باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا      جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست       نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما

صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند       جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صفا

همه در عيد به صحرا و گلستان بروند       من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خدا

عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويش       يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا

گر مرا ره به در پير خــــــرابات دهى          بــه سر  و جان به سويش راه نوردم نه به پا

سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم          تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا

الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را      كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد     برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را

از آن مى ده كه جانم را  ز قيد خود رها سازد      به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را

از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت     به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را

نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه      كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد لجامم را

روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى‏خبر، شايد      برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را

تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من     به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه       به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را

به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مرا    جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نيست مرا

عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال     به خدا، غير تو هــرگز هــــوسى نيست مرا

بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى      چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نيست مرا

پــــرده از روى بينداز، به جان تـــــو قســم      غيـــر ديــــدار رخت مـــلتمسى نيست مرا

گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــايى      ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نيست مرا

مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى      جز رخ دوست نظر سوى كسى نيست مرا

ديــــــــــده‏اى نيست نبيند رخ زيبــــــــــــاى تو را            نيست گـوشى كه همى‏نشنود آواى تو را

هيچ دستـــــــــى نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز           كـــس نجويد به جهـــــــان جز اثر پاى تو را

رهرو عشقـــــــــم و از خــــــــــرقه و مسند بيزار           به دو عالـــــــــــم ندهم روى دل آراي تو را

قامت ســــــــرو قـــــــــــــدان را به پشيزى نخرد            آنكه در خــــــــــــواب ببيند قد رعناى تو را

به كجا روى نمـــــــايد كـــــــــه تواش قبله نه‏اى؟           آنكه جويد به حـــــــرم، منزل و ماواى تو را

همه جـا منزل عشق است؛ كه يارم همه جاست          كور دل آنكــــه نيابد به جهـــان، جاى تو را

بــــــا كـــــه گويم كه نديده است و نبيند به جهان           جــــــز خم ابـــــرو و جز زلف چليپاى تو را

دكـــــــه علـــــــم و خرد بست، درِ عشق گشود            آنكه مى‏داشت به سر علّت سوداى تو را

بشكنــــــم اين قلـــــــم و پـــــــاره كنم اين دفتر            نتـــــوان شـــــرح كنم جلـــــوه والاى تو را

ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا         تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا

به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست         ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا"

از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد          بَـــــــركَند دل  ز حريم و نكُند رو به "صفا"

طاق ابروى تو محراب دل و جان من است         مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟

ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست        همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما

خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد          قبله‏گاهى تو و اين جمله، همه قبله نما

رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟         هجر روى تو كه در جان منى، نيست روا

ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست         مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دريا