سهراب سپهری نقاش و شاعر، 15 مهرماه سال 1307 در کاشان متولد شد. خود سهراب
گفته است: "... مادرم می داند که من روز 14 مهر به دنیا آمده ام، درست سر ساعت
12. مادرم صدای اذان را می شنیده است... "
محل تولد سهراب باغ بزرگی در محله دروازه عطا بود. سهراب درباره محل تولدش می
گوید : " ... خانه، بزرگ بود. باغ بود و همه جور درخت داشت. برای یادگرفتن،
وسعت خوبی بود. خانه ما همسایه صحرا بود . تمام رویاهایم به بیابان راه داشت...
" (هنوز در سفرم - صفحه 10)
سال 1312به دبستان خیام (مدرس) کاشان رفت : " ... مدرسه، خواب های مرا قیچی
کرده بود . نماز مرا شکسته بود . مدرسه، عروسک مرا رنجانده بود . روز ورود،
یادم نخواهد رفت : مرا از میان بازیهایم ربودند و به کابوس مدرسه بردند . خودم
را تنها دیدم و غریب ... از آن پس و هربار دلهره بود که به جای من راهی مدرسه
می شد.... " (اتاق آبی - صفحه 33)
" ... در دبستان، ما را برای نماز به مسجد می بردند. روزی در مسجد بسته بود .
بقال سر گذر گفت : نماز را روی بام مسجد بخوانید تا چند متر به خدا نزدیکتر
باشید. مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد و من سالها مذهبی ماندم. بی
آنکه خدایی داشته باشم ... " (هنوز در سفرم)
سهراب می گوید: " خرداد سال 1319 ، پایان دوره شش ساله ابتدایی. دبستان را که
تمام کردم، تابستان را در کارخانه ریسندگی کاشان کار گرفتم. یکی دو ماه کارگر
کارخانه شدم . نمی دانم تابستان چه سالی، ملخ به شهر ما هجوم آورد . زیان ها
رساند . من مامور مبارزه با ملخ در یکی از آبادی ها شدم. راستش، حتی برای کشتن
یک ملخ نقشه نکشیدم. اگر محصول را می خوردند، پیدا بود که گرسنه اند. وقتی میان
مزارع راه می رفتم، سعی می کردم پا روی ملخ ها نگذارم...." (هنوز در سفرم)
مهرماه همان سال، برای حضور در دوره متوسطه به دبیرستان پهلوی کاشان رفت : "
... در دبیرستان، نقاشی کار جدی تری شد. زنگ نقاشی، نقطه روشنی در تاریکی هفته
بود..." (هنوز در سفرم - صفحه 12)
سال 1322، پس از پایان دوره اول متوسطه به تهران آمد و در دانشسرای مقدماتی
شبانه روزی تهران ثبت نام کرد: " ... در چنین شهری (کاشان)، ما به آگاهی نمی
رسیدیم. اهل سنجش نمی شدیم. در حساسیت خود شناور بودیم. دل می باختیم. شیفته می
شدیم و آنچه می اندوختیم، پیروزی تجربه بود. آمدم تهران و رفتم دانشسرای
مقدماتی. به شهر بزرگی آمده بودم. اما امکان رشد چندان نبود... " (هنوز در
سفرم- صفحه 12)
سال 1324 دوره دوساله دانشسرای مقدماتی به پایان رسید و سهراب به کاشان بازگشت:
" ... دوران دگرگونی آغاز می شد. سال 1945 بود. فراغت در کف بود. فرصت تامل به
دست آمده بود. زمینه برای تکان های دلپذیر فراهم میشد... "(هنوز در سفرم)
آذرماه سال 1325 به پیشنهاد مشفق کاشانی در اداره فرهنگ (آموزش و پرورش) کاشان
استخدام شد: " ... شعرهای مشفق را خوانده بودم ولی خودش را ندیده بودم. مشفق
دست مرا گرفت و به راه نوشتن کشید. الفبای شاعری را او به من آموخت..." (هنوز
در سفرم)
سال 1326 و در سن نوزده سالگی، منظومه ای عاشقانه و لطیف از سهراب، با نام "در
کنار چمن یا آرامگاه عشق" در 26 صفحه منتشر شد:
... زندگی افسانه محنت فزاست
زندگی یک بی سر و ته ماجراست
غیر غم و محنت و اندوه و رنج
نیست در این کهنه سرای سپنج...
