خطبتها عليهاالسلام بعد غصب
الفدك
روى انّه لمّا أجمع أبوبكر و عمر علي منع فاطمة
عليهاالسلام فدكاً و بلغها ذلك،لاثت خمارها علي رأسها،
و اشتملت بجلبابها، و أقبلت في لمّة من حفدتها و نساء
قومها، تطأ ذيولها، ما تخرم مشيتها مشية رسولاللَّه
صلى اللَّه عليه و آله،حتّى دخلت علي أبيبكر، و هو في
حشد من المهاجرين و الانصار و غير هم، فنيطت دونها
ملاءة فجلست، ثم أنّت أنّة أجهش القوم لها بالبكاء،
فارتجّ المجلس، ثم أمهلت هنيئة.
حتّى اذا سكن نشيج القوم و هدأت فورتهم، افتتحت الكلام
بحمداللَّه و الثناء عليه و الصلاة علي رسوله، فعاد
القوم في بكائهم، فلمّا أمسكوا عادت في كلامها فقالت
عليهاالسلام:
اَلْحَمْدُلِلَّهِ عَلي ما اَنْعَمَ، وَ لَهُ
الشُّكْرُ عَلي ما اَلْهَمَ، وَ الثَّناءُ بِما
قَدَّمَ، مِنْ عُمُومِ نِعَمٍ اِبْتَدَاَها، وَ
سُبُوغِ الاءٍ اَسْداها، وَ تَمامِ مِنَنٍ اَوْلاها،
جَمَّ عَنِ الْاِحْصاءِ عَدَدُها، وَ نَأى عَنِ
الْجَزاءِ اَمَدُها، وَ تَفاوَتَ عَنِ الْاِدْراكِ
اَبَدُها، وَ نَدَبَهُمْ لاِسْتِزادَتِها بِالشُّكْرِ
لاِتِّصالِها، وَ اسْتَحْمَدَ اِلَى الْخَلائِقِ
بِاِجْزالِها، وَ ثَني بِالنَّدْبِ اِلى اَمْثالِها.
خطبه آن حضرت بعد از غصب فدك
روايت شده: هنگامى كه ابوبكر و عمر تصميم گرفتند فدك
را از حضرت فاطمه عليهاالسلام بگيرند و اين خبر به
ايشان رسيد، لباس بتن كرده و چادر بر سر نهاد، و با
گروهى از زنان فاميل و خدمتكاران خود بسوى مسجد روانه
شد، در حاليكه چادرش به زمين كشيده مىشد، و راه رفتن
او همانند راه رفتن پيامبر خدا بود، بر ابوبكر كه در
ميان عدهاى از مهاجرين و انصار و غير آنان نشسته بود
وارد شد، در اين هنگام بين او و ديگران پردهاى
آويختند، آنگاه نالهاى جانسوز از دل برآورد كه همه
مردم بگريه افتادند و مجلس و مسجد بسختى به جنبش
درآمد.
سپس لحظهاى سكوت كرد تا همهمه مردم خاموش و گريه آنان
ساكت شد و جوش و خروش ايشان آرام يافت، آنگاه كلامش را
با حمد و ثناى الهى آغاز فرمود و درود بر رسول خدا
فرستاد، در اينجا دوباره صداى گريه مردم برخاست، وقتى
سكوت برقرار شد، كلام خويش را دنبال كرد و فرمود:
حمد و سپاس خداى را برآنچه ارزانى داشت، و شكر او را
در آنچه الهام فرمود، و ثنا و شكر بر او بر آنچه پيش
فرستاد، از نعمتهاى فراوانى كه خلق فرمود و عطاياى
گستردهاى كه اعطا كرد، و منّتهاى بىشمارى كه ارزانى
داشت، كه شمارش از شمردن آنها عاجز، و نهايت آن از
پاداش فراتر، و دامنه آن تا ابد از ادراك دورتر است، و
مردمان را فراخواند، تا با شكرگذارى آنها نعمتها را
زياده گرداند، و با گستردگى آنها مردم را به سپاسگزارى
خود متوجّه ساخت، و با دعوت نمودن به اين نعمتها آنها
را دو چندان كرد.
وَ اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ
اِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ، كَلِمَةٌ
جَعَلَ الْاِخْلاصَ تَأْويلَها، وَ ضَمَّنَ الْقُلُوبَ
مَوْصُولَها، وَ اَنارَ فِي التَّفَكُّرِ مَعْقُولَها،
الْمُمْتَنِعُ عَنِ الْاَبْصارِ رُؤْيَتُهُ، وَ مِنَ
الْاَلْسُنِ صِفَتُهُ، وَ مِنَ الْاَوْهامِ
كَيْفِيَّتُهُ.
اِبْتَدَعَ الْاَشْياءَ لا مِنْ شَىْءٍ كانَ
قَبْلَها، وَ اَنْشَاَها بِلاَاحْتِذاءِ اَمْثِلَةٍ
اِمْتَثَلَها، كَوَّنَها بِقُدْرَتِهِ وَ ذَرَأَها
بِمَشِيَّتِهِ، مِنْ غَيْرِ حاجَةٍ مِنْهُ اِلى
تَكْوينِها، وَ لا فائِدَةٍ لَهُ في تَصْويرِها،
اِلاَّ تَثْبيتاً لِحِكْمَتِهِ وَ تَنْبيهاً عَلي
طاعَتِهِ، وَ اِظْهاراً لِقُدْرَتِهِ وَ تَعَبُّداً
لِبَرِيَّتِهِ، وَ اِعْزازاً لِدَعْوَتِهِ، ثُمَّ
جَعَلَ الثَّوابَ عَلي طاعَتِهِ، وَ وَضَعَ الْعِقابَ
عَلي مَعْصِيَتِهِ، ذِيادَةً لِعِبادِهِ مِنْ
نِقْمَتِهِ وَ حِياشَةً لَهُمْ اِلى جَنَّتِهِ.
وَ اَشْهَدُ اَنَّ اَبيمُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ
رَسُولُهُ، اِخْتارَهُ قَبْلَ اَنْ اَرْسَلَهُ، وَ
سَمَّاهُ قَبْلَ اَنْ اِجْتَباهُ، وَ اصْطَفاهُ قَبْلَ
اَنْ اِبْتَعَثَهُ، اِذ الْخَلائِقُ بِالْغَيْبِ
مَكْنُونَةٌ، وَ بِسَتْرِ الْاَهاويلِ مَصُونَةٌ، وَ
بِنِهايَةِ الْعَدَمِ مَقْرُونَةٌ، عِلْماً مِنَ
اللَّهِ تَعالي بِمائِلِ الْاُمُورِ، وَ اِحاطَةً
بِحَوادِثِ الدُّهُورِ، وَ مَعْرِفَةً بِمَواقِعِ
الْاُمُورِ.
و گواهى مىدهم كه معبودى جز خداوند نيست و
شريكى ندارد، كه اين امر بزرگى است كه اخلاص را تأويل
آن و قلوب را متضمّن وصل آن ساخت، و در پيشگاه تفكر و
انديشه شناخت آن را آسان نمود، خداوندى كه چشمها از
ديدنش بازمانده، و زبانها از وصفش ناتوان، و اوهام و
خيالات از درك او عاجز مىباشند.
موجودات را خلق فرمود بدون آنكه از مادهاى موجود
شوند، و آنها را پديد آورد بدون آنكه از قالبى تبعيّت
كنند، آنها را به قدرت خويش ايجاد و به مشيّتش پديد
آورد، بىآنكه در ساختن آنها نيازى داشته و در
تصويرگرى آنها فائدهاى برايش وجود داشته باشد، جز
تثبيت حكمتش و آگاهى بر طاعتش، واظهار قدرت خود،و
شناسائى راه عبوديت و گرامى داشت دعوتش، آنگاه بر
طاعتش پاداش و بر معصيتش عقاب مقرر داشت، تا بندگانش
را از نقمتش بازدارد و آنان را بسوى بهشتش رهنمون
گردد.
و گواهى مىدهم كه پدرم محمّد بنده و فرستاده اوست، كه
قبل از فرستاده شدن او را انتخاب، و قبل از برگزيدن
نام پيامبرى بر او نهاد، و قبل از مبعوث شدن او را
برانگيخت، آن هنگام كه مخلوقات در حجاب غيبت بوده، و
در نهايت تاريكىها بسر برده، و در سر حد عدم و نيستى
قرار داشتند، او را برانگيخت بخاطر علمش به عواقب
كارها، و احاطهاش به حوادث زمان، و شناسائى كاملش به
وقوع مقدّرات.
اِبْتَعَثَهُ اللَّهُ اِتْماماً
لِاَمْرِهِ، وَ عَزيمَةً عَلى اِمْضاءِ حُكْمِهِ، وَ
اِنْفاذاً لِمَقاديرِ رَحْمَتِهِ، فَرَأَى الْاُمَمَ
فِرَقاً في اَدْيانِها، عُكَّفاً عَلي نيرانِها،
عابِدَةً لِاَوْثانِها، مُنْكِرَةً لِلَّهِ مَعَ
عِرْفانِها.
فَاَنارَ اللَّهُ بِاَبيمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ و الِهِ ظُلَمَها، وَ كَشَفَ عَنِ الْقُلُوبِ
بُهَمَها، وَ جَلى عَنِ الْاَبْصارِ غُمَمَها، وَ قامَ
فِي النَّاسِ بِالْهِدايَةِ، فَاَنْقَذَهُمْ مِنَ
الْغِوايَةِ، وَ بَصَّرَهُمْ مِنَ الْعِمايَةِ، وَ
هَداهُمْ اِلَى الدّينِ الْقَويمِ، وَ دَعاهُمْ اِلَى
الطَّريقِ الْمُسْتَقيمِ.
ثُمَّ قَبَضَهُ اللَّهُ اِلَيْهِ قَبْضَ رَأْفَةٍ وَ
اخْتِيارٍ، وَ رَغْبَةٍ وَ ايثارٍ، فَمُحَمَّدٌ صَلَّى
اللَّهُ عَلَيْهِ و الِهِ مِنْ تَعَبِ هذِهِ الدَّارِ
في راحَةٍ، قَدْ حُفَّ بِالْمَلائِكَةِ الْاَبْرارِ وَ
رِضْوانِ الرَّبِّ الْغَفَّارِ، وَ مُجاوَرَةِ
الْمَلِكِ الْجَبَّارِ، صَلَّى اللَّهُ عَلي أَبي
نَبِيِّهِ وَ اَمينِهِ وَ خِيَرَتِهِ مِنَ الْخَلْقِ
وَ صَفِيِّهِ، وَ السَّلامُ عَلَيْهِ وَ
رَحْمَةُاللَّهِ وَ بَرَكاتُهُ.
ثم التفت الى اهل المجلس و قالت:
اَنْتُمْ عِبادَ اللَّهِ نُصُبُ اَمْرِهِ وَ نَهْيِهِ،
وَ حَمَلَةُ دينِهِ وَ وَحْيِهِ، وَ اُمَناءُ اللَّهِ
عَلى اَنْفُسِكُمْ، وَ بُلَغاؤُهُ اِلَى الْاُمَمِ،
زَعيمُ حَقٍّ لَهُ
او را برانگيخت تا امرش را كامل و حكم قطعىاش
را امضا و مقدّراتش را اجرا نمايد، و آن حضرت امّتها
را ديد كه در آئينهاى مختلفى قرار داشته، و در پيشگاه
آتشهاى افروخته معتكف و بتهاى تراشيده شده را
پرستنده، و خداوندى كه شناخت آن در فطرتشان قرار دارد
را منكرند.
پس خداى بزرگ بوسيله پدرم محمد صلى اللَّه عليه و آله
تاريكىهاى آن را روشن، و مشكلات قلبها را برطرف، و
موانع رؤيت ديدهها را از ميان برداشت، و با هدايت در
ميان مردم قيام كرده و آنان را از گمراهى رهانيد، و
بينايشان كرده،و ايشان را به دين استوار و محكم رهنمون
شده، و به راه راست دعوت نمود.
تا هنگامى كه خداوند او را بسوى خود فراخواند،
فراخواندنى از روى مهربانى و آزادى و رغبت و ميل، پس
آن حضرت از رنج اين دنيا در آسايش بوده، و فرشتگان
نيكوكار در گرداگرد او قرار داشته، و خشنودى پروردگار
آمرزنده او را فراگرفته، و در جوار رحمت او قرار دارد،
پس درود خدا بر پدرم، پيامبر و امينش و بهترين خلق و
برگزيدهاش باد، و سلام و رحمت و بركات الهى براو باد.
آنگاه حضرت فاطمه عليهاالسلام رو به مردم كرده و
فرمود:
شما اى بندگان خدا پرچمداران امر و نهى او، و حاملان
دين و وحى او، و امينهاى خدا بر يكديگر، و مبلّغان او
بسوى امّتهاييد، زمامدار حق در ميان
فيكُمْ، وَ عَهْدٍ قَدَّمَهُ
اِلَيْكُمْ، وَ بَقِيَّةٍ اِسْتَخْلَفَها عَلَيْكُمْ:
كِتابُ اللَّهِ النَّاطِقُ وَ الْقُرْانُ الصَّادِقُ،
و النُّورُ السَّاطِعُ وَ الضِّياءُ اللاَّمِعُ،
بَيِّنَةً بَصائِرُهُ، مُنْكَشِفَةً سَرائِرُهُ،
مُنْجَلِيَةً ظَواهِرُهُ، مُغْتَبِطَةً بِهِ
اَشْياعُهُ، قائِداً اِلَى الرِّضْوانِ اِتِّباعُهُ،
مُؤَدٍّ اِلَى النَّجاةِ اسْتِماعُهُ.
بِهِ تُنالُ حُجَجُ اللَّهِ الْمُنَوَّرَةُ، وَ
عَزائِمُهُ الْمُفَسَّرَةُ، وَ مَحارِمُهُ
الْمُحَذَّرَةُ، وَ بَيِّناتُهُ الْجالِيَةُ، وَ
بَراهينُهُ الْكافِيَةُ، وَ فَضائِلُهُ
الْمَنْدُوبَةُ، وَ رُخَصُهُ الْمَوْهُوبَةُ، وَ
شَرائِعُهُ الْمَكْتُوبَةُ.
فَجَعَلَ اللَّهُ الْايمانَ تَطْهيراً لَكُمْ مِنَ
الشِّرْكِ، وَ الصَّلاةَ تَنْزيهاً لَكُمْ عَنِ
الْكِبْرِ، وَ الزَّكاةَ تَزْكِيَةً لِلنَّفْسِ وَ
نِماءً فِي الرِّزْقِ، وَ الصِّيامَ تَثْبيتاً
لِلْاِخْلاصِ، وَ الْحَجَّ تَشْييداً لِلدّينِ، وَ
الْعَدْلَ تَنْسيقاً لِلْقُلُوبِ، وَ طاعَتَنا نِظاماً
لِلْمِلَّةِ، وَ اِما مَتَنا اَماناً لِلْفُرْقَةِ، وَ
الْجِهادَ عِزّاً لِلْاِسْلامِ، وَ الصَّبْرَ
مَعُونَةً عَلَي اسْتيجابِ الْاَجْرِ.
وَ الْاَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ مَصْلِحَةً لِلْعامَّةِ،
وَ بِرَّ الْوالِدَيْنِ وِقايَةً مِنَ السَّخَطِ، وَ
صِلَةَ الْاَرْحامِ مَنْساءً فِي الْعُمْرِ وَ
مَنْماةً لِلْعَدَدِ، وَ الْقِصاصَ حِقْناً
لِلدِّماءِ، وَ الْوَفاءَ بِالنَّذْرِ تَعْريضاً
لِلْمَغْفِرَةِ، وَ تَوْفِيَةَ الْمَكائيلِ وَ
الْمَوازينِ تَغْييراً لِلْبَخْسِ.
شما بوده، و پيمانى است كه از پيشاپيش بسوى تو
فرستاده، و باقيماندهاى است كه براى شما باقى گذارده،
و آن كتاب گوياى الهى و قرآن راستگو و نور فروزان و
شعاع درخشان است، كه بيان و حجّتهاى آن روشن، اسرار
باطنى آن آشكار، ظواهر آن جلوهگر مىباشد، پيروان آن
مورد غبطه جهانيان بوده، و تبعيّت از او خشنودى الهى
را باعث مىگردد، و شنيدن آن راه نجات است. بوسيله آن
مىتوان به حجّتهاى نورانى الهى، و واجباتى كه تفسير
شده، و محرّماتى كه از ارتكاب آن منع گرديده، و نيز به
گواهيهاى جلوهگرش و برهانهاى كافيش و فضائل
پسنديدهاش، و رخصتهاى بخشيده شدهاش و قوانين واجبش
دست يافت.
پس خداى بزرگ ايمان را براى پاك كردن شما از شرك، و
نماز را براى پاك نمودن شما از تكبّر، و زكات را براى
تزكيه نفس و افزايش روزى، و روزه را براى تثبيت اخلاص،
و حج را براى استحكام دين، و عدالتورزى را براى
التيام قلبها، و اطاعت ما خاندان را براى نظم يافتن
ملتها، و امامتمان را براى رهايى از تفرقه، و جهاد را
براى عزت اسلام، و صبر را براى كمك در بدست آوردن
پاداش قرار داد.
وَ النَّهْىَ عَنْ شُرْبِ
الْخَمْرِ تَنْزيهاً عَنِ الرِّجْسِ، وَ اجْتِنابَ
الْقَذْفِ حِجاباً عَنِ اللَّعْنَةِ، وَ تَرْكَ
السِّرْقَةِ ايجاباً لِلْعِصْمَةِ، وَ حَرَّمَ اللَّهُ
الشِّرْكَ اِخْلاصاً لَهُ بِالرُّبوُبِيَّةِ.
فَاتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ، وَ لا تَمُوتُنَّ
اِلاَّ وَ اَنْتُمْ مُسْلِمُونَ، وَ اَطيعُوا اللَّهَ
فيما اَمَرَكُمْ بِهِ وَ نَهاكُمْ عَنْهُ، فَاِنَّهُ
اِنَّما يَخْشَي اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ.
ثم قالت:
اَيُّهَا النَّاسُ! اِعْلَمُوا اَنّي فاطِمَةُ وَ
اَبيمُحَمَّدٌ، اَقُولُ عَوْداً وَ بَدْءاً، وَ لا
اَقُولُ ما اَقُولُ غَلَطاً، وَ لا اَفْعَلُ ما
اَفْعَلُ شَطَطاً، لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ
اَنْفُسِكُمْ عَزيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَريصٌ
عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنينَ رَؤُوفٌ رَحيمٌ.
فَاِنْ تَعْزُوهُ وَتَعْرِفُوهُ تَجِدُوهُ اَبي دُونَ
نِسائِكُمْ،وَ اَخَا ابْنِ عَمّي دُونَ رِجالِكُمْ، وَ
لَنِعْمَ الْمَعْزِىُّ اِلَيْهِ صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ وَ الِهِ.
فَبَلَّغَ الرِّسالَةَ صادِعاً بِالنَّذارَةِ، مائِلاً
عَنْ مَدْرَجَةِ الْمُشْرِكينَ، ضارِباً ثَبَجَهُمْ،
اخِذاً بِاَكْظامِهِمْ، داعِياً اِلى سَبيلِ رَبِّهِ
بِالْحِكْمَةِ و الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ، يَجُفُّ
الْاَصْنامَ وَ يَنْكُثُ الْهامَّ، حَتَّى انْهَزَمَ
الْجَمْعُ وَ وَ لَّوُا الدُّبُرَ.
و امر به معروف را براى مصلحت جامعه، و نيكى به پدر و
مادر را براى رهايى از غضب الهى، و صله ارحام را براى
طولانى شدن عمر و افزايش جمعيت، و قصاص را وسيله حفظ
خونها، و وفاى به نذر را براى در معرض مغفرت الهى قرار
گرفتن، و دقت در كيل و وزن را براى رفع كمفروشى مقرر
فرمود.
و نهى از شرابخوارى را براى پاكيزگى از زشتى، و حرمت
نسبت ناروا دادن را براى عدم دورى از رحمت الهى، و ترك
دزدى را براى پاكدامنى قرار داد، و شرك را حرام كرد تا
در يگانهپرستى خالص شوند.
پس آنگونه كه شايسته است از خدا بترسيد، و از دنيا
نرويد جز آنكه مسلمان باشيد، و خدا را در آنچه بدان
امر كرده و از آن بازداشته اطاعت نمائيد، همانا كه فقط
دانشمندان از خاك مىترسند. آنگاه فرمود:
اى مردم! بدانيد كه من فاطمه و پدرم محمد است، آنچه
ابتدا گويم در پايان نيز مىگويم، گفتارم غلط نبوده و
ظلمى در آن نيست، پيامبرى از ميان شما برانگيخته شد كه
رنجهاى شما بر او گران آمده و دلسوز بر شما است، و بر
مؤمنان مهربان و عطوف است.
پس اگر او را بشناسيد مىدانيد كه او در ميان زنانتان
پدر من بوده، و در ميان مردانتان برادر پسر عموى من
است، چه نيكو بزرگوارى است آنكه من اين نسبت را به او
دارم.
رسالت خود را با انذار انجام داد، از پرتگاه مشركان
كنارهگيرى كرده، شمشير بر فرقشان نواخت، گلويشان را
گرفته و با حكمت و پند و اندرز نيكو بسوى پروردگارشان
دعوت نمود، بتها را نابود ساخته، و سر كينهتوزان را
مىشكند، تا جمعشان منهزم شده و از ميدان گريختند.
حَتَّى تَفَرََّى اللَّيْلُ
عَنْ صُبْحِهِ، وَ اَسْفَرَ الْحَقُّ عَنْ مَحْضِهِ، و
نَطَقَ زَعيمُالدّينِ، وَ خَرَسَتْ شَقاشِقُ
الشَّياطينِ، وَ طاحَ وَ شيظُ النِّفاقِ، وَ
انْحَلَّتْ عُقَدُ الْكُفْرِ وَ الشَّقاقِ، وَ
فُهْتُمْ بِكَلِمَةِ الْاِخْلاصِ في نَفَرٍ مِنَ
الْبيضِ الْخِماصِ.
وَ كُنْتُمْ عَلى شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ،
مُذْقَةَ الشَّارِبِ، وَ نُهْزَةَ الطَّامِعِ، وَ
قُبْسَةَ الْعِجْلانِ، وَ مَوْطِيءَ الْاَقْدامِ،
تَشْرَبُونَ الطَّرْقَ، وَ تَقْتاتُونَ الْقِدَّ،
اَذِلَّةً خاسِئينَ، تَخافُونَ اَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ
النَّاسُ مِنْ حَوْلِكُمْ، فَاَنْقَذَكُمُ اللَّهُ
تَبارَكَ وَ تَعالي بِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ وَ الِهِ بَعْدَ اللَّتَيَّا وَ الَّتي، وَ
بَعْدَ اَنْ مُنِيَ بِبُهَمِ الرِّجالِ، وَ ذُؤْبانِ
الْعَرَبِ، وَ مَرَدَةِ اَهْلِ الْكِتابِ.
كُلَّما اَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ اَطْفَأَهَا
اللَّهُ، اَوْ نَجَمَ قَرْنُ الشَّيْطانِ، اَوْ
فَغَرَتْ فاغِرَةٌ مِنَ الْمُشْرِكينَ، قَذَفَ اَخاهُ
في لَهَواتِها، فَلا يَنْكَفِيءُ حَتَّى يَطَأَ
جِناحَها بِأَخْمَصِهِ، وَ يَخْمِدَ لَهَبَها
بِسَيْفِهِ، مَكْدُوداً في ذاتِ اللَّهِ، مُجْتَهِداً
في اَمْرِ اللَّهِ، قَريباً مِنْ رَسُولِاللَّهِ،
سَيِّداً في اَوْلِياءِ اللَّهِ، مُشَمِّراً ناصِحاً
مُجِدّاً كادِحاً، لا تَأْخُذُهُ فِي اللَّهِ لَوْمَةَ
لائِمٍ.
وَ اَنْتُمَ في رَفاهِيَّةٍ مِنَ الْعَيْشِ، و
ادِعُونَ فاكِهُونَ آمِنُونَ، تَتَرَبَّصُونَ بِنَا
الدَّوائِرَ، وَ تَتَوَكَّفُونَ الْاَخْبارَ، وَ
تَنْكُصُونَ عِنْدَ النِّزالِ، وَ تَفِرُّونَ مِنَ
الْقِتالِ.
تا آنگاه كه صبح روشن از پرده شب برآمد، و حق نقاب از
چهره بركشيد، زمامدار دين به سخن درآمد، و فرياد
شيطانها خاموش گرديد، خار نفاق از سر راه برداشته شد،
و گرههاى كفر و تفرقه از هم گشوده گرديد، و دهانهاى
شما به كلمه اخلاص باز شد، در ميان گروهى كه سپيدرو و
شكم به پشت چسبيده بودند.
و شما بر كناره پرتگاهى از آتش قرار داشته، و مانند
جرعهاى آب بوده و در معرض طمع طمّاعان قرار داشتيد،
همچون آتشزنهاى بوديد كه بلافاصله خاموش مىگرديد،
لگدكوب روندگان بوديد، از آبى مىنوشيديد كه شتران آن
را آلوده كرده بودند، و از پوست درختان به عنوان غذا
استفاده مىكرديد، خوار و مطرود بوديد، مىترسيدند كه
مردمانى كه در اطراف شما بودند شما را بربايند، تا
خداى تعالى بعد از چنين حالاتى شما را بدست آن حضرت
نجات داد، بعد از آنكه از دست قدرتمندان و گرگهاى عرب
و سركشان اهل كتاب ناراحتيها كشيديد.
هرگاه آتش جنگ برافروختند خداوند خاموشش نموده، يا هر
هنگام كه شيطان سر برآورد يا اژدهائى از مشركين دهان
بازكرد، پيامبر برادرش را در كام آن افكند، و او تا
زمانى كه سرآنان را به زمين نمىكوفت و آتش آنها را به
آب شمشيرش خاموش نمىكرد، باز نمىگشت، فرسوده از تلاش
در راه خدا، كوشيده در امر او، نزديك به پيامبر خدا،
سرورى از اولياء الهى، دامن به كمر بسته، نصيحتگر،
تلاشگر، و كوششكننده بود، و در راه خدا از ملامت
ملامتكننده نمىهراسيد. و اين در هنگامهاى بود كه
شما در آسايش زندگى مىكرديد، در مهد امن متنعّم
بوديد، و در انتظار بسر مىبرديد تا ناراحتىها ما را
در بر گيرد، و گوش به زنگ اخبار بوديد، و هنگام كارزار
عقبگرد مىكرديد، و به هنگام نبرد فرار مىنموديد.
فَلَمَّا اِختارَ اللَّهُ
لِنَبِيِّهِ دارَ اَنْبِيائِهِ وَ مَأْوى
اَصْفِيائِهِ، ظَهَرَ فيكُمْ حَسْكَةُ النِّفاقِ، وَ
سَمَلَ جِلْبابُ الدّينِ، وَ نَطَقَ كاظِمُ الْغاوينَ،
وَ نَبَغَ خامِلُ الْاَقَلّينَ، وَ هَدَرَ فَنيقُ
الْمُبْطِلينَ، فَخَطَرَ في عَرَصاتِكُمْ، وَ اَطْلَعَ
الشَّيْطانُ رَأْسَهُ مِنْ مَغْرَزِهِ، هاتِفاً
بِكُمْ، فَأَلْفاكُمْ لِدَعْوَتِهِ مُسْتَجيبينَ، وَ
لِلْغِرَّةِ فيهِ مُلاحِظينَ، ثُمَّ اسْتَنْهَضَكُمْ
فَوَجَدَكُمْ خِفافاً، وَ اَحْمَشَكُمْ فَاَلْفاكُمْ
غِضاباً، فَوَسَمْتُمْ غَيْرَ اِبِلِكُمْ، وَ
وَرَدْتُمْ غَيْرَ مَشْرَبِكُمْ.
هذا، وَ الْعَهْدُ قَريبٌ، وَالْكَلْمُ رَحيبٌ، وَ
الْجُرْحُ لَمَّا يَنْدَمِلُ، وَ الرَّسُولُ لَمَّا
يُقْبَرُ، اِبْتِداراً زَعَمْتُمْ خَوْفَ الْفِتْنَةِ،
اَلا فِي الْفِتْنَةِ سَقَطُوا، وَ اِنَّ جَهَنَّمَ
لَمُحيطَةٌ بِالْكافِرينَ.
فَهَيْهاتَ مِنْكُمْ، وَ كَيْفَ بِكُمْ، وَ اَنَّى
تُؤْفَكُونَ، وَ كِتابُ اللَّهِ بَيْنَ اَظْهُرِكُمْ،
اُمُورُهُ ظاهِرَةٌ، وَ اَحْكامُهُ زاهِرَةٌ، وَ
اَعْلامُهُ باهِرَةٌ، و زَواجِرُهُ لائِحَةٌ، وَ
اَوامِرُهُ واضِحَةٌ، وَ قَدْ خَلَّفْتُمُوهُ وَراءَ
ظُهُورِكُمْ، أَرَغْبَةً عَنْهُ تُريدُونَ؟ اَمْ
بِغَيْرِهِ تَحْكُمُونَ؟ بِئْسَ لِلظَّالمينَ بَدَلاً،
وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْاِسْلامِ ديناً فَلَنْ
يُقْبَلَ مِنْهُ، وَ هُوَ فِي الْاخِرَةِ مِنَ
الْخاسِرينِ.
و آنگاه كه خداوند براى پيامبرش خانه انبياء و آرامگاه
اصفياء را برگزيد، علائم نفاق در شما ظاهر گشت، و جامه
دين كهنه، و سكوت گمراهان شكسته، و پست رتبهگان با
قدر و منزلت گرديده، و شتر نازپرورده اهل باطل به صدا
درآمد، و در خانههايتان بيامد، و شيطان سر خويش را از
مخفىگاه خود بيرون آورد، و شما را فراخواند، مشاهده
كرد پاسخگوى دعوت او هستيد، و براى فريب خوردن
آمادهايد، آنگاه از شما خواست كه قيام كنيد، و مشاهده
كرد كه به آسانى اين كار را انجام مىدهيد، شما را به
غضب واداشت، و ديد غضبناك هستيد، پس بر شتران ديگران
نشان زديد، و بر آبى كه سهم شما نبود وارد شديد.
اين در حالى بود كه زمانى نگذشته بود، و موضع شكاف زخم
هنوز وسيع بود، و جراحت التيام نيافته، و پيامبر به
قبر سپرده نشده بود، بهانه آورديد كه از فتنه
مىهراسيد، آگاه باشيد كه در فتنه قرار گرفتهايد، و
براستى جهنم كافران را احاطه نموده است.
اين كار از شما بعيد بود، و چطور اين كار را كرديد، به
كجا روى مىآورديد، در حالى كه كتاب خدا روياروى
شماست، امورش روشن، و احكامش درخشان، و علائم هدايتش
ظاهر، و محرّماتش هويدا، و اوامرش واضح است، ولى آن را
پشت سر انداختيد، آيا بىرغبتى به آن را خواهانيد؟ يا
بغير قرآن حكم مىكنيد؟ كه اين براى ظالمان بدل بدى
است، و هركس غير از اسلام دينى را جويا باشد از او
پذيرفته نشده و در آخرت از زيانكاران خواهد بود.
ثُمَّ لَمْ تَلْبَثُوا اِلى
رَيْثَ اَنْ تَسْكُنَ نَفْرَتَها، وَ يَسْلَسَ
قِيادَها،ثُمَّ اَخَذْتُمْ تُورُونَ وَ قْدَتَها، وَ
تُهَيِّجُونَ جَمْرَتَها، وَ تَسْتَجيبُونَ لِهِتافِ
الشَّيْطانِ الْغَوِىِّ، وَ اِطْفاءِ اَنْوارِالدّينِ
الْجَلِيِّ، وَ اِهْمالِ سُنَنِ النَّبِيِّ
الصَّفِيِّ، تُسِرُّونَ حَسْواً فِي ارْتِغاءٍ، وَ
تَمْشُونَ لِاَهْلِهِ وَ وَلَدِهِ فِي الْخَمَرِ وَ
الضَّرَّاءِ، وَ نَصْبِرُ مِنْكُمْ عَلى مِثْلِ حَزِّ
الْمَدى، وَ وَخْزِالسنانفىالحشا.
وَ اَنْتُمُ الانَ تَزَْعُمُونَ اَنْ لا اِرْثَ لَنا
أَفَحُكْمَ الْجاهِلِيَّةِ تَبْغُونَ، وَ مَنْ
اَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ حُكْماً لِقَومٍ يُوقِنُونَ،
أَفَلا تَعْلَمُونَ؟ بَلى، قَدْ تَجَلَّى لَكُمْ
كَالشَّمْسِ الضَّاحِيَةِ أَنّي اِبْنَتُهُ.
اَيُّهَا الْمُسْلِمُونَ! أَاُغْلَبُ عَلى اِرْثي؟
يَابْنَ اَبيقُحافَةَ! اَفي كِتابِ اللَّهِ تَرِثُ
اَباكَ وَ لا اَرِثُ اَبي؟ لَقَدْ جِئْتَ شَيْئاً
فَرِيّاً، اَفَعَلى عَمْدٍ تَرَكْتُمْ كِتابَ اللَّهِ
وَ نَبَذْتُمُوهُ وَراءَ ظُهُورِكُمْ، إذْ يَقُولُ «وَ
وَرِثَ سُلَيْمانُ داوُدَ» (1) وَ قالَ فيما اقْتَصَّ
مِنْ خَبَرِ زَكَرِيَّا اِذْ قالَ: «فَهَبْ لي مِنْ
لَدُنْكَ وَلِيّاً يَرِثُني وَ يَرِثُ مِنْ
الِيَعْقُوبَ»، (2) وَ قالَ: «وَ اوُلُوا الْاَرْحامِ
بَعْضُهُمْ اَوْلي
آنگاه آنقدر درنگ نكرديد كه اين دل رميده آرام گيرد، و
كشيدن آن سهل گردد، پس آتشگيرهها را افروختهتر
كرده، و به آتش دامن زديد تا آن را شعلهور سازيد،و
براى اجابت نداى شيطان، و براى خاموش كردن انوار دين
روشن خدا، و از بين بردن سنن پيامبر برگزيده آماده
بوديد، به بهانه خوردن، كف شير را زير لب پنهان
مىخوريد، و براى خانواده و فرزندان او در پشت تپهها
و درختان كمين گرفته و راه مىرفتيد، و ما بايد بر اين
امور كه همچون خنجر برّان و فرورفتن نيزه در ميان شكم
است، صبر كنيم.
و شما اكنون گمان مىبريد كه براى ما ارثى نيست، آيا
خواهان حكم جاهليت هستيد، و براى اهل يقين چه حكمى
بالاتر از حكم خداوند است، آيا نمىدانيد؟ در حالى كه
براى شما همانند آفتاب درخشان روشن است، كه من دختر او
هستم.
اى مسلمانان! آيا سزاوار است كه ارث پدرم را از من
بگيرند، اى پسر ابىقحافه،آيا در كتاب خداست كه تو از
پدرت ارث ببرى و از ارث پدرم محروم باشم امر تازه و
زشتى آوردى، آيا آگاهانه كتاب خدا را ترك كرده و پشت
سر مىاندازيد، آيا قرآن نمىگويد «سليمان از داود ارث
برد»، و در مورد خبر زكريا آنگاه كه گفت: «پروردگار
مرا فرزندى عنايت فرما تا از من و خاندان يعقوب ارث
برد»، و فرمود: «و خويشاوندان رحمى به يكديگر سزاوارتر
از
بِبَعْضٍ في كِتابِ اللَّهِ»،
(3) وَ قالَ «يُوصيكُمُ اللَّهُ في اَوْلادِكُمْ
لِلذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الْاُنْثَيَيْنِ»، (4) وَ
قالَ «اِنْ تَرَكَ خَيْراً الْوَصِيَّةَ
لِلْوالِدَيْنِ وَالْاَقْرَبَيْنِ بِالْمَعْرُوفِ
حَقّاً عَلَى الْمُتَّقينَ». (5)
وَ زَعَمْتُمْ اَنْ لا حَظْوَةَ لي، وَ لا اَرِثُ مِنْ
اَبي، وَ لا رَحِمَ بَيْنَنا، اَفَخَصَّكُمُ اللَّهُ
بِايَةٍ اَخْرَجَ اَبي مِنْها؟ اَمْ هَلْ تَقُولُونَ:
اِنَّ اَهْلَ مِلَّتَيْنِ لا يَتَوارَثانِ؟ اَوَ
لَسْتُ اَنَا وَ اَبي مِنْ اَهْلِ مِلَّةٍ واحِدَةٍ؟
اَمْ اَنْتُمْ اَعْلَمُ بِخُصُوصِ الْقُرْانِ وَ
عُمُومِهِ مِنْ اَبي وَابْنِ عَمّي؟ فَدُونَكَها
مَخْطُومَةً مَرْحُولَةً تَلْقاكَ يَوْمَ حَشْرِكَ.
فَنِعْمَ الْحَكَمُ اللَّهُ، وَ الزَّعيمُ مُحَمَّدٌ،
وَ الْمَوْعِدُ الْقِيامَةُ، وَ عِنْدَ السَّاعَةِ
يَخْسِرُ الْمُبْطِلُونَ، وَ لا يَنْفَعُكُمْ اِذْ
تَنْدِمُونَ، وَ لِكُلِّ نَبَأٍ مُسْتَقَرٌّ، وَ
لَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ يَأْتيهِ عَذابٌ يُخْزيهِ،
وَ يَحِلُّ عَلَيْهِ عَذابٌ مُقيمٌ.
ثم رمت بطرفها نحو الانصار، فقالت:
ديگرانند»، و فرموده: «خداى تعالى به شما درباره
فرزندان سفارش مىكند كه بهره پسر دو برابر دختر است»،
و مىفرمايد: «هنگامى كه مرگ يكى از شما فرارسد بر شما
نوشته شده كه براى پدران و مادران و نزديكان وصيت
كنيد، و اين حكم حقّى است براى پرهيزگاران».
و شما گمان مىبريد كه مرا بهرهاى نبوده و سهمى از
ارث پدرم ندارم، آيا خداوند آيهاى به شما نازل كرده
كه پدرم را از آن خارج ساخته؟ يا مىگوئيد: اهل دو دين
از يكديگر ارث نمىبرند؟ آيا من و پدرم را از اهل يك
دين نمىدانيد؟ و يا شما به عام و خاص قرآن از پدر و
پسرعمويم آگاهتريد؟ اينك اين تو و اين شتر، شترى
مهارزده و رحل نهاده شده، برگير و ببر، با تو در روز
رستاخيز ملاقات خواهد كرد.
چه نيك داورى است خداوند، و نيكو دادخواهى است پيامبر،
و چه نيكو وعدهگاهى است قيامت، و در آن ساعت و آن روز
اهل باطل زيان مىبرند، و پشيمانى به شما سودى
نمىرساند، و براى هرخبرى قرارگاهى است، پس خواهيد
دانست كه عذاب خواركننده بر سر چه كسى فرود خواهد آمد،
و عذاب جاودانه كه را شامل مىشود. آنگاه رو بسوى
انصار كرده و فرمود:
يا مَعْشَرَ النَّقيبَةِ وَ
اَعْضادَ الْمِلَّةِ وَ حَضَنَةَ الْاِسْلامِ! ما
هذِهِ الْغَميزَةُ في حَقّي وَ السِّنَةُ عَنْ
ظُلامَتي؟ اَما كانَ رَسُولُاللَّهِ صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ وَ الِهِ اَبي يَقُولُ: «اَلْمَرْءُ يُحْفَظُ
في وُلْدِهِ»، سَرْعانَ ما اَحْدَثْتُمْ وَ عَجْلانَ
ذا اِهالَةٍ، وَ لَكُمْ طاقَةٌ بِما اُحاوِلُ، وَ
قُوَّةٌ عَلى ما اَطْلُبُ وَ اُزاوِلُ.
اَتَقُولُونَ ماتَ مُحَمَّدٌ؟ فَخَطْبٌ جَليلٌ
اِسْتَوْسَعَ وَ هْنُهُ، وَاسْتَنْهَرَ فَتْقُهُ، وَ
انْفَتَقَ رَتْقُهُ، وَ اُظْلِمَتِ الْاَرْضُ
لِغَيْبَتِهِ، وَ كُسِفَتِ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ
انْتَثَرَتِ النُّجُومُ لِمُصيبَتِهِ، وَ اَكْدَتِ
الْامالُ، وَ خَشَعَتِ الْجِبالُ، وَ اُضيعَ
الْحَريمُ، وَ اُزيلَتِ الْحُرْمَةُ عِنْدَ مَماتِهِ.
فَتِلْكَ وَاللَّهِ النَّازِلَةُ الْكُبْرى وَ
الْمُصيبَةُ الْعُظْمى، لامِثْلُها نازِلَةٌ، وَ لا
بائِقَةٌ عاجِلَةٌ اُعْلِنَ بِها، كِتابُ اللَّهِ
جَلَّ ثَناؤُهُ في اَفْنِيَتِكُمْ، وَ في مُمْساكُمْ
وَ مُصْبِحِكُمْ، يَهْتِفُ في اَفْنِيَتِكُمْ هُتافاً
وَ صُراخاً وَ تِلاوَةً وَ اَلْحاناً، وَ لَقَبْلَهُ
ما حَلَّ بِاَنْبِياءِ اللَّهِ وَ رُسُلِهِ، حُكْمٌ
فَصْلٌ وَ قَضاءٌ حَتْمٌ.
«وَ ما مُحَمَّدٌ اِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ
قَبْلِهِ الرُّسُلُ اَفَاِنْ ماتَ اَوْ قُتِلَ
انْقَلَبْتُمْ عَلى اَعْقابِكُمْ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ
عَلى عَقِبَيْهِ
اى گروه نقباء، و اى بازوان ملت، اى حافظان اسلام، اين
ضعف و غفلت در مورد حق من و اين سهلانگارى از
دادخواهى من چرا؟ آيا پدرم پيامبر نمىفرمود: «حرمت
هركس در فرزندان او حفظ مىشود»، چه بسرعت مرتكب اين
اعمال شديد، و چه با عجله اين بز لاغر، آب از دهان و
دماغ او فروريخت، در صورتى كه شما را طاقت و توان بر
آنچه در راه آن مىكوشيم هست، و نيرو براى حمايت من در
اين مطالبه و قصدم مىباشد.
آيا مىگوئيد محمد صلى اللَّه عليه و آله بدرود حيات
گفت، اين مصيبتى است بزرگ و در نهايت وسعت، شكاف آن
بسيار، و درز دوخته آن شكافته، و زمين در غياب او
سراسر تاريك گرديد، و ستارگان بىفروغ، و آرزوها به
نااميدى گرائيد، كوهها از جاى فروريخت، حرمتها پايمال
شد، و احترامى براى كسى پس از وفات او باقى نماند.
