بیست و پنجم دسامبر سالروز تولد پیامبر صلح و دوستی،
مهربانی و مودّت عیسی مسیح(ع) است. پیامبری که به تصریح قرآن، بی پدر و از
مادری باکره چون مریم که تمام عمر خویش را به عبادت و بندگی خداوند صرف کرد و
سرانجام با زادن فرزندی پاک و مبشّر روح القدس اجر و مزد عبادات خویش را در
دنیا و آخرت گرفت.
اسلام در مواجهه با این دو، مادر و پسر با نهایت احترام و ارج و قرب از آنها
یاد می کند به طوری که کمتر کسی در قرآن از آن مقام و منزلت برخوردار شده است.
«مسيح، عيسى بن مريم پيامبر خدا و كلمه او است كه آن را به سوى مريم افكند»
(1)؛
«به عيسى بن مريم دلائل روشن داديم و او را از مددهاى روح القدس برخوردار
ساختيم» (2)؛
«مَثَل عيسى نزد خدا مانند مَثَل آدم است كه او را از خاك آفريد، سپس به او گفت
باش پس او بود شد» (3)؛
«آنگاه كه خدا گفت اى عيسى من تو را مىميرانم [يا به طور كامل مىگيرم] و تو
را به سوى خودم بالا مىبردم و تو را از [پليدىِ] كفار پاك مىسازم» (4)؛
«نام او مسيح، عيسى بن مريم است؛ آبرومند در دنيا و آخرت، و از مقربان است» (5)
«اى مريم اين [خوراك] از كجا به تو رسيده است؟ گفت آن از جانب خداست» (6)؛
«و آنگاه كه فرشتگان گفتند اى مريم خدا تو را برگزيد و تو را پاك ساخت و تو را
بر زنان جهانيان برترى داد» (7)؛
«اى مريم در برابر پروردگارت خضوع كن و سجده نما و با ركوع كنندگان ركوع به جا
آور» (8)؛
«و خداوند براى مؤمنان مَثَلى را زد... و مريم دختر عمران را كه دامانش را پاك
نگاه داشت» (9)؛
«و پسر مريم و مادر او را نشانهاى قرار داديم» (10)
«و در او [مريم] از روح خود دميديم و او را و پسرش را نشانهاى براى جهانيان
قرار داديم» (11).
عیسی مسیح(ع) به رسالت رسید تا حقیقت دین خدا را با نور وجودش که عاریت گرفته
از خدایش بود به یهودیان عصر خویش بشناساند. اساس بعثت انبیا از آدم ابوالبشر
تا خاتم المرسلین به تصحیح و تکمیل ادیان پیامبران قبل از خودشان بوده است.
همان طوری که هیچ پیامبری به کلی دین و کتاب پیامبر قبل از خود را نفی و رد
نکرده است. حضرت عیسی(ع) نیز منکر کتاب و دین حضرت موسی(ع) نشد و با نهایت
احترام در صدد تکمیل و تصحیح آن برآمد. زخارفی که بزرگان دین یهود پس از حضرت
موسی(ع) بدان افزودند و بدین کار نور حقیقت دین الهی را به خاموشی کشانیده
بودند. عیسی(ع) خود در این باره می فرماید:« گمان مبرید که آمده ام تا تورات
موسی و نوشته های سایر انبیاء را منسوخ کنم من آمده ام تا انها را تکمیل نمایم
و به انجام برسانم.»(12)
در جای دیگر می فرماید:« به راستی به شما می گویم که از میان احکام تورات، هر
آنچه باید عملی شود یقیناً همه یک به یک عملی خواهند شد، پس اگر کسی ازکوچک
ترین حکم آن سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند او در ملکوت
آسمان از همه کوچکتر خواهد بود.»(13)
حضرت محمد(ص) نیز در رسالت خویش با همین رویکرد به مسیحیت و ادیان گذشتگان و
پیامبران آسمانی نگریسته است. و پس از تصدیق کلیت دین و کتاب مقدسشان به بیان
تحریفها و اصلاح آنها پرداخته است.
مسیح فرزند خدا!
