گــــر تــــو آدم‏زاده هستى "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟       "قابَ قَوْسينت" كجا رفته است؟ "اَوْاَدْنى" چه شد؟

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــرياد "اَنَا الحق" مى‏زنى         مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنيّت و اِنّـــــا چه شد؟

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بكن اين خرقـه را          دم زدن از خــــويشتن با بـــــوق و با كرنا چه شد؟

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مريز          زاهـــــد ار هستى تو، پس اقبال بر دنيا چه شد؟

اين عبــــادتــها كه ما كرديم، خوبش كاسبى‏است          دعــــــــــوى اخلاص با اين خود پرستيها چه شد؟

مــــــرشد از دعوت به سوى خويشتن، بردار دست          "لا الهت" را شنيدستم؛ ولــــــــى "الاّ" چه شد؟

مـــــاعر بيمايه، بشكن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات          كـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

كـــوتاه سخن كه يــــــار آمد           بــا گيسوى مُشكبار آمد

بگشــــود در و نقاب برداشت           بــــى پرده نگر، نگار آمد

او بــــــود و كسى نبــود با او            يـــكتاي و غريب وار آمد

بنشست و ببست در ز اغيار            گـــــويى پى يار غار آمد

مـــــن محو جمال بى‏مثالش            او جلـــــوه‏گر از كنار آمد

بــــــــرداشت حجاب از ميانه            تا بـــر ســر ميگسار آمد

دنبالــــــــــه صبح ليلة القدر             خـــور با رُخ آشكــــار آمد

بگــــــــذار چراغ، صبح گرديد            خـــورشيد جهــانمدار آمد

بگــــــــــذار قلم، بپيچ دفتر              كـــوتاه سخن كه يـــار آمد

ميلاد گل و بهـــار جـــــان آمد          برخيز كه عيد مى‏كشان آمد

خاموش مباش، زير اين خرقه          بر جان جهان، دوباره جان آمد

بـرگير به دستْ پرچم عشّاق          فـــرمـــــانده ملكِ لامكان آمد

گلزارْ ز عيش، لاله باران شد           سلطــــانِ زمين و آسمان آمد

بــا يـــــار بـــگو كه پرده بردارد         هين! عـــاشق آخر الزّمان آمد

آماده امر و نهى و فرمان باش         هشدار، كــه منجى جهان آمد

عمر را  پايـان رسيد و يــــــــارم از در درنيـــامد       قصّــــه‏ام آخـــر شد و اين غصّه را آخر نيامد

جام مرگ آمـد به دستم، جام مى هرگز نديدم      سالها بر من گـــذشت و لطفى از دلبر نيامد

مرغ جان در اين قفس بى بال و پر افتاد و هرگز     آنكــــه بايـــد اين قفس را بشكند از در نيامد

عاشقــــانِ روى جانان، جمله بى نام و نشانند     نامــــــداران را هـــواى او، دمى بر سر نيامد

كاروانِ عشق رويش، صف به صف در انتظــارند      با كه گويـــم: آخر آن معشوق جان‏پرور نيامد

مردگان را روح بخشــد، عاشقان را جان ستاند      جاهلان را اين‏چنين عاشق كشى باور نيامد

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون، نداند           رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون، نداند

تا نگشتى كوهـــكن، شيرينى هجران ندانى          نــــاز پـــــرورده، ره آورد دل پر خــــون نداند

خسرو از شيرينى شيرين، نيابد رنگ و بويى          تا چو فرهاد از درونش، رنگ و بو بيرون نداند

يوسفـــى بايــــــد كه در دام زليخا، دل نبازد           ورنه خورشيد و كواكب در برش مفتون نداند

غــــــرق دريا جز خروش موج بى پايان، نبيند           باديه پيماى عشقت ساحل و هامـون نداند

جلـــــــوه دلدار را آغاز و انجامــــــــــى نباشد         عشق بى پايان ما جز آن چرا و چـون، نداند