من است

مسجد و صومعـــــــــه و بتكده و دير و كنيس         هر كجا مــــــــــــى‏گذرى، ياد دل‏آراى من است

در حجابيم و حجـــــــــابيم و حجابيم و حجاب         اين حجاب است كه خود، راز معماى من است

خــانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزين است         پــــــايـــــــــــه آن بـرتر از دروازه عرشِ برين است

ايـــــــن ســـرا، بارافكن مى‏خوردگان راه يار است         با پريشان حالى و مستى و بيهوشى قرين است

از جهــــان هستى و ملك جهان بينى برون است         بــــا گروه نيستى جويان عاشق، همنشين است

مسكن ســــــوداگرانِ روى يـار گلعـــــــــذار است         مــــــــركـــــــــــز دلدادگان آن نگارِ مه جبين است

پــــــــــرده داران حـــــــــــرم فـــرمانروايان طريقند         بــــــانـــــــــــى اين بارگه آواره از روى زمين است

عــــــاكف اين كعبه وارسته ز مدح اين و آن است         خـــــــــادم اين ميكــــده دور از ثناى آن و اين است

در پيچ و تــــــــاب گيسوى دلبر، ترانه است             دل بـــــــــــرده فدايى هر شاخ شانــــــه است

جان در هــــــــواى ديدن رخسار ماه توست             در مسجد و كنيســــه نشستن بهانــــــه است

در صيــــــــد عــــــارفان و ز هستى رميدگان            زلفت چـو دام و، خــــال لبت همچو دانــه است

انـــــدر وصــــــــال روى تو اى شمس تابناك            اشكــــــــم چــــو سيل جــانب دريـــا روانه است

در كــوى دوست، فصل جوانى به سر رسيد             بايد چــــــه كرد؟ اين همه جــور زمـــانــــه است

امــــــواج حُسن دوست، چو درياى بى‏كران              اين مستِ تشنه كــــامْ غمش در كــــرانه است

ميخـــــــــــانه در هواى وصالش طرب كنان               مطرب به رقص و شـــادى و چنگ و چَغانه است

عشق اگــــــر بال گشايد به جهان، حاكم اوست            گـــــــر كند جلــوه در اين كوْن و مكان، حاكــم اوست

روزى ار رُخ بنمــــــايد ز نهــــــــــــــانخانه خويش             فــــــــــاش گــردد كـــه به پيدا و نهان، حاكــم اوست

ذرّه اى نيست به عالم كه در آن عشقى نيست             بــــــــــــــارك اللّه كه كران تا به كران، حاكــم اوست

گــــــــــر عيـــان گــردد روزى، رخش از پرده غيب             همـــــــــــه بيننــد كه در غيب و عيان، حاكم اوست

تـــــا كه از جسم و روان بر تو حجاب است حجاب            خــــــود نبينى بـــه همه جسم و روان، حاكم اوست

مـــن چه گويم؟ كه جهان نيست بجز پرتو عشق              ذوالجلالى است كـــــه بر دهر و زمان، حاكم اوست

بــــــــــاد صبا، گذر كنى ار در سراى دوست         بر گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست

مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار          مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست

كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت، كباب           انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟

مجنــــون اسير عشق شد؛ امّا چو من نشد          اى كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست