نــــــــــــاله زد دوست كه راز دل او پيدا شد       پيش رنـــــــــدان خرابــات چسان رسوا شد

خـــــواستم راز دلم پيش خودم باشد و بس       در ميخـــــــــانه گشـودند و چنين غوغا شد

ســــــــــر خُم را بگشاييد كه يار آمده است       مــــــــژده اى ميكـده، عيش ازلى بر پا شد

ســــــــر زلف تو بنازم كه به افشــــــاندن آن      ذرّه خــــــورشيد شد و قطره همى دريا شد

لب گشودى و ز مى گفتى و ميخواره شدى      پيش ســــاقى، همه اسرار جهان افشا شد

گــــــويى از كوچه ميخانه گذر كرده، مسيح       كه به درگـــــــــــاه خـــــــــداوند بلند آوا شد

معجــــــــــــــــز عشق ندانى تو، زليخا داند       كه بـــــــــرش يوسف محبوب، چنان زيبا شد

بهــــــــــــار آمــــــــد و گلـــزار، نور باران شد      چمـــــــــن ز عشق رُخ يار، لاله افشــان شد

ســـــرود عشق ز مـــــرغان بوستان بشنو!      جــــــمال يار ز گلبــــرگِ سبز، تابـــــــــان شد

ندا به ســــــــــاقى سرمستِ گلعذار رسيد      كه طـــرْف دشت چو رُخسار سرخِ مستان شد

به غنچه گوى كه از روى خويش، پرده فكن      كــــــــــــه مرغ دل ز فراق رُخت، پريشان شد

ز حـــــال قلبِ جفا ديده ام، مپرس، مپرس      چــــــو ابـــــــــــر از غم دلدار، اشك ريزان شد

بهار آمد كه غم از جان برد، غم در دل افزون شد     چه گويم كز غم آن ســـــروِ خندان، جان و دل خون شد

گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند      تو دانـــــــى حال مـــا واماندگان در اين ميان چون شد

گل از هجـــــران بلبل، بلبل از دورىّ گــل، هر دم      به طرْف گلستان هر يك، به عشق خويش مفتون شد

حجاب از چهره دلــــــــــــــدار ما، باد صبـا بگرفت      چـــــو من هر كس بر او يك دم نظر افكند، مجنون شد

بهــــــــار آمد، ز گلشن بــــــرد زرديها و سرديهــا       به يُمن خور، گلستان سبز و بستان گرم و گلگون شد

بهـــــــار آمــــــد، بهــــــار آمـــد، بهار گل‏عذار آمد      به ميخــــــواران عــاشق گو: خمار از صحنه بيرون شد

چــه شد كه امشب از اينجا گذارگاه تو شد           مگـــــر كه آه من خسته، خضر راه تو شد؟

بســـــــــاط چون تو سليمان و كلبه درويش           نعـــــــــــــــوذ باللّه، گويى ز اشتباه تو شد

كنـــــــــون كه آمدى و با چو من صفا كردى            بســـــــــاط فقر چو كاخ شه از پناه تو شد

شبـــــى كه ظلمتش از دود آه من، بُد بيش          چــــــــــو روز، روشن از نور روى ماه تو شد

بگو به شيخ كه امشب بهشت موعود است          نصيب مـــــن به عيان، خواه يا نخواه تو شد

تـــــو شـــــاه انجمنِ حُسن و "هندى" بيدل           هر آنچه هست ز جان، خاك بارگاه تو شد

پيـــــــــــرى رسيد و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد               ايّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بيــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم              عمــــرى دراز، صرف در اين كـوره راه شد

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند             وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است             حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبله‏گاه شد

دلــــــدادگان، كــــــه روى سفيدنـــــــــــد پيش يار             رنج مـــــرا نديده كـــــه رويــــم سيـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آينده صد فسوس             آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گير              آن را كـــه رو سيه بــه سراشيب چاه شد