حــــــــــــــديث عشق تو، باد بهار باز آورد             صبــــــــــــا ز طَرْف چمن، بوى دلنواز آورد

طرب كنان گل از اسرار بوستان مى گفت             فسرده جان، خبر از عشق چاره ساز آورد

بنفشــــــــــــه از غم دورىّ يار، نالان بود              فــــــــرشته آيه هجـــــــران جان‏گداز آورد

هلال از خــــــــــــم ابروى يار، دم مى زد              نسيــــــــــم عطر بهارى، چه سرفراز آورد

اى دوست، پيـــــر ميكده از راه مى رسد         بــــا يك گلِ شكفته به همراه، مى رسد

گل نيست، بلكه غنچه باغ سعادت است         كـــــــز جان دوست بر دل آگاه مى رسد

آن روى با طــــــــراوت و آن موى عطرگين         از خيمـــه‏گه گذشته، به خرگاه مى رسد

از خطـــــــــــــّه حقيقت و از خيمـه مجاز          بـــــــرخاسته، به خلوت دلخواه مى رسد

آن نغمـــــــــــه فرشته فردوسِ جـــاودان          بــــر گوشِ جانِ مى زده گهگاه مى رسد

دود درونِ عــــــاشقِ سرمست از شراب          بــــــــــــر قلب پير ميكده، با آه مى رسد

دست از دلـــــــــم بدار كه فرياد اين گدا           از چــاه دل برون شده، بر شاه مى رسد

دردِ دل فقيــــــــــر ز ماهى به ماه رفت            درويش نالـــــــه‏اش به دل ماه، مى رسد

زير كمان ابــــــروى دلدار، جادويى ست            كاســــــرار آن به قلب كمينگاه مى رسد

فقـر فخر است اگر فارغ از عالم باشد         آنكه از خويش گذر كرد، چه‏اش غم باشد؟

طالع بخت در آن روز بـر آيد كه شبش         يـــــــــار تا صبح ورا مونس و همــدم باشد

طــــربِ ساغرِ درويش نفهمد، صوفى         بــــاده از دست بتـــى گير كه محرم باشد

طوطــــــى باغ محبّت نرود كلبه جغد         بــــــــــازِ فردوس كجا كلب معلّـــــم باشد؟

اين دل گمشده را يا به پناهت بپذير          يا رهـــــا ســـــاز كه سرگشته عالم باشد

داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد          آن شناســـد كه ز خود يكسره فانى باشد

بـــــــــــه خـــــــمِ طره زلفت نتوانم ره يافت          آن توانـــــــد كه دلش آنچه تو دانى، باشد

ســــــــاغرى از خُـــــــم ميخانه مرا باز دهيد         كه تـــــــواند كه در اين ميكده بانى باشد؟

گـــــــــــــــــِردِ دلدار نگردد، غم ساقى نخورد        غيــــــــر آن رند كه بى نام و نشانى باشد

گرچه پيرم؛ به سر زلف تو اى دوست، قسم         در ســـــــرم، عشق چــو ايّام جوانى باشد

دورم از كـــــــــوى تو، اى عشوه‏گر هر جايى         كه نصيبم ز رُخت، نامــــــــــــه پرانى باشد

گـــــــــــر شبانان به سر كوى تو آيند و روند           خرّم آن دم كه مرا شغـــــــل، شبانى باشد

گــــــــره از زلف خم اندر خم دلبر، وا شد         زاهــــــــد پير چو عشّاق جوان رسوا شد

قطــــــــــــره بـــاده ز جام كرمت نوشيدم         جانــــــــم از موج غمت، همقدم دريا شد

قصـــــه دوست رها كن كه در انديشه او          آتشى ريخت به جانم كه روان فرسا شد

مــــــــــــژده وصل به رندان خرابات رسيد         ناگهـــــــان غلغله و رقص و طرب بر پا شد

آتشى را كه ز عشقش، به دل و جانم زد         جـــانم از خويش گذر كرد و خليل آسا شد