یادداشت های روزانه (145)

 انسان به جايى مى رسد كه جان او مهبط فرشتگان مى شود

 وقتى به اطفال نگاه مى كنيم پاكى و معصوميت آنها را احساس مى كنيم ، دليلش آن است كه جان آنها با تعفن گناه همراه نشده و بوى پاكى و عطر صداقت آنها مشخص است. آنها از صفا و نورانيت فطرى برخوردارند. اما ممكن است وقتی به بزرگترهاى اين اطفال نگاه كنيم و چنين احساسى نداشته باشيم ، چرا که جانى كه طعم تلخ و تعفن گناه را چشيده ، نورانيت فطرى اش برچيده شده است. تا سر زمين دل را از آلودگى ها نشوئيم و گناه را از جان خود نزدائيم ، معصوميت كودكى پديدار نمى شود . بنا براين يك اراده جدى مى خواهد ، همانگونه كه وقتی يك انسان معتاد تصميم به ترك اعتياد مى گيرد، مدتها طول مى كشد تا آثار پاكى از اعتياد در چهره او آشكار شود ، انسان آلوده به گناه نیز پس از ترك گناه مدتها طول مى كشد تا به معصوميت فطرى گذشته خويش برگردد . تا زمين دل را از خار وخاشاك و پلشتى گناه پاك نكنيم ، آثار عصيان ازصفحه روح ما زدوده نمى شود.
خداوند به كسانى كه تصميم مجاهده با نفس براى پاكى و قرب به خداوند را دارند وعده نصرت و هدايت داده است و فرموده : «والذين جاهدو فينا لنهدينهم سبلنا و ان الله لمع المحسنين».
با ترك هر گناهى دريچه اى از نور الهى به شبستان جان ما باز مى شود و به همان ميزان نفس سركش ما مهار شده و در عقال عقل قرار مى گيريد.
با ترك هر گناه شيطانى از سر زمين جان ما خارج شده و فرشته اى جاى از را مى گيرد و انسان به جايى مى رسد كه جان او مهبط فرشتگان مى شود.