هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست        هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست

همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند        در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست

جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند       اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟

عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند         ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست

فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيد        غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟

بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن        بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست

عـــاشق دوست ز رنـــــگش پيداست          بيدلــــــــــى از دل تنگـــش پيداست

نتــــــــــوان نــــــرم نمودش به سخن          ايــــن سخن، از دل سنگش پيداست

از در صلح بــــــــــرون نـــــايد دوست           ديگـــــــر امـــــروز، ز جنگش پيداست

مَى زده است، از رُخ سرخش پرسيد           مستـــى از چشم قشنگش پيداست

يار، امشب پى عاشق كشى است           مـــــن نگويـــــــم؛ ز خَدَنگش پيداست

رازِ عشـــــق تــــــــو نگــويد "هندى"          چـــه كنـــــم من كه ز رنگش پيداست

آنكه دامن مى زند بر آتش جانـــم، حبيب است       آنكـــه روز افزون نمـــايد درد من، آن خود طبيب است

آنچه روح افزاست، جام باده از دست نگار است       نى مدرّس، نى مــربّى، نى‏حكيم و نى خطيب است

سرّ عشقم، رمز دردم در خم گيسوى يار است        كـــى به جمع حلقــه صوفىّ و اصحــاب صليب است؟

از "فتـــوحاتم" نشد فتحىّ و از "مصباح"، نورى         هــــر چــــه خواهم، در درون جامــه آن دلفريب است

درد مـــى جـــويند اين وارستگان مكتب عشق         آنكه درمان خواهد از اصحــاب اين مكتب، غريب است

جرعه‏اى مى خواهم از جام تو تا بيهوش گردم         هــــوشمند از لـــذّت اين جرعه مى، بى نصيب است

مـــوج لطف دوست، در درياى عشق بى كرانه         گــــاه در اوُج فـــراز و گــــاه در عمــــــق نشيب است

عيب از ما است، اگر دوست ز ما مستور است       ديده بگشاى كـــــه بينى همــه عالم طور است

لاف كـــم زن كـــــــــه نبيند رخ خـورشيد جهان       چشــم خفــاش كـــــه از ديدن نــورى كور است

يــــــــــا رب، ايــن پرده پندار كه در ديده ماست       بـــاز كن تــــا كــــه ببينم همــــه عالم نور است

كــــــــــاش در حلقه رندان خبرى بود ز دوست        سخن آنجا نه ز "ناصر" بــــــود از "منصـور" است

واى اگـــــر پــــــــرده ز اســــرار بيفتــــــد روزى      فاش گردد كه چه در خرقــــه اين مهجــــور است

چــــــه كنــــــــم تا به سر كوى توام راه دهند؟      كاين سفر توشه همى‏خواهــد و اين ره دور است

وادى عشق كه بى هوشى و سرگردانى است     مــــــدعى در طلبش بـــــوالهوس و مغــرور است

لـــب فرو بست هر آن كس رخ چون ماهش ديد      آنكــــه مـــــدحت كنـد از گفته خود مسرور است

وقت آن است كــــــــه بنشينم و دم در نـــــزنم       به همــــه كــون و مكان مدحت او مسطور است

پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏گشا ناز بس است     عــــــاشق ســوخته را ديدن رويت هوس است

دست از دامنت اى دوست، نخواهم برداشت     تا مــــــن دلشـده را يك رمق و يك نفس است

همــــــــه خوبان برِ زيبايى‏ات اى مايه حُسن،     فى‏المثل، در برِ درياى خروشان چو خس است

مـــــرغ پــــر سوختــه را نيست نصيبى ز بهار     عـــرصـه جولانگه زاغ است و نواى مگس است

داد خواهـــــم، غم دل را به كجا عرضه كنم؟      كه چو من دادستان است و چو فرياد رس است

اين همـــــــه غلغل و غوغـــا كه در آفاق بوَد      ســـوى دلـــــدار، روان و همه بانگ جرس است