نوروز در فرهنگ شيعه
نوروز يا روز نو، در همه تقاويم، در همه دورهها و در ميان همه فرهنگها، با
اسامى گوناگون مطرح بوده و هست. گردش زمين به دور خورشيد و پديد آمدن روز و شب
و فصول سال و نيز حركت ماه بر گرد زمين، بشر را به محاسبه واداشته و به طور
طبيعى تقويم را پديد آورده است. آغاز هر سال، شروع جديدى است كه خود به نوعى
انسان را با احساسى تازه و تولدى نو به حركت در مىآورد. اين آغاز همراه با
شادى و سرور بوده و در هر فرهنگى آيينهاى ويژهاى براى نشان دادن خوش حالى و
شادى تعبيه شده است. در ميان ايرانيان، اين روز نو، روزى بود كه شاه جديد
ساسانى به تخت مىنشست. خواهيم ديد كه آخرين نوروز ايرانى، كه طى آن آيينهاى
ويژهاى را اجرا مىكردند، [1] روزى در اواخر خردادماه بود كه يزدگرد سوم بر
تخت نشست و از آن پس، اين نوروز، هر سال، با توجه به عدم محاسبه كبيسه و اهمال
آن، در هر چهار سال يك روز به عقب مىافتاد. پس از آمدن اسلام، سنت نوروز،
پابرجا ماند و اين بدان دليل بود كه مردم ايران، به سرعت اسلام را نپذيرفته و
تا يكى دو سه قرن، بسيارى از آنان بر آيين كهن خود بودند. حتى اگر اسلام را
پذيرفتند، نتوانستند به آسانى آن را ترك كنند. دانسته است كه اسلام دو عيد را
با عنوان عيد فطر و اضحى با آيينهاى ويژه مطرح كرد، هر چند آنها آغاز سال نبود
اما به هر روى عيد طبيعى مسلمانان به شمار مىآمد. در برابر، نه از سوى اهل سنت
و نه امامان شيعه، موضعگيرى روشن و شناخته شده مفصلى نسبتبه نوروز مطرح نشد.
آنچه در اين باره گفته شده پس از اين اشاره خواهيم كرد.
بحث از نوروز، در فرهنگ شيعه، از قرن پنجم به بعد مطرح شد و تا آنجا كه به
منابع برجاى مانده ارتباط مربوط مىشود، نخستين بار در مختصر مصباح شيخ طوسى از
آن ياد شد. پس از آن در منابع ديگر هم وارد گرديد. در اين مقال سير ورود آن را
در منابع شيعه و موضعگيرى فقهاى شيعه در باره آن را توضيح خواهيم داد. نكته
جالب توجه آنكه در دوره صفوى، آثار فراوانى در زمينه عيد نوروز نوشته شد. شيخ
آقابزرگ ذيل مدخل نوروزيه، از بيش از پانزده رساله كه در دوره صفوى تاليف شده
ياد كرده است. در اين مقال برآنيم تا بر چند رساله نوروزيه كه در اين دوره
تاليف شده شرحى به دست دهيم.
مبناى محاسبه روز نوروز
نوروز نخستين روز فروردين ماه شمسى به حساب مىآيد. محاسبه سال شمسى تا پيش از
پيدايش تاريخ جلالى در سال 467 يا 471، بدين ترتيب بود كه سال را دوازده ماه سى
روزه تقسيم مىكردند كه جمعا 360 روز مىشد. پنج روز باقى مانده را در پايان
آبان ماه يا اسفندماه بر آن مىافزودند كه جمعا 365 روز مىشد. با اين حال
پنجساعت و 48 دقيقه و 51/45 ثانيه باقى مىماند. اين زمان، در هر چهار سال يك
روز مىشد و از آنجا كه در محاسبه نمىآمد، روز اول فروردين در فصول سال تغيير
مىكرد. بنابر اين ماههاى شمسى نيز در آن زمان، مانند ماههاى قمرى در فصول سال
متغير بود. معناى اين سخن آن است كه نوروز در ابتداى فروردين واقعى، يعنى نقطه
آغاز اعتدال ربيعى قرار نداشت.
زمانى كه يزدگرد سوم، آخرين شاه ساسانى، در سال 632 ميلادى به تخت نشست، روز
نخستسال، يعنى اول فروردين در آن تاريخ، مطابق بود با شانزدهم حزيران (ژوئن)
(مطابق با 27 خرداد). پس از آن با محاسبه بالا، روز نوروز يا اول فروردين، هر
چهار سال، يك روز به عقب مىآمد.
در سال 467، روز نوروز مطابق دوازدهم حوت يا اسفند بود. در اين سال، ملكشاه
سلجوقى، دستور داد تا منجمان، محاسبه دقيقى از سال شمسى انجام داده و روز اول
فروردين را معين كنند. بر اساس محاسبه خواجه عبدالرحمان خازنى، منجم مرو، عوض
آن كه بر اساس محاسبه قبلى، روز واقعى دوازدهم اسفند را اول فروردين دانسته
شود، اول فروردين را هيجده روز جلوتر برده و در ابتداى اعتدال ربيعى، يعنى
فروردين واقعى قرار داد. در محاسبه جديد، هر سال را در چهار نوبت، 365 روز
محاسبه كرده (دوازده سى روز به ضميمه پنج روز كه در آخر ماه آبان يا اسفند
افزوده مىشد) و سال پنجم را 366 روز محاسبه كردند. البته پس از هر هشت دوره
چهارساله، سال پنجم را 366 قرار مىدادند. در اين محاسبه آن پنجساعت و اندى
نيز در محاسبه مىآمد. بدين ترتيب، روز نوروز، به عنوان نخستين روز فروردين
ماه، از آن سال ثابت ماند.
بنابر اين، نخستين سالى كه روز اول فروردين آن دقيقا مطابق آغاز زمان اعتدال
ربيعى بود، سال 467 (يا 471) بوده است. [2]
نوروز در فرهنگ شيعه
دانسته است كه سال قمرى، به عنوان سالشمار پذيرفته شده در آيينهاى دينى در دين
مبين اسلام پذيرفته شده و در ميان مردم و كتابهاى تاريخى مرسوم بوده است. در
كنار آن سال شمسى، به دليل ثبات آن در تعيين فصول، هميشه به عنوان سال مورد
استفاده در امر كشاورزى و خراج و جز آن، اهميتخود را حفظ كرده و در تقاويم
محاسبه و ياد مىشده است. تطبيق اين دو روز شمار با يكديگر در فرهنگهاى مختلف
هميشه مورد بحث واقع شده و راه حلهاى مختلفى براى آن عرضه شده است. سيرى از اين
تطبيقها در ميان تاريخ قمرى و شمسى را تقىزاده مورد بحث قرار گرفته است. [3]
در سال 1304 شمسى (1343 قمرى مطابق 1925 ميلادى) در ايران، تقويم شمسى، به
عنوان تقويم رسمى پذيرفته شد. محاسبه پيشين كه دقيق بود مراعات شد و تنها عوض
افزودن پنج روز به سال، شش ماه نخستسال را سى و يك روز، و پنج ماه دوم را سى
روز و اسفند را بيست و نه روز قرار دادند كه هر چهار سال، سى روز محاسبه مىشد.
سالى كه اسفند آن سى روز بود، آن را سال كبيسه ناميدند. [4] در قانون اساسى
جمهورى اسلامى ايران نيز مبناى محاسبه سال شمسى بوده و سال قمرى نيز در كنار آن
به عنوان تقويم دينى مورد تاكيد قرار گرفت.
اين بود اجمالى از نوروز در تقويم شمسى. مهمترين نكته آن، اين است كه نوروز تا
سال 467 درسال متغير بوده وپس ازآن درآغازاعتدال ربيعى قرارگرفته واز آن پس
تغييرى نيافته است.
نوروز در منابع كهن شيعى
در آغاز بايد اشاره كنيم كه مقصود از منابع كهن منابعى است كه تا زمان شيخ طوسى
تاليف شده است. آنچه كه در باره نوروز در اين منابع آمده، به شرح زير است:
نخست آن كه نجاشى ذيل شرح حال ابوالحسن نصر بن عامر بن وهب سنجارى نوشته است كه
وى از ثقات اصحاب است و كتابهايى داشته از جمله كتاب ما روى فى يوم النيروز.
[5] روشن نيست حجم رواياتى كه وى در اين كتاب جمع آورى كرده چه اندازه بوده
است. گفتنى است كه صاحب بن عباد كه بايد او را با احتياط شيعه معتزلى دانست،
كتابى با عنوان كتاب الاعياد و فضائل النيروز داشته است. [6]
در منابع كهن، چند روايت نيز در باره نوروز آمده، كه به اين ترتيب است:
1- نخست روايتى از ابراهيم كرخى كه ضمن آن از امام صادق عليه السلام سؤال شده
كه شخصى مزرعه بزرگى دارد. در روز مهرگان يا نوروز، هدايايى (از طرف كسانى كه
بر روى آن كار مىكنند) به او داده مىشود. آيا بپذيرد؟ حضرت فرمود: آنها كه
هديه مىدهند مسلمانند؟ ابراهيم مىگويد: آرى. حضرت فرمود: هديه آنها را
بپذيرد. [7]
2- روايت ديگر چنين است كه در روز نوروز به اميرالمؤمنين عليه السلام گفته شد:
اليوم النيروز. حضرت فرمودند: اصنعوا كل يوم نيروزا هر روز را نوروز كنيد. [8]
و نقل ديگر همان روايت آن كه حضرت فرمود: نيروزنا كل يوم. [9] اين همان روايتى
است كه در آن گفته شده در روز نوروز به آن حضرت، فالوذج هديه كردند و حضرت اين
پاسخ را دادند. در حاشيه نسخهاى از فهرست ابننديم آمده كه ثابتبن نعمان بن
مرزبان، پدر ابوحنيفه، يا جد او همان كسى بود كه فالوذج به امام على عليه
السلام هديه كرد و حضرت فرمود: نوروزنا كل يوم يا مهرجونا كل يوم. [10] تعبيرى
كه صاحب دعائم آورده قدرى متفاوت است. در آنجا آمده: وقتى فالوذج به امام اهدا
شد، حضرت دليلش را پرسيد؛ گفتند: امروز نوروز است. حضرت فرمود: فنيروزا ان
قدرتم كل يوم. يعنى تهادوا و تواصلوا فى الله. [11] اين روايت را بخارى نيز در
التاريخ الكبير آورده است. [12]
به جز آنچه از من لايحضر نقل شد، در آثار صدوق، اشارهاى به نوروز نشده است.
تنها در عيون اخبارالرضا عليه السلام ضمن اشاره به داستان زيدالنار آمده كه
جعفر بن يحيى برمكى بعد از كشتن ابن افطس علوى، سر وى را همراه هداياى نوروز
نزد هارون فرستاد. [13] صدوق هيچ اشاره ديگرى به نوروز نكرده است. [14] گفتنى
است كه در آثار شيخ مفيد نيز، كلمه نوروز يا نيروز يافت نشد. [15]
3- اشاره شد كه در تهذيب شيخ طوسى، به بحث هديه در روز نوروز و مهرجان [16]
اشاره شده بود. جداى از آن شيخ طوسى در مصباح المتهجد، براى نخستين بار بحث از
روز نوروز، به عنوان روزى متبرك كه روزه استحبابى و نماز دارد، كرده است. آنچه
در مصباح (به نقل از بحار) آمده چنين است:
روى المعلى بن خنيس عن مولانا الصادق عليه السلام فى يوم النيروز قال: اذا كان
يوم النيروز فاغتسل و البس انظف ثيابك و تطيب باطيب طيبك و تكون ذلك اليوم
صائما فاذا صليت النوافل و الظهر و العصر، فصل اربع ركعات، تقرا فى اول ركعة
فاتحة الكتاب و عشر مرات انا انزلناه و... [17] گفتنى است كه شيخ روز روز نوروز
را نه در مصباح و نه در مختصر مصباح معين نكرده است.
4- ابن ادريس (598) در سرائر مىنويسد: شيخ ما ابوجعفر در مختصر مصباح آورده از
چهار ركعت نماز مستحب در نوروز فرس سخن گفته اما روز آن را معين نكرده، چنانكه
ماه آن را از ماههاى رومى يا عربى مشخص نكرده است. آنچه برخى از اهل حساب و
علماى هيئت و اهل فن در كتابش گفته، اين است كه روز نوروز دهم ماه ايار (دهم
ماه مه مطابق دوم ارديبهشت) كه سى و يك روز است مىباشد. زمانى كه نوروز از آن
گذشت، روز نوروز فرا مى رسد. گفته شده نيروز و نوروز دو لغت است. اما نيروز
معتضد كه به آن نوروز معتضدى مىگويند، روز يازدهم حزيران (يازدهم ژوئن مطابق
سوم خرداد) است. مردمان سواد و زارعين، در باره امر خراج به وى شكايت كردند و
اين كه قبل از رسيدن محصول، خراج گفته مىشود و همين سبب بدهكارى آنهاست كه خود
عامل اجحاف به رعاياست. او مصصم شد كه پيش از يازدهم حزيران خراج از كسى مطالبه
نكنند. شعرى نيز در باره اين عمل او سروده شد... همه اين مطلب را صولى در كتاب
الاوراق آورده است. [18]
در دو كتاب دعا كه به فارسى در قرن ششم تاليف شده ياد از حديث معلى بن خنيس در
اعمال روز نوروز كه مهمترين آنها، گرفتن روز، پوشيدن لباس نيكو و نماز مخصوص
است، شده است. اين دو مورد از دو متن فارسى شيعى قرن ششم قابل توجه است جز آن
كه به احتمال قريب به يقين برگرفته از شيخ طوسى است.
5- در كتاب ذخيرة الاخره كه مشتمل بر ادعيه بوده و در نيمه نخست قرن ششم تاليف
شده، فصلى تحت عنوان عمل روز نوروز فارسيان آمده است. در شرح آن حديث معلى بن
خنيس به اين ترتيب نقل شده است:
روايت كند معلى بن خنيس از صادق عليه السلام كه گفت: چون روز نوروز بود، روزه
دار و غسل كن و جامه پاكترين درپوش و بوى خوش بكار دار و چون نماز پشين و ديگر
و سنتهاى آن بگذارده باشى، چهار ركعت نماز كن به دو سلام و بخوان در ركعت اول
الحمد و ده بار انا انزلناه فى ليلة القدر و در ركعت دويم الحمد و ده بار وده
بار قل يا ايها الكافرون و در ركعتسيم الحمد و ده بار قل هو الله احد ودرچهارم
ركعت الحمد و ده بار معوذتين. و چون از نماز فارغ گردى تسبيح زهرا عليهما
السلام بگوى. چون چنين بكنى خداى تعالى شصتساله گناه تو بيامرزد. و دعااين
است:... [19]
6- در كتاب نزهة الزاهد نيز كه در نيمه دوم قرن ششم يا نيمه نخست قرن هفتم
نوشته شده آمده است: نوروز فرس: امام جعفر صادق عليه السلام گفت: چون روز نوروز
در آيد غسل كن و جامه پاكترين در پوش و بوى خوش بكار دار و روزه فراگير و پس
از نماز پيشين و ديگر، چهار ركعت نماز كن به دو سلام. پس از الحمد در اول ركعت،
ده بار انا انزلناه بخوان و در دوم ده بار قل ياايها الكافرون و در سوم ده بار
قل هو الله احد و در چهارم ده بار هر دو قل اعوذ. و چون فارغ شوى سجده شكر كن و
اين دعا بخوان تا تو را گناه شصتساله بيامرزد. و دعا اين است: اللهم صل على
محمد و ال محمد الاوصياء المرضيين و صل على جميع انبياءك و رسلك بافضل صلواتك و
بارك عليهم بافضل بركاتك ... [20]
7- قطب الدين راوندى (م 573) حديثى در باره نوروز، در كتاب لب اللباب خود آورده
است: عن رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم : ابدلكم بيومين يومين، بيوم
النيروز و المهرجان، الفطر و الاضحى. دوروز رابراى شما جانشين دوروز كردم. عيد
فطر وقربان را بجاى عيدنوروز و مهرگان قرار دادم. [21]
مناسب است در اينجا بيفزايم كه مراسم نوروز در شهرهاى شيعه نيز برپا بوده است.
حداقل دو قصيده از سيدضياءالدين ابوالرضا فضل الله راوندى از قرن ششم در دست
داريم كه عيد نوروز را به برخى از بزرگان آن ناحيه تبريك گفته است. در يكى از
اين اشعار آمده:
هذا الربيع و هذه ازهاره وافى سواء ليله و نهاره. [22]
8- ابن شهر آشوب (م 588) در مناقب خبرى در برخورد منصور با امام كاظم عليه
السلام آورده است. وى مىنويسد: منصور از امام خواست تا در عيد نوروز، بجاى او
در مجلسى نشسته و هدايايى را كه آورده مىشد از طرف او بگيرد. امام در پاسخ
چنين گفت:
انى قد فتشت الاخبار عن جدى رسول الله صلى الله عليه وآله و سلم فلم اجد لهذا
العيد خبرا؛ انه سنة للفرس محاها الاسلام و معاذ الله ان نحيى ما محاه الاسلام.
[23]
من اخبارى را كه از جدم رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم وارد شده بررسى كردم
و خبرى در رابطه با اين عيد پيدا نكردم. اين عيد از سنن ايرانيان است كه اسلام
بر آن خط بطلان كشيده است. به خدا پناه مىبرم از اينكه چيزى را كه اسلام آن را
از ميان برده دوباره آن را زنده كنم.
صاحب جواهر با توجه به نقل شيخ، ابنفهد، شهيد اول و ديگر متاخرين، بر مسلم
بودن استحباب روزه روز نوروز تاكيد كرده است. سپس نقل بالا را از امام كاظم
عليه السلام آورده و گفته است كه اين نقل نمىتواند معارض ادله استحباب باشد،
به علاوه كه محتمل است كه بر اساس تقيه صادر شده باشد؛ شايد هم مقصود نوروزى جز
نوروزى باشد كه متفق عليه است. [24] بايد توجه داشت كه مستند همه، روايت معلى
بن خنيس است. به علاوه، اگر تقيهاى در كار بود، بايد امام همان ابتدا موافقت
مىكرد نه مخالفت. نكته سوم وى نيز واضح البطلان است، زيرا به هر روزى در آن
روزگار، يك نوروز بيشتر وجود نداشته است.
اين بود آنچه در منابع شيعه تا قرن ششم در باره نوروز نقل شده است. در اين
باره، مهم همان روايت معلى بن خنيس است و جز آن، چيزى در باره تاييد نوروز به
چشم نمىخورد. منشا آنچه در آثار بعدى در باره استحباب غسل روز نوروز و نماز و
دعاى مربوطه آمده، همين نص است و بس. البته مطالب ديگرى نيز افزوده شده كه منشا
آنها را اشاره خواهيم كرد.
نوروز در منابع اهل سنت
در اينجا بىمناسب نيست، اشارهاى به آنچه در منابع اهل سنت در باره روز نوروز
آمده داشته باشيم. بطور كلى بايد گفت كه اين عيد، از پس از اسلام مورد توجه
حكام اموى و عباسى بوده و بويژه در حوزه شرق، هداياى نوروز به طور مرتب از طرف
حكام از كدخدايان دريافت مىشده است. افزون بر آن كار گرفتن خراج نيز بر اساس
نوروز بوده و يكى دوبار در عهد متوكل [25] و معتضد عباسى، [26] نوروز تا تيرماه
به تاخير افتاده تا مردم در پرداخت آن گرفتار مشكل نشوند، زيرا در اين وقت
محصول به دست مىآمده است. در زمان مقتدر نيز اين مشكل به عنوان نوعى ظلم در حق
رعايا مطرح بوده است. [27]
به گزارش يعقوبى، معاويه پس از رسيدن به خلافت، به عبدالرحمن بن ابىبكره نوشته
است تا هداياى نوروز و مهرگان براى وى ارسال شود. [28] عمر بن عبدالعزيز، در
رديف كارهاى اصلاحى خود اين امر را متوقف كرده [29] و نامهاى به يكى از حكام
خويش نوشته تا از گرفتن هداياى نوروز و مهرگان خوددارى كند. [30] بعد از وى،
يزيد بن عبدالملك بار ديگر گرفتن هداياى نوروزى را باب كرده است. [31] در زمان
نصر بن سيار نيز گرفتن هدايا در خراسان مرسوم بوده، [32] چنانكه در سال 236 در
فارس. [33] در باره نوروز و مهرگان در ادب عربى، مقالاتى در زبانهاى فرنگى
نوشته شده است. [34]
در تمام اين دوران، روز نوروز به عنوان يك روز معين براى مسلمانان شرق شناخته
شده بوده و به دليل درگير بودن آن با امر خراج، موقعيتخود را حفظ كرده است.