از مهمترین اشتباهات مسیحیان در رویارویی با حضرت مسیح(ع) اینکه او را پسر خدا
خواندند و از این رو به خداوند شرک ورزیدند و این در حالی است که این مهم در
انجیل برنابا که نزدیک ترین انجیل در میان اناجیل مسیحیان به قرآن است نیز بیان
شده و خواندن حضرت عیسی(ع) به عنوان پسر خدا را کفر می دانند:« ای عزیز به
درستی که خدای بزرگ عجیب تفقد نموده است ما را در این روزهای پسین به پیغمبر
خود یسوع مسیح برحمت بزرگ از برای تعلیم و آیاتی که گرفته است آنها را شیطان
وسیله گمراه نمودن بسیاری را بدعوی پرهیزگاری که بشارت دهندگانند. به تعلیمی که
سخت کفر است.»(14)
در اسلام نیز این نکته به عنوان شعار تغییر ناپذیر مسلمانان روزانه ده بار از
عبادی ترین اعمال مسلمانان در نماز تکرارمی شود که خداوند لم یلد و لم یولد
است.در قرآن این انحراف و تحریف حقیقت این چنین ذکر شده است: اتخذوا احبارهم و
رهبنهم اربابا من دون الله و المسیح ابن مریم و ما امروا الا لیعبدوا الها
وحدا... اینان دانشمندان و راهبان خود مسیح پسر مریم را به جای خدا به الوهیت
گرفتند با آنکه مامور نبودند جز اینکه خدایی یگانه را بپرستند که هیچ معبودی جز
او نیست. منزه است او از آنچه[ با وی] شریک می گردانند.(15)
در آیه ای دیگر خداوند به تصریح این شرک بزرگ را با حضرت مسیح(ع) مطرح می کند:
واذ قال الله یعیسی ابن مریم ءانت قلت للناس اتخذونی و امی الهین من دون الله
... « و[ یاد کن] هنگامی که خدا فرمود: ای عیسی پسر مریم، آیا تو به مردم گفتی:
من و مادرم را همچون دو خدا به جای خداوند بپرستید؟ گفت: منزهی تو مرا نزیبد
که[ درباره خویشتن] چیزی را که حق من نیست بگویم. اگر آن را گفته بودم قطعاً آن
را می دانستی. آنچه در نفس من است تو می دانی و آنچه در ذات توست من نمی دانم،
چرا که تو خود، دانای رازهای نهانی.»(16)
قرآن وقتی وارد در احتجاج علیه تثلیث مسیحیت می شود، آن را از دو طریف رد می
کند. اول از طریق بیان عمومی، یعنی بیان این معنا که بطور کلی فرزند داشتن
برخدای تعالی محال است و فی نفیه امری است ناممکن، چع اینکه فرزند فرضی عیسی
باشد یا عزیر یا هرکس دیگر. دوم از طریق بیان خصوصی و مربوط به شخص عیسی بن
مریم و اینکه آن جناب نه پسر خدا بود و نه اله معبود، بلکه بنده ای بود برای
خدا و مخلوقی بود ار آفریده های او.(17)
سرانجام مسیح(ع)
از جمله نقاط اختلاف برانگیز اسلام و مسیحیت در سرانجام حضرت مسیح(ع) است و آن
در هنگامی است که در شام آخر که مصادف است با شب 23ماه مبارک رمضان سربازان
رومی به قصد دستگیری مسیح به مکان مورد نظر حمله می کنند و شخص دیگری را که
بسیار به حضرت شباهت داشت دستگیر و او را به صلیب می کشند.
اما مسیحیان معتقدند حضرت مسیح (ع) به شهادت رسید و پس از شهادت به آسمان صعود
کرد و در آسمان چهارم به انتظار نشسته است تا روزی بیاید و جهان را به سامان
برساند. او عذابهای قبل از به صلیب کشیده شدنش را تحمل کرد تا کفاره گناهان
مسیحیان و یا تمامی عالمیان باشد.
این نکته از دیدگاه اسلام و قرآن مردود است چرا که هیچ کسی وزر و وبال دیگری را
به گردن نمی گیرد و مسئول اعمال افراد خودشان هستند. در عین حال این حقیقتی
انکارناپذیر است که عیسی مسیح (ع) در روز جزا از شفیعان و مقربان درگاه حضرت
احدیت است و با شفاعت ایشان بسیاری از غذاب روز جزا در امان خواهند ماند.
در مورد به صلیب کشیده شدن حضرت نیز در قرآن آمده است: وقولهم انا قتلنا المسیح
عیسی ابن مریم رسول الله و ما قتلواه و ما صلبواه و لکن شبه لهم .گفته ایشان که
ما مسیح عیسی بن مریم پیامبر خدا را کشتیم و حال آنکه او نه به صلیب کشیده شد و
نه کشته شد بلکهامر برآنها مشتبه شد.(18)
به هر رو قرآن و اسلام شرط ایمان و تقوا برای مسلمانان را اعتقاد به پیامران و
کتابهای مقدس آنها می داند و خود نیز مکمل آنهاست همانطور که مسیحیت مکمل یهود
و ادیان گذشته خویش بوده است. با نگاه آیات سوره هایی چون بقره: 4، 136، 285؛
آلعمران: 85؛ شورى: 13 و... می توان این مهم را اثبات کرد.
منابع:
1- نساء: 171
2- بقره: 253
3- آل عمران: 59
4- آلعمران: 55
5- آل عمران: 45
6- آل عمران: 37
7- آل عمران: 42
8- آل عمران: 43
9- تحريم: 11 و 12
10- مؤمنون: 50
11- انبياء: 91
12- انجیل متی، آیه 17
13- همان، 18/5
14- انجیل برنابا، ترجمه سردار کابلی، ص59
15- توبه/31
16- مائده/116
17- تفسیر المیزان، ج3،ص452
18- نساء/157
منبع:
خبرگزاري شبستان
