دنياى بهتر هم با امام حسين ـ عليه السّلام ـ بود نه با يزيد؛ ولى انسان، خوشى و راحتى مى خواهد و به هر چه مى رسد بالاتر از آن را طالب است و آرامش ندارد تا به نفس مطمئنّه برسد؛ اما جهل و يا غفلت دارد كه داشتن وسايل راحتى و رفاه، غير از راحتى و رفاه و آرامش دل است :
«أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَـلـئنُّ الْقُلُوبُ»(سوره ى رعد، آيه ى 28) هان! دل ها فقط به ياد خدا آرام مى گيرند.
يعنى تنها وسيله ى آرامش دل ذكر اللّه است؛ ولى ما بر اسباب تكيه مى كنيم و از مُسَبِّب الاسباب غافل هستيم، و حال اين كه خداوند متعال مى فرمايد:

«أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا»(سوره ى بقره، آيه ى 165) قدرت، توانايى همگى فقط از آن خداست.
مگر اين كه انسان خودش از ميان برود، كه:
« أَعْدى عَدُوِّكَ، نَفْسُكَ الَّتى بَيْنَ جَنْبَيْكَ. »(بحار الانوار، ج 67) بزرگترين دشمن تو، نفس تو است كه در وجود تو نهفته است.
براى ما امتحان پيش نيامده تا معلوم شود كه با حسين ـ عليه السّلام ـ هستيم يا با يزيد.

انسان احتياج به معلّم و هادى دارد، و وظيفه‏ى انبياء ـ عليهم‏السّلام ـ ارشاد و هدايت مردم است. آيا مى‏شود گفت كه ما از تعليم و هدايت انبياء ـ عليهم‏السّلام ـ مستغنى هستيم. 
خداوند منّان اين همه پيامبر براى تعليم و هدايت بشر ارزانى داشته است، ولى بشر از آن‏ها استفاده نكرده و نمى‏كند! چه قدر انسان از انسانيت دور است! اگر بين خالق و مخلوق رابطه نبود، و هدايت انبياء ـ عليهم‏السّلام ـ نبود، افراد بشر شب و روز به جان يكديگر مى‏افتادند و براى يكديگر چاه مى‏كَندند!

خيال مى‏كنم انسان اگر هر يك از مشاهد مشرفه را طواف كند، همه‏ ى مشاهد را در همه جا زيارت كرده است و براى او مفيد است. آن‏ها «أَحْيَآءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ»(سوره‏ى آل عمران، آيه‏ى 169)؛ (زنده ‏اند و نزد خدا بهره ‏مند) هستند و با ديگران قابل قياس نيستند. هرجا هستيم مى ‏توانيم به هر كدام از آن‏ها متوسّل شويم. در زيارت حضرت سيّدالشهدا ـ عليه‏السّلام ـ بر همه‏ ى ائمه بلكه انبياء ـ عليهم ‏السّلام ـ سلام شده است: آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى و محمّد ـ صلوات ‏اللّه ‏عليهم ‏اجمعين ـ .
اگر كسى بخواهد تشنگى و عطش ديدار آن‏ها را در وجود خود تخفيف دهد، زيارت مشاهد مشرفه به منزله‏ى ملاقات آن‏ها و ديدار حضرت غايب ـ عجّل‏اللّه‏تعالى فرجه‏الشّريف ـ است. آن‏ها در هر جا حاضر و ناظرند. هر گاه انسان به يكى از آن‏ها متوجه شود، مانند آن است كه به همه متوجه شده و همه را زيارت و ديدار كرده است.

گذشته از اين كه فرموده‏اند: شما خود را اصلاح كنيد، ما خودمان به سراغ شما مى‏آييم و لازم نيست شما به دنبال ما باشيد.
راه ديگر، توسّل به قرآن است، اين‏ها شريك قرآن هستند، بلكه با قرآن عينيّت دارند. اگر چه اكثر مسلمانان به قرآن اعتقاد دارند ولى به امامت اهل بيت قايل نيستند. البته جاى شگفتى نيست كه اكثريت مسلمانان بر خطا هستند، زيرا مى دانيم كه اكثر متديّنين عالم نيز مسيحى هستند كه قايل‏اند قرآن باطل است! بنابراين، اكثريت ميزان برترى نيست.
توسل به قرآن هم آرام‏بخش دل‏ها است:
«أَلنَّظَرُ إِلَى الْمُصْحَفِ عِبادَةٌ.»(مستدرك الوسائل، ج 4) نگريستن به قرآن عبادت است.
همين آرامش قلبى براى كسى كه به شمايل امام زمان ـ عجّل ‏اللّه ‏تعالى‏ فرجه ‏الشّريف ـ نگاه كند، نيز حاصل مى‏شود.