شاعرى در سال 220 هجرى، روز نوروز را در رديف دو عيد فطر و اضحى قرار داده است:
فابكوا على التمر ابكى الله اعينكم فى كل اضحى و فى فطر و نيروز
شواهد وجود دارد كه در اواخر قرن سوم، توده مردم در اين نواحى، در ايام نوروز
به آتش بازى و ريختن آب مىپرداختهاند. حكومت نيز به احتمال تحت تاثير فقهاى
اهل سنت، با آن مقابله مىكرده است.
در حوادث سال 282 آمده است كه در اين سال، مردم از آنچه در نوروز عجم، از آتش
بازى و ريختن آب و جز آن انجام مىدادند، منع شدند. [35]
در حوادث سال 284 آمده است كه روز چهار شنبه، سوم جمادى الثانيه، يازدهم حزيران
(ماه ژوئن)، در چهارسوها و بازارهاى بغداد، اعلام شد كه كسى در شب نوروز حق
روشن كردن آتش و ريختن آب را ندارد. روز پنجشنبه نيز همين اعلان، اعلام شد. اما
در عصر روز جمعه، در خانه سعيد بن يكسين، رئيس شرطه بغداد، در بخش شرقى بغداد،
اعلام شد كه خليفه، مردم را در روشن كردن آتش و ريختن آب آزاد گذاشته است. پس
از آن توده مردم، حتى بيش از حد به اين كار پرداختند به طورى كه بر روى اصحاب
شرطه نيز در مجلس جسر (پل) آب ريختند. [36]
برگزارى مراسم نوروز نه تنها در شرق اسلامى، بلكه در غرب نيز رواج يافته است.
به نقل مقريزيه در سال 363 هجرى، المعزلدين الله، خليفه فاطمى مصر، دستور داد
تا از روشن كردن آتش در شب نوروز و همچنين ريختن آب خوددارى كنند. در همانجا
آمده است كه در سال 361، آتش بازى گستردهاى در قاهره انجام شده و اين كار سه
روز ادامه يافته است. بدنيال بود، معز فاطمى مردم را از روشن كردن آتش و ريختن
آب منع كرده و كسانى را نيز گرفته و حبس كردند. [37] همو آورده است كه در سال
517 هجرى نيز در روز نوروز هداياى گرانبهايى از طرف امرا تقديم شده كه بسيار
بسيار مفصل و گرانقيمت بوده است. [38] همو در سالهاى بعد از آن روز، كه از آن
با عنوان نوروز قبطى ياد شده، از گستردگى بازى و كارهاى ضد اخلاق و گرفتن هديه
توسط امير نوروز و جز آن سخن گفته است. [39] در منابع فقهى اهل سنت هم،
مخالفتبا نوروز ديده مىشود. از جمله غزالى در كيمياى سعادت بر ضد نوروز سخن
گفته است. [40] در منبع ديگرى، گفته شده است: روزه گرفتن روز شنبه، كراهت دارد
چون تشبه به يهود است. نيز روزه گرفتن نوروز و مهرگان، چرا كه آن هم تشبه به
مجوس است.[41]
ابن قدامه نيز نوشته است: روزه گرفتن نوروز و مهرگان كراهت دارد، زيرا اين ها،
روزهايى است كه كفار آن را بزرگ مىشمرند. [42] گفتنى است كه گروه طالبان كه در
حال حاضر بر افغانستان حاكماند، امسال (1376) اعلام كردند كه برگزارى مراسم
نوروز بر خلاف اسلام بوده و نبايد تعطيل شود.
نوروز در منابع شيعى قرن هفتم به بعد
همانگونه كه گذشت، منابع بعدى، با تكيه بر سخن شيخ، به بيان اعمال روز نوروز در
كنار اعياد ديگر پرداختهاند. اما بحث مهم از اين زمان به بعد، بحث از تعيين
روز نوروز است . كسانى از فقيهان براى تعيين روز نوروز كوششهايى كردهاند. از
آن جمله شهيد اول (م 786) در كتاب ذكرى الشيعة است. وى در آنجا با اشاره به
روايت معلى بن خنيس نوشته است كه مقصود از نوروز يا اول سال فارسيان يا وارد
شدن خورشد در برج حمل (فروردين) و يا دهم ايار (دوم ارديبهشت) است. بدينترتيب
سهقول دراينبارهنقلكردهكه تفصيل آن درسخن ابنفهد آمدهاست. [43]
عبارت مفصل در تعيين روز نوروز از احمد بن محمد بن فهد حلى (م 841) است. وى با
اشاره به سخن شيخ طوسى در مختصر مصباح المتهجد و چهار ركعت نماز مستحبى آن
مىنويسد: «يوم النيروز جليل القدر اما تعيين روز آن از سال مشكل است. اين در
حالى است كه چون متعلق عبادت الهى شده شناخت آن مهم است و با اين حال، از علماى
ما جز آنچه ابنادريس گفته متعرض بيان آن نشدهاست.» سپس ابنفهد سخن ابنادريس
وشهيد را آوردهاست.
آنگاه در باره سخن شهيد كه گفته روز نوروز يا اول سال فارسيان يا رفتن خورشيد
به برج حمل است مىنويسد: قول نخست وى كه اول سال فارسيان باشد همان است كه در
ميان فقهاى عجم مشهور است. آنها نوروز را زمان وارد شدن خورشيد به برج جدى اين
همان است كه نويسنده كتاب الانواء آن را گفته است. [44] پس از آن سخن صاحب
الانواء را نقل كرده. آنگاه مىافزايد: آنچه از اين تفاسير درستتر است، آن كه
نوروز همان زمان وارد شدن خورشيد به برج حمل (فروردين) است. سپس دلائلى براى آن
ذكر مىكند. مهمترين دليل آن كه شناخت اين روز به عنوان نوروز ميان مردم رايج
است و طبعا خطاب بايد راجع به همين عرف باشد. آنگاه خود دو اشكال بر اين دليل
آورده؛ يكى آن كه در همه مناطق عجم، نوروز بر روز اول ورود خورشيد در حمل اطلاق
نمىشود و دوم آن كه نوروز بودن روز نخست ماه حمل، نوروز سلطانى است و جديد
است. اين اشاره به تغيير روز نوروز در زمان سلطان ملكشاه سلجوقى است. پاسخ ابن
فهد آن است كه وقتى عرف مختلف شد، عرف شرعى بايد مراعات شود. اگر چنين عرفى در
كار نبود، عرف نزديكترين بلاد به شرع بايد مراعات شود. افزون بر آن، هر دو
تفسير از نوروز - اعم از سلطانى و غير آن - مربوط به پيش از اسلام است! [45]
نكته مهم در مطالب ابنفهد آن است كه روايت معلى بن خنيس را به گونهاى ديگر
نقل كرده و شكل مفصل آن را آورده است. وى از نسابه معاصر خود علامه بهاءالدين
على بن عبدالحميد نسابه - و او به سند خود تا معلى بن خنيس - روايت مفصلى را در
باره روز نوروز آورده است. اين روايت پيش از اين زمان، در منابع ديگر شيعى
نبوده است. روايت چنين است كه معلى نقل كرده كه امام صادق عليه السلام فرمود:
روز نوروز، روزى است كه رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم، براى امام على عليه
السلام در غدير پيمان گرفت و مردم به ولايت او اعتراف كردند. خوشا به حال كسى
كه بر آن پيمان باقى ماند و بدا به حال كسى كه آن عهد را شكست. روز نوروز، روزى
است كه رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم امام على عليه السلام را به وادى جن
فرستاد و او بر آنها عهدها و پيمانها گرفت. روز نوروز، روزى است كه امام على
عليه السلام بر خوارج غلبه يافت و ذوالثديه را كشت. روز نوروز، روزى است كه
قائم ما از اهل بيت عليهم السلام قيام خواهد كرد و خداوند او را بر دجال پيروز
خواهد نمود و دجال را بر كناسه كوفه بدار خواهد زد. هيچ نوروزى نخواهد آمد جز
آن كه ما انتظار فرجى در آن داريم. اين از روزهاى متعلق به ماست كه فارسيان آن
را حفظ كردند و شما (عربها) آن را ضايع كرديد. يكى از انبياى بنىاسرائيل از
خدايش خواست تا قومى را كه چندين هزار بودند و از ترس مرگ از ديارشان خارج شده
بودند و خداوند آنها را ميرانده بود، زنده كند. خداوند به وى فرمود: بر قبرهاى
آنان آب بريز. او در اين روز، بر قبور آنها آب ريخت و آنها كه سى هزار تن بودند
زنده شدند. همين امر سبب شد تا ريخت آب در روز نوروز سنتشود، امرى كه سبب آن
را جز راسخان در علم نمىدانند. روز نوروز، اول سال فارسيان است. معلى
مىافزايد: آن حضرت اين مطالب را بر من املا كرد و من از املاى آن حضرت آن را
نوشتم. [46]
ابن فهد، به دنبال آن، روايت ديگرى از معلى نقل كرده است. در اين روايت آمده
است كه امام صادق عليه السلام در صبحگاه نوروزى كه معلى به خدمت آن حضرت رسيده
بود، از ايشان شنيد كه: روز نوروز، روزى است كه خواند از بندگانش پيمان گرفت تا
او را عبادت كرده به وى شرك نورزند و به انبياى او، حجج او و اولياى او ايمان
بياورند. روز نوروز، نخستين روزى است كه خورشيد در آن طلوع كرد و بادها وزيدن
گرفت و در زمين شكوفه پديد آمد (و خلقت فيه زهرة الارض .... ). روز نوروز، روزى
است كه كشتى نوح بر كوه جودى فرونشست و روزى است كه خداوند كسانى را كه از ترس
مرگ از سرزمينشان خارج شده و مرده بودند زنده كرد. و روزى است كه جبرئيل بر
رسول خدا صلى الله عليه وآله و سلم فرود آمد. و روزى است كه ابراهيم بتهاى قومش
را شكست. و روزى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم امام على عليه
السلام را بر دوش گرفت تا بتهاى قريش را در مسجد الحرام شكست. [47]
ابن فهد به چهار نكته در اين دو روايت توجه كرده.
يكى: تطبيق روز نوروز با روز غدير يعنى هيجده ذىحجه سال دهم هجرت است.
دوم: سنت آب ريختن كه در بهار معنا دارد نه در ماه جدى (دىماه).
سوم: خلقت خورشيد در اين روز كه با سخن منجمان سازگار است و
چهارم: شكوفه دادن زمين كه باز در فروردين است نه در دىماه. [48] بدين ترتيب
وى خواسته تا از اين روايت نتيجه بگيرد كه روز نوروز همان زمان ورود خورشيد به
حمل يعنى آغاز فروردين ماه است. به نظر مىرسد اين قديمىترين بحثى است كه در
كتابهاى فقهى شيعه در تعيين روز نوروز شده و بعد از آن در دوره صفوى مكرر مورد
نقد و ايراد قرار گرفته است.
مشكل اين دو حديث آن است كه در منابع كهن شيعه نيامده است. افزون بر آن، روايات
مزبور كه در اصل بايد يكى باشد، حاوى دو نوع آگاهى در باره روز نوروز است كه
اين خود منشا شبهه در باره آن شده و احتمال جعل آن را تقويت مىكند. افزون بر
آن، دانسته است كه، ابن غضائرى گفته: غاليان رواياتى را به معلى بن خنيس نسبت
داده و نمىتوان بر اخبار وى اعتماد كرد. [49] در اين صورت، اين روايت كه
بىگرايش غاليانه يا نگرش افراطى هم نيست، از همان دسته مجعولاتى باشد كه
غاليان به معلى نسبت دادهاند. بايد اين نكته را نيز يادآورى كرد كه گفته شده
قرامطه - گرايشى وابسته به مذهب افراطى اسماعيليه - دو روز را در سال كه نوروز
و مهرگان بوده، روزه مىگرفتهاند. [50] بلافاصله بايد تاكيد كنيم كه مجوسيان،
نه تنها نوروز را روزه نمىگرفتهاند، بلكه به نقل بيرونى، اساسا «مجوس را
روزهاى نيست و هر كس از ايشان روزه بگيرد گناه كرده است.» [51]
ياد از اين نكته لازم است كه بخش ريخت آب روى مردگان كه به يكى از انبياى
بنىاسرائيل نسبت داده شده، در روايتى از ابنعباس آمده است. [52] در همانجا
آمده كه وقتى از مامون در باره سنت آبپاشى در روز نوروز سؤال شد، نوروز را
همان روزى دانست كه آن مردگان از قوم بنىاسرائيل در آن زنده شدند. تواند بود
كه اين روايت از اسرائيليات نيز باشد كه در جامعه اسلامى به نوعى با عقائد رايج
پيوند داده شده است.
از همه اينها گذشته، شايد تاويل ديگرى براى اين روايتبتوان جستجو كرد و آن اين
كه - در صورت درستى صدور آن از امام صادق عليه السلام - شايد امام، خواستهاند
بفرمايند كه اصولا هر روزى كه نشانى از پيروزى آيين الهى در آن باشد، نوروز
است. درست همان طور كه در يكى از روايات سابق الذكر آمده بود كه امام على عليه
السلام فرمود: هر روز ما را نوروز كنيد. اين معنا براى نوروز، كاملا مطابق
تعبير ايام الله است كه در قرآن به روزهاى متعلق به خداوند اطلاق شده است.
البته با اين تاويل بايد، آنچه در روايت در باره نوروز فارسيان آمده، قدرى
اصلاح شود.! در گزارش برخى از رسالههاى دوره صفوى، اشكالات ديگرى بر متن اين
خبر وارد شده كه به موقع اشاره خواهيم كرد.
نوروز و نوروزيههاى دوره صفوى
چنين به نظر مىرسد كه نوروز، در فرهنگ مسلمانان شرقى، حتى با وجود مخالفتهاى
برخى از فقهاى سنىمذهب، دوام آورده است. عجيب آن كه برخى از آداب و رسوم خاص
آن مانند چهارشنبه سورى و سيزده بدر كه از پيش از اسلام وجود داشته، و بى پايگى
آن از نگاه اسلام بر همه روشن بوده، به دليل همسويى نوروز با طبيعت و نيز دخالت
آن در تعيين خراج سالانه، همچنان حفظ شده است. حضور اين عيد در بخش وسيعى از
دنياى اسلام در حال حاضر، از نواحى عراق و تركيه گرفته تا جمهورى آذربايجان،
جمهوريهاى آسياى ميانه، افغانستان، پاكستان و طبعا ايران، نشان آن است كه پيش
از تشكيل دولت صفوى، اين عيد مورد اعتناى كامل بوده است. در اينجا بايد دو نكته
را مورد توجه قرار داد:
نكته نخست: آن كه در دوره صفوى، تاريخ قمرى و شمسى رواج داشته و طبعا مراسم
نوروز برگزار مىشده است. اولئاريوس در آن عهد چنين نوشته: «ايرانىها سال خود
را برحسب حركت خورشيد و ماه تعيين و تنظيم مىكنند و به همين جهت داراى دو نوع
سال شمسى و قمرى مىباشند. سال قمرى از نظر مذهبى برايشان اهميت دارد كه اعياد
و روزهاى سوگوارى خود را برحسب آن سال تعيين مىكنند.» وى پس از آن اشاره كرده
كه ايرانيان، عمر خود را برحسب سال شمسى محاسبه كرده و مثلا مىگويند كه فلان
مقدار نوروز از عمر آنها گذشته است. [53] وى چهارشنبه آخر سال را كه چهارشنبه
سورى بوده، از ايام مورد توجه مردم ياد كرده و گفته است كه مردم آن را بدترين
روزهاى سال دانسته كار را تعطيل مىكنند «از خانه كمتر خارج شده و حتى المقدر
كمتر حرف مىزنند و سعى مىكنند به كسى پولى ندهند ... عدهاى هم كوزههاى خود
را برداشته ... به خارج شهر رفته و وزه را از آب پر كرده و آن را مىآورند و به
خانه و اطاقهاى خود مىپاشند و عقيده دارند كه چون آب، صاف و پاك است، پليديها
و بدبختيها را از خانه شسته با خود مىبرد...» [54] تاورنيه نيز از عيد نوروز
به با اين عبارت كه از اعياد بزرگ ايرانيان استسخن گفته و مىنويسد: در اين
روز تمام بزرگان براى سلام شاه به دربار حاضر مىشوند و هر كس به اندازه شانش
بايد ارمغان و پيشكشى به شاه بدهد ... و در اين روز شاه ثروت گزافى به دست
مىآورد ... براى روز اول سال، اگر يك ايرانى اتفاقا پول نداشته باشد كه قباى
نو تدارك نمايد، اگر بايد تن خود را گرو بگذارد مىگذارد و قباى نو را حتما به
دست مىآورد. [55] شواهد فراوانى در باره اهميتبرگزارى مراسم نوروز در ميان
ايرانيان در دوره صفوى در دست است كه نيازى به نقل آنها نيست.
نكته دوم: آن كه اين مساله را بايد از زاويه ديگرى نيز مورد توجه قرار داد و آن
اين كه با پيدايش دولتشيعى، طبيعى بود كه روزهايى كه در فرهنگ فقهى و تاريخى
شيعه، از اهميتى برخوردار استبزرگ داشته شده و به عنوان شعائر شيعى بزرگ داشته
شود. اين روزها، يا روزها عزا و مصيبتبودند و يا روزهاى شادى و فرح. نوع ديگر،
روزهايى بود كه در تقويم مذهبى، عباداتى براى آنها در نظر گرفته شده بود. با
توجه به اختلافاتى كه در تعيين اين روزها وجود داشت، لازم بود تا تحقيقى در
باره تعيين روز دقيق آنها صورت گيرد. به عنوان نمونه چندين رساله مولوديه نوشته
شد تا اثبات شود تولد رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم در دوازدهم ربيع الاول
بوده يا در هفدهم آن. [56] همينطور رسالهاى به دستور شاه سلطان حسين صفوى
نوشته شد با عنوان هداية الصالحين دراثبات آن كه تولدامام على عليه السلام در
سيزدهم رجب بوده و ساير اقوال نادرست است. [57]
به علاوه، مردم نياز به تقويمهايى داشتند تا به معرفى اين روزها پرداخته و آداب
و عبادات ويژه آنها را بيان كند. نمونه آن كتاب تقويم المحسنين فى معرفة
الساعات و الايام و الاسبوع از فيض كاشانى (م 1091) و اختيارات علامه مجلسى (م
1110) است. بايد اعتقاد به خوبى و بدى ساعات را هم به اين مطالب افزود و
رسالههايى كه به اين مسائل هم پرداختبه آنچه گذشت، اضافه كرد. مجموع اين
مسائل، جريانى را در تاليف پديد آورد كه به نوعى با بحث تقويم ارتباط مىيافت.
با توجه به آنچه در آغاز بحث در باره تفاوت نوروز قديم با نوروز جلالى گفته شد،
بحث از تعيين روز نوروز و اين كه آيا نوروز وارد شده در روايات، همين نوروز
مرسوم استيانه، در ميان علما بالا گرفت. پيش از آن نيز، همانطور كه گذشت، ابن
فهد در قرن نهم، نسبتا مفصل به آن پرداخته بود. استدلالهايى كه در اين قبيل
رسالهها آمده، به طور عمده بر پايه مطالب نجومى، تاريخى و نيز رواياتى است كه
به آنها اشاره كرديم. افندى با اشاره به رساله ميرزا ابراهيم حسينى مىنويسد:
او رسالهاى نوشت كه نوروز، درست همين روزى است كه اكنون مرسوم است. آقا رضى
قزوينى رسالهاى در انكار اين مطالب نوشت. همين طور محمدحسين بن ميرزا ابوالحسن
قائنى و ميرزا رضى الدين محمد مستوفى خاصه اصفهان دو رساله در تاييد تطبيق روز
نوروز وارد شده در روايات با آنچه مرسوم است نوشتند. افندى مىنويسد: و قد صارت
هذه المسالة مطرحا لاراء الفضلاء. [58]
در اين دوره افزون بر بحثهاى نجومى و اصولى و فقهى در اين باره، يكى دو روايت
ديگر در باره نوروز كه در منابع پيشين شناخته شده نيامده، مطرح گرديد. يك روايت
را مرحوم علامه مجلسى در بحار بدون آن كه نام منبعش را ياد كند، با اين عبارت
كه: رايت فى بعض الكتب المعتبرة آورده و سندى بر آن از همان كتاب نقل كرده است.
راوى اين روايت معلى بن خنيس است اما نه در حد چند سطرى كه در مصباح شيخ آمده و
يا يكى دو صفحهاى كه در المهذب ابن فهد آمده، بلكه ده صفحه بحار را به خود
اختصاص داده است. [59] آنچه در اين روايت افزون بر نقل ابن فهد آمده، تفصيلى
است كه معلى از امام خواسته تا نامهاى فارسى سى روز ماه را بيان كند. به دنبال
آن سى نام فارسى همچون هرمزد روز، بهمن روز، اردىبهشت روز و... آمده است.
علامه مجلسى روايت مزبور را بار ديگر از منبع ديگرى آورده اما در آنجا نيز نام
منبع ياد نشده، بلكه آمده است: وجدت فى بعض كتب المنجمين مرويا عن الصادق عليه
السلام... در اين نقل، بخش اول سخن امام با معلى نيامده بلكه تنها نامهاى
ايرانى سى روز آمده است. [60] نيز همان روايت را نقل كرده بدون نام منبع و تنها
با عبارت: و روى ايضا فى بعض الكتب ... [61] جالب آن كه علامه پس از نقل اين سه
روايت مىنويسد: اين روايات را ما از كتابهاى منجمان نقل كرديم، زيرا از ائمه
ما روايت كرده بودند اما من بر آنها اعتمادى ندارم. در نسخ آنها نيز اختلافاتى
زيادى وجود دارد كه به برخى از آنها اشاره كردم. حقيقت آن است كه اين اسامى
براى سى روز از منجمان بوده و روشن نيستبه چه دليل به امام صادق عليه السلام
نسبت داده شده است. علامه مجلسى به نقل از ابوريحان - و قاعدتا از الاثار
الباقيه - آن نامهاى ايرانى را آورده است. [62]
افزون بر اين روايت، نقل ديگرى هم در دوره صفوى مطرح بوده و آن اين است كه
هفتسلام به مشك و زعفران نوشتن و غساله آن را نوشيدن و چهل مرتبه سوره يس را
بر انار خواندن و شصت مرتبه اين دعا را خواندن كه يا محول الحول و الاحوال حول
حالنا الى احسن الحال. اين نقل را آقارضى قزوينى آورده و افزوده كه در جايى
معتبر به نظر نرسيده است. [63]
فهرست نوروزيهها
1- النوروزيه، مؤلف ناشناخته. تاليف شده به نام شاه طهماسب. ملامحمد جعفر فرزند
محقق سبزوارى از آن نقل كرده است. ذريعه 24 / 382، ش 2054
2- النوروز، محمد ابراهيم الحسينى المدرس الخادم، (رد بر نوروزيه آقا رضى
قزوينى) ذريعه، 24 / 379، ش 2040 و نك : ش 2049
3- نوروز، همان رساله به فارسى.
4- نوروزيه، محمد تقى بن محمد رضا رازى. تاليف شده به اسم شاه صفى ( سلطنت از
1038 - 1052). نسخهاى از آن در كتابخانه مركزى دانشگاه (فهرست 12 / 2517) و
كتابخانه ملك موجود است. ذريعه، 24 / 383، ش 2053
5- نوروز و سى روز، فيض كاشانى (م 1091)، در شرح فارسى حديث معلى بن خنيس. فيض
چندين رساله در تقويم دعايى دارد. از جمله تقويم المحسنين و معيار الساعات.
رساله نوروز وسى روز را دكتر معين همراه گفتارى تحت عنوان روز شمارى در ايران
باستان در سال 1325 شمسى (توسط انجمن ايران شناسى) چاپ كرده است. ذريعه 24 /
380، ش 2048
6- نوروزيه، اسماعيل بن محمد باقر خاتون آبادى (م 1116)، تاليف شده به نام شاه
سليمان صفوى در يك مقدمه، دوازده باب و يك خاتمه. ذريعه، 24 / 2051
7- نوروزيه، محمد باقر بن اسماعيل خاتون آبادى (م 1127)، تاليف شده به نام شاه
سلطان حسين صفوى. نسخه آن در دانشگاه تهران (فهرست 2 / 1266) موجود است. ذريعه
24 / 379، ش 2042
8- نوروزيه، ملاباقر بن اسماعيل كجورى. گفته شده در اين رساله، مؤلف ميرمخدوم
شريفى را كه در نواقض الروافض بر ضد غدير و نوروز سخن گفته رد كرده است.
آقابزرگ نسخهاى از آن نشناسانده است. ذريعه، 24 / 382، ش 2052
9- نوروزيه، ملامحمد جعفر بن محمد باقر سبزوارى. نسخهاى شخصى از آن را آقابزرگ
ديده و عبارت نخست آن را آورده است. ذريعه 14 / 382، ش 2055
10- نوروزيه، مؤلف ؟ نسخهاى از اين رساله به شماره 1015 در كتابخانه آيةالله
مرعشى موجود است و در آن تاريخ 1084 آمده است.
11- نوروزيه، آقارضى قزوينى. بسيارى بر اين رساله رد نوشتهاند. نسخهاى از آن
به خط مؤلف در كتابخانه ملى موجود است. ذريعه 24 / 383، ش 2058
12- نوروزيه، ميرمحمد حسين بن محمدصالح خاتون آبادى. نسخهاى از آن در كتابخانه
حضرت عبدالعظيم عليه السلام موجود است. ذريعه 24 / 383، ش 2056
13- نوروزيه، ميرزا محمد حسين بن ميرزا ابوالحسن قائنى. ردى استبر رساله
آقارضى قزوينى. ذريعه 24 / 383، ش 2057
14- نورزويه، رضى الدين محمد مستوفى در رد بر آقا رضى. آقابزرگ نسخهاى از آن
نشناسانده است. ذريعه 24 / 383، ش 2059
15- نوروزيه، محمد باقر مجلسى، بحار الانوار ، ج 56، صص 91 - 143 . اين مدخل،
گرچه رساله مستقلى نيست، اما، به دليل آن كه مرحوم مجلسى مفصل در اين باره سخن
گفته، در اينجا معرفى شد.
16- رساله در فضيلت روز نوروز، مؤلف ؟ نسخهاى از آن در نه برگ در كتابخانه
مسجد اعظم (فهرست، ص 459) موجود است.
17- نوروزنامه، مؤلف ؟ نسخه آن در كتابخانه مسجد اعظم (فهرست، ص 572) موجود
است.
18- نوروزنامه ، مؤلف ؟ نسخه آن در كتابخانه آيةالله گلپايگانى (فهرست، 3 / 79)
موجود است.
19- نوروزيه، عماد الدين محمود بن مسعود. تاليف شده بنام سلطان حمزه ميرزا.
نسخهاى از آن در كتابخانه وزيرى يزد (فهرست، 4 / 1167 ، ش 2107) موجود است. در
آنجا از مؤلف به عنوان جالينوس ثانى ياد شده است. نيز مطالب آن در رساله
خواجويى كه ناظر به آن رساله تاليف شده آمده است.
20- نوروزيه، ملا اسماعيل خواجويى (م 1173). شرح و نقدى استبر رساله عمادالدين
بن مسعود. ذريعه 24 / 381 ، ش 2050 (اين رساله را آقاى سيدمهدى رجايى در ميراث
اسلامى ايران دفتر چهارم چاپ كرده است.)
21- نظم حديث معلى بن خنيس منسوب به خواجه در كتاب سى روز و نوروز فيض كاشانى
آمده و بيت اول آن چنين است:
بقول جعفر صادق خلاصه سادات ز ماه فارسيان هفت روز مذموم است [64]
22- نوروزيه، ميرزا محمد مهدى بن هدايةالله خراسانى ( 1152 - 1217) ردى استبر
رساله خواجويى. نسخهاى از آن در كتابخانه مجلس (فهرست 9 / 322 - 326 . فهرست
نويس محترم به تفصيل گزارش آن را آورده) موجود است. ذريعه 24 / 384، ش 2062
23- نوروزيه، غياث الدين اديب كاشانى، معاصر ناصرالدين شاه قاجار. در اين رساله
اقوال پيشينيان آمده و بررسى شده است. نسخهاى از آن در كتابخانه ملى (فهرست 1
/ 399) موجود است. ذريعه 24 / 384، ش 2060
در فهرست نسخههاى خطى فارسى 1 / 367 چندين رساله نوروزيه كه مؤلف آنها
ناشناخته است، معرفى شده است.
گزارش رساله آقارضى قزوينى
از رسالههاى نورزيه كوتاه اين دوره كه مورد انتقاد برخى قرار گرفته، رساله
نوروزيه آقارضى قزوينى است كه آن را در سال 1062 هجرى نگاشته است. عقيده وى آن
است كه نوروز در روايات، به هيچ يك از اقوالى كه در باب تعيين نوروز گفته شده
قابل تطبيق نيست. عجيب آن كه وى به هر روى راه حل صريحى به دست نداده است. در
اينجا مهمترين بخش رساله را كه به طور عمده در انكار تطبيق نوروز رايجبا نوروز
ياد شده در روايات است مىآوريم.
آقارضى ابتدا حديث معلى بن خنيس را، آن گونه كه شيخ آورده نقل كرده؛ آنگاه با
نقل روايت مربوط به دعاى يا محول الحول و الاحوال، و ياد از اين نكته كه در جاى
معتبرى آن را نديده، مىنويسد: با اشاره به استحباب اعمال مذكوره در نوروز و
اين كه اين اعمال موقته است و در امثال اين عبادات اگر التزام وقتخاص نشود و
در اوقات ديگر به عمل آيد بدعتباشد مىافزايد: «بنابر اين تعبد به اين عمل
مكلفى تواند كه لااقل ظنى به تعيين وقت مذكور تحصيل كرده باشد و تحصيل اين ظن
لامحاله از امارات شرعيه و عرفيه تواند بود. و چون در عرف به اعتبار اختلاف
اصطلاحات حسابيه، نوروز متعدد است، چنانكه بعضى از آن بعد از اين مذكور
مىگردد، و اشهريه بعضى به بعضى ازمنه اماره نمىشود و در ظاهر قرآن چيزى در
اين باب نيست، اماره آن از روايات و اخبار تتبع بايد نمود.» وى آنگاه نقلى را
كه ابن فهد در المهذب آورده و ضمن آن به تطبيق روز غدير با نوروز و همينطور روز
شكستن بتها با آن شده آورده و در پايان ترجمه آن نقل مىنويسد: «روز اول سال
فرس كه صريح خاتمه حديث است، چنانكه با امارهاى كه در صدر حديث مذكور است
موافق باشد، صعوبتى تمام دارد و وجهش عن قريب ظاهر خواهد شد.»
پس از آن سخن ابنادريس را در تعيين روز نوروز آورده كه گفته است اين روز همان
دهم ماه ايار رومى است. آقارضى به تفصيل در نادرستى اين نظر سخن مى گويد. وى
مىنويسد: و آنچه از بعضى از محصلين نقل كرده، اگر مراد اين باشد كه نوروز
عبارت از روز دهم ايار است ظاهر البطلان است چه اطلاق لفظ نوروز بر آن به هيچ
اصطلاح متعارف نيست. و اگر مطلب اين باشد كه در سالى از سالها مطابق دهم ايار
بوده كلام بىفائده است. و اگر مراد اين باشد كه هميشه مطابق دهم ايار است اين
نيز باطل است. و تفصيل بيان آن كه اهل فرس به اتفاق علماى هيئت و حساب، تا ظهور
جلال الدين ملكشاه سلجوقى در سال شمسى دو اصطلاح داشتهاند. اول اصطلاح قديم كه
مبدا آن از زمان حمشيد بوده و بناء حساب آن بر رصدى موافق رصد ابرخس است كه مدت
يك دوره شمس را به حركتخاصه 365 روز و ربعى يافته و طريق آن بوده كه هر سال از
119 سال را 365 روز گيرند و در سال 120 به جهت كبيسه و اصلاح ربع، يك ماه
افزايند كه آن سال 395 روز شود. و نقل كردهاند كه جلوس هر پادشاهى در هر وقت
كه اتفاق افتادى، مبدا ساختندى و به تتمه سابق نپرداختندى و ضبط سال به اين
اصطلاح در زمان ما بلكه از زمان يزدجرد متروك است. ديگر اصطلاح جديد كه اليوم
به تاريخ قديم مشهور است و در تقاويم ضبط مىكنند و مبدا آن از جلوس يزدجرد
شهريار است كه در ربيع الاول احدى عشر من الهجره بوده است و هر سال ايشان 365
روز استبىزياده و نقصان و دست از اصطلاح كسر بالكليه برداشتند و لهذا اول سال
ايشان در جميع فصول اتفاق مىافتد و در عهد سلطان ملكشاه بناء حساب سال را بر
رصد بطليموس ... كه سال شمسى را 365 روز و پنجساعت و نيم و كسرى يافتهاند
نهادند و روز جمعه دهم رمضان سنه 471 كه شمس قبل از وصول به نصف النهار از حوت
نقل به حمل كرده بود اول فروردين ماه و روز نوروز ناميدند. و به سبب اعتبار كه
در هر سال نوروز از داير بودن در فصول يا اجزاى آن چنانچه از اصطلاحين سابقين
لازم مىآيد ضبط كردند و اشهر اصطلاحات نوروز در زمان ما اين است اما هيچ يك از
اين اصطلاحات ثلاثه با حساب روم موافق نيست، چه اصطلاح روم كه ابتداى آن از عهد
اسكندر استيا دوازده سال بعد آن، اگرچه در اين معنى كه نزد ايشان رصد ابرخس
معتبر استبا اصطلاحين اولين موافق است اما در طريق اصلاح كسر با هيچ يك موافقت
ندارد، چه در طريق ايشان، چنانكه الحال نيز مشهور است و منجمان در تقاويم ضبط
مىكنند هر سال را 365 گيرند تا سه سال و سال چهارم را 366. پس تعيين نوروز فرس
با يكى از ايام مشهور سال رومى كه مخالف جميع اصطلاحات فرس استخطا باشد.
و قطع نظر از اين مخالفتبا آنچه در صدر حديثسابق مذكور شد كه در اين روز
پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم عهد گرفتبه غدير خم جهت اميرالمؤمنين(ع) از
روى حساب درست نمىآيد بيانش آن كه از تاريخ هيجدهم ذى الحجة الحرام سال دهم از
هجرت كه به اتفاق نص غدير خم در آن روز واقع شده تا هيجدهم ذى الحجة سال 1062 ،
1052 سال قمرى است و هر سال قمرى به اتفاق عبارت است از 354 روز و كسرى و اين
كسر به اتفاق، در هر سى سال، 11 روز مىشود بى زياده و نقصان. بنابر اين به
قواعد حسابيه مدت مذكوره 372794 روز است و چون اين عدد بر عدد ايام سال شمسى به
اصطلاح روم كه 365 روز و ربعى است قسمت كنيم، خارج قسمت 1020 سال رومى و 39 روز
مىشود. پس اگر روز غدير حجة الوداع دهم ايار ماه بودى، در سال 1062 بايستى دهم
ايار ماه رومى، در پانزدهم شهر ربيع الثانى باشد و حال آن كه در اين سال، در
اواسط شهر جمادى الاخره است. و اگر بالفرض مطابق نيز بودى، بيش از اين لازم
نيامدى كه نوروز فرس در حجةالوداع، چنانكه مطابق 18 ذى الحجه عربى بوده با دهم
ايار ماه رومى نيز موافق افتاده و از اين موافقت لازم نيايد كه نوروز فرس را
هميشه آن روز اعتبار كنند و اين معنا بسيار ظاهر است.
و از اين حساب معلوم توان نمود كه نوروز فرس مطابق نوروز جلالى كه در ميان ما
معروف است نيست، چه سال جلالى از سال رومى بنابر ارصاد معتبره در مدت مذكوره
قريب به هشت روز ناقص است. پس اگر هيجدهم ذى الحجه با نوروز فرس به اين اصطلاح
مطابق بودى، بايستى كه در اين سال نوروز جلالى در هفتم ربيع الثانى باشد و حال
آن كه در نهم شهر مذكور است. با آن كه قطع نظر از حساب مذكور، معلوم است كه
حدوث اين اصطلاح به چند قرن بعد از زمان حضرت رسول و اهل بيت عليهم السلام
بوده. پس چون تواند بود كه بناى احكامى كه از ايشان مروى استبر اين اصطلاح
باشد؟
و از اين بيان روشن مىشود كه نوروز فرس مذكور، مطابق نوروز يزدجردى نيز نيست،
چه حدوث آن چنانكه مذكور شد، قريب به سه ماه بعد از غدير حجة الوداع است و قطع
نظر از آن، حساب مذكور مبطل آن است، چه هر گاه عدد ايام مذكوره را بر سال
يزدجرى كه 365 روز است قسمت كنند، خارج قسمت 1021 سال و 129 روز باشد، پس اگر
غدير حجةالوداع با نوروز يزدجردى موافق بودى، بايستى كه نوروز مذكور در سال
1062 بر 18 ذى حجه اين سال، به 129 نوروز مقدم بودى، يعنى در نهم شعبان اتفاق
افتادى و حال آن كه در اين سال، اول فروردين ماه ايشان كه به نوروز كبرا اشتهار
دارد، مطابق دهم ذىالقعدة الحرام و اول آذرماه ايشان كه بعد از خمسه آبان است
و اعتبار اول سال در اين نيز احتمالى هست در نهم رجب واقع است. پس هيچكدام
نوروزمعتبرشرعىكه به نص حديث مطابقروزغدير حجةالوداع بودهباشد، نباشد.
اما نوروز جمشيدى، چنان كه مذكور شد در زمان ما بكه از زمان يزدجرد مضبوط نيست
و ماههاى كبيسه آن مجهول است. ليكن اين قدر معلوم است كه تفاوت آن از سال رومى،
اگر مبدا يكى باشد، هرگز زياده از يك ماه نشود و اين قدر در تعيين آن در زمان
ما كافى نيست. و العلم عندالله. [65]
گزارش رساله خواجويى
محمد اسماعيل خواجويى (متوفاى 1173) از علماى بعد از فتنه افغان است كه
رسالههاى فراوانى در زمينههاى مختلف علوم اسلامى دارد. [66] يكى از رسالههاى
وى شرحى است كه وى در باب مساله نوروزيه نگاشته و نگاه وى به طور عمده به رساله
شخص ديگرى استبا نام محمد بن مسعود. [67] عقيده وى در اين باب آن است كه نوروز
مذكور در روايات با اولين روز آبان كه نوروز قديم فرس بوده تطبيق مىكند.
وى در آغاز رساله خود مىنويسد:« و در تعيين روز نوروز شرعى ميان اهل شرع خلاف
بود، بعض اصحاب كياست و زكى از اين شكسته بىدست و پا العبد الجاني محمدبن
الحسين المشتهر باسماعيل المازندرانى عفى عنه التماس نموده و استدعا فرموده كه
اشاره اجماليه به اختلاف فقها و مختار علما در باب نوروزفيروز نموده، اشاره فى
الجمله به مختار خويش نيز نمايد». نوشته وى، همانگونه كه در آغاز آورده ناظر به
رساله محمد بن مسعود است.
