براى رسيدن به درجات كمال و يقين، قطعا تنها ورع از محرّمات كفايت نمى ‏كند، نه تنها ورع از سبعه‏ ى موبقه از كباير مانند شرك و قتل نفس و...، بلكه ورع از چهل محرّم كه در كتاب عيون اخبار الرضا ـ عليه‏السّلام ـ ذكر شده است، نيز كفايت نمى‏ كند، بلكه يك نگاه تند كه سبب ايذاى يك مؤمن و يا هتك حرمت او شود، حرام است؛ هم چنين يك تبسّم به اهل معصيت كه موجب تشويق او بر گناه باشد، حرام است. بنابراين، كسى كه مى ‏خواهد به درجات كمال و يقين نايل گردد، بايد از اين گونه گناهان هم پرهيز نمايد.

انبياء و ائمّه ـ عليهم‏السّلام ـ نيامده‏اند كه بگويند مردم از دنيا هيچ بهره‏اى نداشته باشند، بلكه آمده ‏اند طريقه‏ى دنيا دارى با سعادت و عزت و... را هم به ما نشان بدهند. انفاق، احسان، صداقت، دوستى و محبّت و در فكر هم بودن يكى از راه‏هاى سعادت دنيوى ما است.
اگر در فكر هم، يار هم، غمخوار هم باشيم، در واقع در فكر خود هستيم و در نتيجه دنياى خود را هم نگهدارى كرده ‏ايم.
خدا تنبه دهد كه از بى‏تنبهى شكست نخوريم و متنبّه بشويم كه چرا فكر نكرديم كه با پيروى از انبياء و اولياء ـ عليهم‏السّلام ـ چگونه دنيادارى كنيم.

در زيارت حضرت غايب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ـ وارد شده است :
«ألسَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْمُهَذَّبُ الْخائِفُ!»
سلام بر تو اى آراسته ى بيمناك!
با اين كه اگر انسان خائن باشد، بايد خائف باشد، و شخص مُهذّب و بى گناه و پاك از كسى بيم ندارد، ولى آن حضرت با آن حريم پاك، از اظهار خود خايف است. بنابراين، از گناه ما و به خاطر اعمال ما است كه آن حضرت هزار سال در بيابان ها در به در و خائف است.