آنكه دل بگسلد از هر دو جهان، درويش است            آنكـــــه بگــــذشت ز پيـــدا و نهان، درويش است

خـــــــــرقه و خانقه از مذهب رندان دور است            آنكــــه دورى كند از ايــــــن و از آن، درويش است

نيست درويش كــــــــــــه دارد كُلــه درويشى            آنكـــــه ناديـــده كلاه و سر و جـان، درويش است

حلقــــــه ذكـــــــــر مياراى كــه ذاكر، يار است           آنكــــــه ذاكـــــر بشناسد به عيان، درويش است

هـــــر كه در جمع كسان دعوى درويشى كرد            بـــــه حقيقت، نــــه كه با ورد زبان، درويش است

صــــــوفى‏اى كو به هواى دل خود شد درويش           بنـــده همت خويش است، چسان درويش است؟

عشـــــــــــق نگـــار، سرِّ سويداى جان ماست         ما خاكســــــــار كــوى تو، تا در توان ماست

با خلـــــــــــــديان بگو كه، شما و قصور خويش         آرام مـــــــا به ســـــــــايه سرو روان ماست

فردوس و هــر چه هست در آن، قسمت رقيب         رنج و غمى كه مى رسـد از او، از آن ماست

بــــــــــا مدعى بگــــــو كه تو و "جنت النعيم"           ديدار يار، حــــــــاصل ســـــرّ نهــــان ماست

ساغـــــــــــــــــر بيار و باده بريز و كرشمه كن           كـــــــــاين غمزه، روح‏پرور جان و روان ماست

اين با هُشـــــــــــان و علم فروشان و صوفيان            مــــــــــــى‏نشنوند آنچه كه ورد زبان ماست

بــــــرخيز مطربا، كه طرب آرزوى ماست         چشم خــــرابِ يارِ وفــــــــــادار سوى ماست

ديـــــوانگى عاشق خوبان، ز باده است          مستى عاشقـــــــــان خدا، از سبوى ماست

مـــــــــــــا عاشقان، ز قله كـوه هدايتيم         روح الامين به "سدره" پى جستجوى ماست

گلشن كنيد ميكــــــــــده را، اى قلندران         طيـــــــــر بهشت مــى‏زده در گفتگوى ماست

با مطربان بگــــــو كه طـــرب را فزون كنند        دســـت گــــداى صومعه بالا به سوى ماست

ســــاقى، بـــــريز باده گلگون به جام من        اين خُـــــــمِّ پــــــر ز مى، سببِ آبروى ماست

بـــــــاد بهــــــــــار پــرده رخسار او گشود       ســـــرخىّ گــــــــل ز دلبر آشفته روى ماست

اى پــــــردگى كه جلوه ات از عرش بگذرد      مهــــــر رُخــــت عجين به بُن موى موى ماست

خــــــــم ابـــروى كجت قبله محــراب من است            تاب گيســوى تو خود، راز تب و تاب من است

اهـــــــــــل دل را به نيايش، اگــر آدابى هست             يـــاد ديــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است

آنچـــــــــه ديدم ز حـــريفان همه هشيارى بود             در صف مـى‏زده بيـدارى من، خواب من است

در يَم علـــــــــــــم و عمل، مدعيان غوطه ورند             مستــى و بيهشى مى زده گرداب من است

هـــــر كسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد            دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است

حـــــــــــــــاش للّه كه جز اين ره، ره ديگر پويم             عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است

هر كسى از غم و شادى است نصيبي، او را               مــــــايه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است

افسانه جهــــان، دل ديوانه من است      در شمع عشق سوخته، پروانه من است

گيسوى يــار، دام دل عاشقان اوست      خــــــال سياه پشت لبش دانه من است

غوغاى عـــــــاشقان، رخ غمّاز دلبران      راز و نيــــــــازها همـه، در خانه من است

كوى نكـوى ميكده، باب صفاى عشق     طــــــاق و رواق روى تو كاشانه من است

فــــــــرياد رعد، ناله دل‏سوز جان من      دريــــــاى عشق، قطره مستانه من است

تــــــا شد به زلف يار سرشانه آشنا       مسجود قدسيان همگى، شانه من است