در ادامه آمده: «فقير گويد: صاحب رساله (همان محمد بن مسعود) گفت كه چون اين
معلوم شد گوييم: روز نوروز روزى است كه در اول آن روز يا قبل از نصفالنهار آن
روز يا در نصفالنهار و بعد از نصفالنهار پيش از آن روز به واسطه آفتاب به
نقطه اول نزول كند. فقير بىبضاعت گويد: مشهور بين المنجمين آن است كه اگر
تحويل جرم آفتاب از آخر حوت به اول حمل قبل از زوال واقع شود آن روز روز نوروز
است، و اگر بعد از زوال واقع شود روز ديگر نوروز است.» از نظر وى، در تعيين روز
نوروز، ملاك همان عرف است زيرا:« پس اهل شرع نوروز روزى را گويند كه اهل عرف آن
روز را نوروز گويند نه اول روز كه آفتاب در تمام آن روز به حمل انتقال كرده
باشد.»
پس از آن در تعيين روز نوروز به نقل صاحب رساله، روايت معلى بن خنيس را كه به
دو صورت در مصادر آمده نقل كرده آنگاه مىافزايد: «فقير بىبضاعت گويد: به حسب
ظاهر ميان اين حديث و حديثسابق تناقض است، چه در حديثسابق مذكور است كه
پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم در روز نوروز امير المؤمنين عليه السلام را به
دوش مبارك برداشته تا بتان قريش را از فوق كعبه به زير انداخته شكست و فانى
ساخت، و اين بلا شبهه در سال فتح مكه معظمه بود، چنانچه اخبار بسيار از طرق
خاصه و عامه دلالتبر اين دارد.... و فتح مكه معظمه در ماه مبارك رمضان سال
هشتم هجرت واقع شد، چنان كه شيخ مفيد و شيخ طبرسى و ابن شهر آشوب و ديگران
روايت كردهاند، و احاديث معتبره بر اين دلالت كرده است، و اكثر بر آنند كه در
روز سيزدهم ماه بوده، و بعضى بيستم هم گفتهاند، و حركتحضرت از مدينه در روز
جمعه دوم ماه مبارك رمضان بعد از نماز عصر بوده، و روز غديرخم در سال دهم هجرت
در حجة الوداع در روز هجدهم ذي الحجة الحرام بود. پس چگونه تواند بود كه هر دو
در روز نوروز باشد، چه نوروز از قرار حساب گذشته بعد از شش هفتسال از فتح مكه
معظمه بلكه بيشتر به ذى الحجه خواهد رسيد نه بعد از يك سال، چنانچه مقتضاى اين
دو حديث است.»
وى ادامه مىدهد:« و چون هر دو به يك طريق از معلى منقول است ... پس ترجيح
احدهما بر ديگرى من حيث السند متصور نيست، و بنابر اين مضمون هيچ يك حجت نخواهد
بود، و بر آن اعتماد نشايد كرد، و به او استدلال نتوان نمود، چه تناقض در كلام
معصومين غير واقع است. پس از اينجا فهميده مىشود كه اين دو حديث كلاهما او
احدهما از معصوم متلقى نگرديده، و چون از او نباشد حجيت را نشايد و سند شرعى
نتواند بود، فافهمه. و عجب است آنكه صاحب رساله و عالى حضرت مستدل شيخ ابن فهد
و سائر علماى سلف رحمهم الله در اين مدت متمادى كه قريب به هزار و صد سال است،
يعنى از زمان ورود حديث الى زماننا هذا متفطن به آنچه گفتيم نشدهاند. و از اين
حديث استدلال بر تعيين روز نوروز شرعى نمودهاند و فرمودهاند كه آن روزى است
كه آفتاب به اول حمل رفته باشد چنانچه خواهد رسيد مع ما فيه.»
خواجويى ادامه مىدهد: «حقير بىبضاعت گويد: پوشيده نيست كه كلام معلى (بن
خنيس) كه اين قدر مىدانم كه عجم اين روز را تعظيم مىكنند و مبارك مىدانند، و
قول حضرت صادق - عليه السلام - كه اين روز را اهل فرس ضبط كردهاند، و قول آن
حضرت كه روز نوروز اول سال فارسيان است چنانچه خواهد رسيد، دلالتبر آن كند كه
اين روز غير نوروزى بوده است كه منسوب به سلطان جلالالدين ملك شاه. چه اين
نوروز در بلاد و لغات اعاجم آن زمان و مكان شايع و معروف نبوده است، و ايشان
ضبط آن نكرده بودهاند، و اول سال ايشان نبوده است، بلكه بعد از مدتهاى متمادى
به وضع گماشتهگان سلطان حدوث يافته، و به مرور شهور و دهور ذايع و شايع شد. و
آنچه در ميان اعاجم آن زمان مشهور و معروف بوده اول سال فارسيان بوده، چنانچه
حضرت صادق - عليه السلام - در آخر حديث معلى اشاره به آن خواهد فرمود، و اول
سال ايشان اول جلوس يزدجردبن شهريار بود كه اول فروردين ماه قديم است نه جلالى،
و آن روزى است كه آفتاب به اول عقرب رفته باشد. و ظاهرا صاحب رساله و احمدبن
فهد حلى و محمد صالح الحسينى (خاتون آبادى) اول سال فارسى را عبارت از اول حمل
كه مبدء سال تاريخ ملكى است گرفتهاند، و اين به غايتبعيد بل اشتباه شديد
است.»
خواجويى اين نظر را پذيرفته است كه نوروز موجود در روايات، اولين روز سال فرس
قديم است كه در اصل ابتداى حلول خورشيد به برج عقرب يعنى آبان ماه مىباشد. وى
مىنويسد: «پوشيده نيست كه كلام شيخ شهيد - رحمه الله - صريح است در اين كه اول
سال فارسيان كه روز نوروز است نزد ايشان چنانچه حديث معلى ناطق استبر آن غير
نوروز سلطانى است كه در آن روز آفتاب به اول حمل نزول مىكند، و در كلام امام
عليه السلام تصريح استبه اين كه روز نوروز اول سال فارسيان است .. چه اين عيد
از اعياد قديمه متداوله ميان عجم است در بلاد ايشان، چنانچه از كلام معلى كه
اين قدر مىدانم كه عجم تعظيم اين روز مىكنند و آن را مبارك مىدانند، و از
قول امام به حق ناطق جعفربن محمد صادق عليها السلام كه اين روز از قديم الايام
مكرم و محترم بوده مستفاد مىشود ... به خلاف وضع تاريخ ملكى و نوروز سلطانى كه
مسبوق استبه چهار صد و پنجاه و كسرى تقريبا بر ورود اين اخبار، پس ورود اين بر
وفق آن به غايتبعيد است. ... و سابقا مذكور ساختيم كه آخوند فيض در رساله
مذكوره آورده كه روز نوروز نزد فارسيان اول فروردين ماه قديم است كه اول عقرب
باشد، و گفته كه اين است مختار صاحب انواء و مشهور ميان فقهاى عجم در بلاد
ايشان.
وى سپس به نقد آنچه ابن فهد در تاييد مطابقت نوروز در روايات با نوروز به معناى
آغاز بهار گفته، پرداخته است. وى در باره استدلال ابنفهد به عرف مىنويسد:
«شهرت اين تاريخ و عرف اين اصطلاح در ميان مردم در زمان عالى حضرت مستدل و ما
بعد آن الى هذه الاوان مسلم است و لكن مفيد مطلوب نيست، بلكه بايد كه اين عرف
قبل از ورود شرع، يا در وقت ورود آن مشهور و معروف باشد تا احكام شرعيه از
عبادات و ادعيه بر وفق آن وارد تواند شد. چه متابعتشرع عرفى را كه بعد از آن
به چهار صد و پنجاه و كسرى تخمينا حادث و بعد از حدوث به مدتهاى متمادى به مرور
شهور و دهور ذايع و شايع شود بىمعنى است. و چون تواند بود كه شارع گويد كه
روزه مثلا در روز نوروز سنت است و اهل شرع آن زمان و مكان ندانند كه مراد وى از
نوروز چه روزاست». دليل ديگر ابن فهد آن بود كه «از امام عليه السلام منقول است
كه روز نوروز بعينه روز غديرخم است، و روز غدير در سال دهم هجرت بوده، و حساب
كردهاند موافق اول نزول آفتاب به حمل بوده در نوزدهم ذى حجه به حساب تقويم و
هلال را در مكه در شب سىام نديده بودند و در روز هجدهم ذى الحجه بود به رؤيت.»
وى اين دليل را نيز نمىپذيرد زيرا كه «سابقا دانسته شد كه بين الحديثين تناقض
است، و تناقض در كلام معصوم روا نيست، دانسته شد كه استدلال بهما قبل رفع
التناقض بينهما غير صحيح است، بلكه بر مستدل لازم است كه اول رفع تناقض نمايد
تا استدلال او صحيح و كلام او مقبول شود.» وى محاسبه ابنفهد را هم نپذيرفته و
مىافزايد: «مؤيد آنچه گفته شد اين است كه از راويان حديث غدير كه در روز
غديرخم در غدير حاضر و ناظر بودهاند منقول است كه آن روز به غايت گرم و با
حرارت بوده است. و معلوم است كه در اول نزول آفتاب به حمل با وصف سابقه دستبرد
برد العجوز اگر هوا در جحفه و ما بين الحرمين در فصل نوروز سلطانى در غايت
اعتدال نباشد به غايت گرم نخواهد بود، چنان كه از حضار غديرخم مروى است.»
وى دلايل ديگر ابنفهد را نيز رد كرده و در نهايت از روى احتياط مىنويسد:« چون
فهميده شد كه اين مساله خلافى است و دلائل هيچ يك افاده يقين بل ظن به خصوص
روزى نمىكند، پس احوط آن است كه اعمال روز نوروز در اين دو روز كه روز نزول
آفتاب به اول حمل و اول عقرب باشد كرده شود، چه از اصحاب سائر مذاهب دليل
اقناعى هم به نظر نرسيد. ولكن قول شيخ شهيد عليهالرحمه كه نوروز اول سال فرس
استيا حلول آفتاب در برج حمل يا دهم ايار ياد از آن مىدهد كه او در تعيين روز
نوروز مردد است ميان اين سه روز، پس اگر اعمال نوروز در دهم ايار ماه رومى هم
كرده شود بهتر خواهد بود».
وى در نهايتبا تمسك به تسامح در ادله سنن، چنين حكم مىدهد كه «پس كردن اين
اعمال در اين روز خالى از اجر نخواهد بود.»