سال 1327، هنگامی که سهراب در تپه های اطراف قمصر مشغول نقاشی بود، با منصور
شیبانی که در آن سالها دانشجوی نقاشی دانشکده هنرهای زیبا بود، آشنا شد. این
برخورد، سهراب را دگرگون کرد:"... آنروز، شیبانی چیرها گفت. از هنر حرف ها زد.
ون گوگ را نشان داد. من در گیجی دلپذیری بودم. هرچه می شنیدم، تازه بود و هرچه
می دیدم غرابت داشت. شب که به خانه برمی گشتم، من آدمی دیگر بودم. طعم یک
استحاله را تا انتهای خواب در دهان داشتم... "(هنوز در سفرم)
سال 1332 دوره نقاشی را در دانشکده هنرهای زیبا به پایان رساند. اواخر سال
1332، دومین مجموعه شعر سهراب با عنوان "زندگی خواب ها" با طراحی جلد خود او و
با کاغذی ارزان قیمت در 63 صفحه منتشر شد. تا سال 1336، چندین شعر سهراب و
ترجمه هایی از اشعار شاعران خارجی در نشریات آن زمان به چاپ رسید. در مردادماه
1336 از راه زمینی به پاریس و لندن جهت نام نویسی در مدرسه هنرهای زیبای پاریس
در رشته لیتوگرافی سفر کرد. در سال 1339، ضمن شرکت در دومین بی ینال تهران،
موفق به دریافت جایزه اول هنرهای زیبا گردید. مرداد این سال، سهراب به توکیو
رفت و در آنجا فنون حکاکی روی چوب را آموخت. سهراب در یادداشت های سفر ژاپن می
نویسد :
" ... از پدرم نامه ای داشتم. در آن اشاره ای به حال خودش و دیگر پیوندان و
آنگاه سخن از زیبایی خانه نو و ایوان پهن آن و روزهای روشن و آفتابی تهران و
سرانجام آرزوی پیشرفت من در هنر."
در آخرین روزهای اسفند سال 1339 به دهلی سفر کرد و پس از اقامتی دوهفته ای در
هند به تهران بازگشت. تیرماه سال 1341، پدر سهراب فوت کرد: " ... وقتی که پدرم
مرد، نوشتم : پاسبانها همه شاعر بودند. حضور فاجعه، آنی دنیا را تلطیف کرده
بود. فاجعه آن طرف سکه بود وگرنه من می دانستم و میدانم که پاسبان ها شاعر
نیستند. در تاریکی آن قدر مانده ام که از روشنی حرف بزنم ..."
تا سال 1343 تعدادی از آثار نقاشی سهراب در کشورهای ایران، فرانسه، سوئیس،
فلسطین و برزیل به نمایش درآمد. در فروردین سال 1343، به هند و دیدار از دهلی و
کشمیر رفت. در آبان ماه این سال، پس از بازگشت به ایران طراحی صحنه یک نمایش به
کارگردانی خانم خجسته کیا را انجام داد. منظومه "صدای پای آب" در تابستان همین
سال در روستای چنار خلق می شود.
تا سال 1348 ضمن سفر به کشورهای آلمان، انگلیس، فرانسه، هلند، ایتالیا و اتریش،
آثار نقاشی او در نمایشگاه های متعددی به نمایش درآمد. سال 1349 به آمریکا سفر
کرد و پس از 7 ماه اقامت در نیویورک، به ایران بازگشت. سال 1358، آغاز ناراحتی
جسمی و آشکار شدن علائم سرطان خون در سهراب بود. او دی ماه همان سال جهت درمان
به انگلستان رفت و اسفند به ایران بازگشت. اما اول اردیبهشت 1359 ، ساعت 6 بعد
ازظهردر بیمارستان پارس تهران با دنیا وداع کرد.
آرامگاه او در صحن امامزاده سلطان علی، روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان
است. بر سنگ قبر او نوشته اند:
... به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید
مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من ...
شعر سهراب
شعر سهراب سپهری رنگارنگ است و خواننده را به افقهای تازه می کشاند. آثار وی
پُر است از صور خیال و تعبیرات بدیع، که با وجودِ زیبایی ظاهری و تصویرهای بدیع
و رنگارنگ، در مجموع از جریان های زمان به دور است. در اشعار او نقد و پیام
اجتماعی کم رنگ است، و در آن پراکندگی و ناهماهنگی تصاویر به چشم می خورد. اما
سهراب در اشعارش به طور کلی و در بعدی وسیع نگران انسان و سرنوشت اوست. سپهری
روح شاعرانه و لطیفی داشت که برای هر چیز معنی و مفهومی خاص قائل بود. تخیل وی
در همه ی اشیاء باریک می شد و از آنها تصاویری زنده و حساس می ساخت، بدین علت
است که اندیشه ها و تجربه های فکری و عاطفی او به حالتی دلپذیر درآمده است.