فصل بعدى وى در بيان برخى از اعمال روز نوروز است كه در روايت وارد شده است. يك
روايت كه در مباحث گذشته از آن ياد نشد چنين است: « و نقل كردهاند كه هر كه در
اين روز سيصد و شصتبار آية الكرسى را تا و هو العلي العظيم بخواند بعد از آن
سيصد و شصتبار بگويد: اللهم هذه سنة جديدة و انت ملك قديم اسالك خيرها و خير
ما فيها، و اعوذ بك من شرها و من شر ما فيها، و استكفيك مؤونتها و شغلها يا ذا
الجلال و الاكرام، تا آخر سال از جميع بلاها و آفتها محفوظ باشد.»
و روايت ديگرى كه پيش از اين گذشت چنين است كه «و از سيدنا امير المؤمنين سلام
الله عليه مروى است كه هر كه اين هفت آيه مشتمله بر هفتسلام را در روز نوروز
بر كاسه چينى به مشك و زعفران بنويسد و به گلاب بشويد، هر كه از آن آب بخورد تا
سال ديگر هيچ المى و دردى به وى نرسد، و اگر گزندهاى وى را گزد زهر بر او كار
نكند به قدرة الله تعالى: سلام على نوح في العالمين، سلام قولا من رب الرحيم،
سلام على ابراهيم، سلام على موسى و هارون، سلام على آل يس، سلام عليكم طبتم
فادخلوها خالدين، سلام هي حتى مطلع الفجر.
و در پايان نيز مىنويسد: «و چون سائر ادعيه و اعمال شرعيه روز نوروز كه در كتب
اصحاب نقل شده سندى كه في الجمله اعتمادى بر آن باشد ندارد، لهذا به همين قدر
اكتفا نمود و بالله التوفيق.
پىنوشتها:
[1]. فهرستى از آنها را ابوريحان در آثارالباقيه
(ترجمه اكبر داناسرشت، تهران، اميركبير، 1363) از منابع زردشتى آورده است. ر،
ك: صص 325 - 333.
[2]. مجموع آنچه گذشت، از مقالات تقى زاده (گاه شمارى در ايران» ، ج 10، صص 3 -
6، (به كوشش ايرج افشار، تهران، 1357) مقاله همو تحت عنوان نوروز در مجله
يادگار سال چهارم، ش 7، و مدخل نوروز در لغتنامه دهخدا گرفته شده است. در باره
اختلاف در اينكه نوروز سلطانى در سال 467 بوده يا 471 نك : مقالات، ج 10، ص 168
پاورقى. توضيحات محيط طباطبائى در باره سير تقويم در ايران نيز قابل توجه است.
وىمشكل سال 467 يا 471 ، مساله افزودن پنج روزه زائده را به آخر آبان و اسفند
را نيز حل كرده است. نك : تاريخ تحولات تقويمى در ايران از نظر نجومى، ميراث
جاويدان، شماره 14 - 15، صص 101 - 108.
[3]. مقالات تقى زاده، ج 10 «گاه شمارى در ايران قديم»، فصل پنجم، ص 153 به
بعد.
[4]. متن تصويبنامه مجلس شوراى ملى را كه در شب 11 فروردين ماه 1304 شمسى انجام
شده و اسناد ديگر در اين باره را ببينيد در: پيدايش و سير تحول تقويم هجرى
شمسى، محمدرضا صياد، مجله ميراث جاويدان، ش 14 ، 15 ، صص 19 - 118
[5]. رجال النجاشى، ص 428
[6]. الفهرست، ابن النديم، ص 190.
[7]. الكافى، ج 5، ص 141 ؛ كتاب من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 300 ؛ التهذيب، ج 6،
ص 378.
[8]. كتاب من لايحضره الفقيه، ج 3 ، ص 300.
[9]. همان.
[10]. الفهرست ابن النديم، ص 256 ؛ الانساب، ج 3، ص 37.
[11]. دعائم الاسلام، ج 2، ص 326.
[12]. التاريخ الكبير، ج 4، ص 201.
[13]. عيون اخبار الرضا (ع)، ص 550.
[14]. اين استقصاء بر اساس كار رايانهاى است كه ضمن آن همه آثار صدوق در
برنامهاى توسط مركز كامپيوترى علوم اسلامى قابل جستجو است.
[15]. اين جستجو نيز بر همان اساسى است كه در پاورقى پيشين گذشت.
[16]. عيد مهرگان، روز شانزدههم مهرماه برگزار مىشده است. ر، ك: آثار
الباقيه، ص 337.
[17]. مصباح المتهجد، ص 591 ؛ بحار الانوار، ج 59 ، ص 101 ؛ وسائل الشيعة، ج 7،
ص 346.
[18]. السرائر، ج 1، ص 315.
[19]. ذخيرة الاخره، ص 152.
[20]. نزهة الزاهد، 285.
[21]. مستدرك الوسائل ، ج 6، ص 152 از لب اللباب.
[22]. ديوان السيد ضياءالدين ابوالرضا فضل الله راوندى (تصحيح محدث ارموى،
تهران، 1374 ق)، ص 65 و شعرى ديگر در 131، و نيز در ص 196.
[23]. مناقب ابن شهرآشوب، ج 2 ص 379 ؛ مسند الامام كاظم عليه السلام، ج 1 صص52
- 51.
[24]. جواهر الكلام، ج 5، ص 40.
[25]. تاريخ الطبرى، ج 9، ص 218 (حوادث سال 245).
[26]. همانجا، ج 10، ص 39.
[27]. همانجا، ج 11، ص 203 (حوادث سال 301).
[28]. تاريخ اليعقوبى، ج 2، ص 306.
[29]. همانجا، ج 2، ص 306.
[30]. تاريخ الطبرى، ج 6، ص 659 (حوادث سال 101).
[31]. تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 313.
[32]. تاريخ الطبرى، ج 7، ص 277.
[33]. همانجا، ج 9، ص 184 (حوادث سال 236).
[34]. مقالات تقىزاده، ج 10، ص 155.
[35]. تاريخ الطبرى، ج 10، ص 39.
[36]. همانجا، ج 10، ص 53.
[37]. الخطط المقريزية، ج 1، ص 268.
[38]. همانجا، صص 268 - 269.
[39]. همانجا، ص 269.
[40]. ر.ك: مقالات تقى زاده، ج 10، ص 153.
[41]. بدائع الصنايع، ج 2، ص 79.
[42]. المغنى، ج 3، ص 99.
[43]. در اصل بايد گفت درست آن، آن است كه اول سال فرس، اول برج عقرب يا آبان
ماه بوده است.
[44]. تاكنون بر ما روشن نشده كه اين كتاب كه در باره دانش نجوم بوده، از كيست.
دهها كتاب با اين نام در فهرست ابننديم شناسانده شده است. محتمل است كه مقصود
كتاب الانواء احمد بن عبدالله ثقفى (م 319) باشد.
[45]. المهذب البارع فى شرح المختصر النافع، ج 1، صص 191 - 193 (چاپ انتشارات
اسلامى، قم 1414.
[46]. المهذب، ج 1، صص 194 - 195.
[47]. المهذب، ج 1، صص 195 - 196.
[48]. المهذب، ج 1، ص 196.
[49]. مجمع الرجال، قهپائى، ج 6، ص 110.
[50]. تاريخ الطبرى، ج 10، ص 26.
[51]. آثار الباقيه، ص 357.
[52]. الخطط المقريزية، ج 1، ص 268 ؛ آثار الباقيه، ص 325. متن حديث را بيرونى
چنين آورده: نقل شده كه در نوروز جامى سيمين كه پر از حلوا بود، براى پيغمبر(ص)
به هديه آوردند و آن حضرت پرسيد كه اين چيست؟ گفتند: امروز روز نوروز است.
پرسيد كه، نوروز چيست؟ گفتند: عيد بزرگ ايرانيان است. فرمود: آرى، در اين روز
بود كه خداوند عسكره را زنده كرد. پرسيدند: عسكره چيست؟ فرمود: عسكره هزاران
مردمى بودند كه از ترس مرگ ترك ديار كرده و سر به بيابان نهادند و خداوند به
آنان فتبميريد و مردند. سپس آنان را زنده كرد و ابرها را امر فرمود كه به آنان
ببارد. از اين روست كه پاشيدن آب در اين روز رسم شده. سپس از آن حلوا تناول كرد
و جام را ميان اصحاب خود قسمت كرده و گفت: كاش هر روزى براى ما نوروز بود.
[53]. سفرنامه اولئاريوس، (ترجمه حسين كردبچه، تهران، كتاب براى همه، 1369) ج
2، ص 690.
[54]. سفرنامه اولئاريوس، ج 2، ص 466.
[55]. سفرنامه تاورنيه، (ترجمه ابوتراب نورى، تهران، سنايى، 1336) ص 635.
[56]. ذريعه ج 23 ، صص 275 - 276.
[57]. فهرست كتابخانه مجلس، ج 10، ص 1737. به احتمال قوى اين رساله از محمدباقر
بن اسماعيل خاتون آبادى (م1127) بايد باشد.
[58]. رياض العلماء ، ج 1، ص 6.
[59]. بحارالانوار، ج 59، ص 91 - 100.
[60]. همانجا، ج 59، صص 101 - 105.
[61]. همانجا، ص 107.
[62]. همانجا، ص 11.
[63]. مرحوم شيخ عباس قمى هم آن را به نقل از «كتب غيرمشهوره» آورده و صورت
ديگر آن را يا مقلب القلوب و الابصار يا مدبر الليل و النهار يا محول الحول و
الاحوال حول حالنا الى احسن الحال ياد كرده است.
[64]. ذريعه، ج 24، ص 209، ش 1087.
[65]. نوروزيه آقارضى، نسخه خطى شماره 8755 كتابخانه مرعشى، برگهاى 48 - 51.
[66]. مجموعهاى از رسالههاى وى را آقاى سيدمهدى رجايى چاپ كردهاند.
[67]. اين رساله به كوشش سيدمهدى رجايى در ميراث اسلامى ايران دفتر چهارم به
چاپ رسيده است.
منبع:
شبكه بلاغ ، ويژهنامه نوروز