سهراب سپهری دارای سبک ویژه ای است که می توان او را بنیانگذار این شیوه دانست.
در واقع می توان گفت قابل توجه ترین اتفاق در عرصه ی شعر نو در سال 1332، چرخش
سهراب سپهری از زبان نیمایی به زبان هوشنگ ایرانی است. اهمیت این اتفاق از آن
جهت بود که در آن سالها، متأثرین از نیما فراوان بودند، ولی کسی به زبان هوشنگ
ایرانی و زیبایی شناسی او وقوف نداشت.
سپهری، تنها شاعر متأثر از درک هوشنگ ایرانی بود که
زبان او را تا حد چشمگیری تکامل بخشید و اگر این نبود یکی از ظریفترین و پر
ظرفیت ترین دستاوردهای شعر نو، نیمه کاره و ناقص می ماند. شعر سپهری دارای
تصویرهای شاعرانه و مضامین و مفاهیم عرفانی و فلسفی و غنائی است. سهراب شاعری
بود، غوطه ور در دنیای شعر و هنر خویش که به همه چیز رنگ شعر می داد. همه ی
اشیاء برای او معنویت داشتند، در ژرفای هر چیز مادی فرو می رفت و به آن حیات
معنوی می بخشد. گویی برای او تمام ذرات عالم دارای روح و عاطفه و احساس بودند.
زبان سپهری نیز زبانی لطیف و ویژه ی خود اوست. شعرش دارای تصاویر تازه ولی مبهم
است و از این رو ساده و روشن نیست. خیالات ظریف و تصویرهای زیبا سراسر اشعار وی
را در برگرفته است. او البته همواره در راه تکامل خویش پیش رفته است و این نکته
را از خلال شعرهای «هشت کتاب» او می توان دریافت. در کل، سهراب سپهری در شعر با
زبان ساده، انسانها را به نگریستن دقیق در طبیعت و نزدیک شدن و یکی شدن با آن
دعوت می کند. او محیط خود و عصری را که در آن می زیست نمی پسندید و در جستجوی
عالمی والاتر و برتر بود.
دفترهای شعر
مرگ رنگ تهران 1330
زندگی خابها سپهر 1332
آوار آفتاب تهران 1340
شرق اندوه تهران 1340
صدای پای آب مجله ارش 1344
مسافر مجله آرش 1345
حجم سبز روزن 1346
ما هیچ ما نگاه تهران 1356
هشت کتلب طهوری 1356
منتخب اشعار طهوری 1364
نشانی
خانه دوست کجاست ؟ در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید و به انگشت نشان داد
سپیداری و گفت
نرسید به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا میگیرد
در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور و از او می پرسی
خانه دوست کجاست
(صدای خسرو شكيبائي)
شب تنهایی خوب
گوش کن دورترین مرغ جهان می خواند
شب سلیس است و یکدست و باز
شمعدانی ها
و صدا دار ترین شاخه فصل ماه را می شنوند
پلکان جلو ساختمان
در فانوس به دست و در اسراف نسیم
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را
چشم تو زینت تاریکی نیست
پلکها را بتکان کفش به پا کن وبیا
و بیا تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت :ـ
بهترین چیز رسیدنم به نگاهی است که از حادثه عشق تر است
(صدای خسرو شكيبائي)
من پر از بال و پرم
ابری نيست
بادی نيست
می نشينم لب حوض،
گردش ماهی ها، روشنی، من، گل، آب
پاکی خوشه ی زيست.
مادرم ريحان می چيند.
نان و ريحان و پنير، آسمان بی ابر، اطلسی هايی تر.
رستگاری نزديک، لای گل های حياط.
نور در کاسه ی مس، چه نوازش ها می ريزد!
نردبان از سر ديوار بلند، صبح را روی زمين می آرد.
پشت لبخندی پنهان هرچيز،
روزنی دارد ديوار زمان، که ازآن، چهره ی من پيداست.
چيزهايی هست که نمی دانم.
می دانم، سبزه ای را بکنم خواهد مرد.
می روم بالا تا اوج. من پر از بال و پرم.
راه می بينم در ظلمت، من پر از فانوسم.
من پر از نورم و شن و پر از دار و درخت.
پرم از راه. از پل، از رود، از موج.
پرم از سايه ی برگی در آب،
چه درونم تنهاست.
منبع:
خبرگزاری مهر و چندين منبع ديگر