بخدا سوگند كه اين مصيبت بزرگتر و بليّه عظيمتر است،
كه همچون آن مصيبتى نبوده و بلاى جانگدازى در اين دنيا
به پايه آن نمىرسد، كتاب خدا آن را آشكار كرده است،
كتاب خدايى كه در خانههايتان، و در مجالس شبانه و
روزانهتان، آرام و بلند، و با تلاوت و خوانندگى آن را
مىخوانيد، اين بلائى است كه پيش از اين به انبياء و
فرستاده شدگان وارد شده است، حكمى است حتمى، و قضائى
است قطعى، خداوند مىفرمايد:
محمد پيامبرى است كه پيش از وى پيامبران ديگرى
درگذشتند، پس اگر او بميرد و يا كشته گردد به عقب
برمىگرديد، و آنكس كه به عقب برگردد
فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئاً
وَ سَيَجْزِى اللَّهُ شَيْئاً وَ سَيَجْزِى اللَّهُ
الشَّاكِرينَ». (6)
ايهاً بَنيقيلَةَ! ءَ اُهْضَمُ تُراثَ اَبي وَ
اَنْتُمْ بِمَرْأى مِنّي وَ مَسْمَعٍ وَ مُنْتَدى وَ
مَجْمَعٍ، تَلْبَسُكُمُ الدَّعْوَةُ وَ تَشْمَلُكُمُ
الْخُبْرَةُ، وَ اَنْتُمْ ذَوُو الْعَدَدِ وَ
الْعُدَّةِ وَ الْاَداةِ وَ الْقُوَّةِ، وَ عِنْدَكُمُ
السِّلاحُ وَ الْجُنَّةُ، تُوافيكُمُ الدَّعْوَةُ فَلا
تُجيبُونَ، وَ تَأْتيكُمُ الصَّرْخَةُ فَلا تُغيثُونَ،
وَ اَنْتُمْ مَوْصُوفُونَ بِالْكِفاحِ، مَعْرُوفُونَ
بِالْخَيْرِ وَ الصَّلاحِ، وَ النُّخْبَةُ الَّتي
انْتُخِبَتْ، وَ الْخِيَرَةُ الَّتِي اخْتيرَتْ لَنا
اَهْلَ الْبَيْتِ.
قاتَلْتُمُ الْعَرَبَ، وَ تَحَمَّلْتُمُ الْكَدَّ وَ
التَّعَبَ، وَ ناطَحْتُمُ الْاُمَمَ، وَ كافَحْتُمُ
الْبُهَمَ، لا نَبْرَحُ اَوْ تَبْرَحُونَ،
نَأْمُرُكُمْ فَتَأْتَمِرُونَ، حَتَّى اِذا دارَتْ
بِنا رَحَى الْاِسْلامِ، وَ دَرَّ حَلَبُ الْاَيَّامِ،
وَ خَضَعَتْ نُعْرَةُ الشِّرْكِ، وَ سَكَنَتْ فَوْرَةُ
الْاِفْكِ، وَ خَمَدَتْ نيرانُ الْكُفْرِ، وَ هَدَأَتْ
دَعْوَةُ الْهَرَجِ، وَ اسْتَوْسَقَ نِظامُ الدّينِ،
فَاَنَّى حِزْتُمْ بَعْدَ الْبَيانِ، وَاَسْرَرْتُمْ
بَعْدَ الْاِعْلانِ، وَ نَكَصْتُمْ بَعْدَ
الْاِقْدامِ، وَاَشْرَكْتُمْ بَعْدَ الْايمانِ؟
بُؤْساً لِقَوْمٍ نَكَثُوا اَيْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ
عَهْدِهِمْ، وَ هَمُّوا
بخدا زيانى نمىرساند، و خدا شكركنندگان را پاداش
خواهد داد».
اى پسران قيله- گروه انصار- آيا نسبت به ميراث پدرم
مورد ظلم واقع شوم در حالى كه مرا مىبينيد و سخن مرا
مىشنويد، و داراى انجمن و اجتماعيد، صداى دعوت مرا
همگان شنيده و از حالم آگاهى داريد، و داراى نفرات و
ذخيرهايد، و داراى ابزار و قوهايد، نزد شما اسلحه و
زره و سپر هست، صداى دعوت من به شما مىرسد ولى جواب
نمىدهيد، و ناله فرياد خواهيم را شنيده ولى به فريادم
نمىرسيد، در حالى كه به شجاعت معروف و به خير و صلاح
موصوف مىباشيد، و شما برگزيدگانى بوديد كه انتخاب
شده، و منتخباتى كه براى ما اهلبيت برگزيده شديد!
با عرب پيكار كرده و متحمّل رنج و شدتها شديد، و با
امتها رزم نموده و با پهلوانان به نبرد برخاستيد،
هميشه فرمانده بوده و شما فرمانبردار، تا آسياى اسلام
به گردش افتاد، و پستان روزگار به شير آمد، و نعرههاى
شركآميز خاموش شده، و ديگ طمع و تهمت از جوش افتاد، و
آتش كفر خاموش و دعوت نداى هرج و مرج آرام گرفت، و
نظام دين كاملاً رديف شد، پس چرا بعد از اقرارتان به
ايمان حيران شده، و پس از آشكارى خود را مخفى
گردانديد، و بعد از پيشقدمى عقب نشستيد، و بعد ايمان
شرك آورديد.
واى بر گروهى كه بعد از پيمان بستن آن را شكستند، و
خواستند پيامبر
بِاِخْراجِ الرَّسُولِ وَ هُمْ
بَدَؤُكُمْ اَوَّلَ مَرَّةٍ، اَتَخْشَوْنَهُمْ
فَاللَّهُ اَحَقُّ اَنْ تَخْشَوْهُ اِنْ كُنْتُمْ
مُؤمِنينَ.
اَلا، وَ قَدْ أَرى اَنْ قَدْ اَخْلَدْتُمْ اِلَى
الْخَفْضِ، وَ اَبْعَدْتُمْ مَنْ هُوَ اَحَقُّ
بِالْبَسْطِ وَ الْقَبْضِ، وَ خَلَوْتُمْ بِالدَّعَةِ،
وَ نَجَوْتُمْ بِالضّيقِ مِنَ السَّعَةِ، فَمَجَجْتُمْ
ما وَعَبْتُمْ، وَ دَسَعْتُمُ الَّذى تَسَوَّغْتُمْ،
فَاِنْ تَكْفُرُوا اَنْتُمْ وَ مَنْ فِي الْاَرْضِ
جَميعاً فَاِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ حَميدٌ.
اَلا، وَ قَدْ قُلْتُ ما قُلْتُ هذا عَلى مَعْرِفَةٍ
مِنّي بِالْخِذْلَةِ الَّتي خامَرْتُكُمْ، وَ
الْغَدْرَةِ الَّتِي اسْتَشْعَرَتْها قُلُوبُكُمْ، وَ
لكِنَّها فَيْضَةُ النَّفْسِ، وَ نَفْثَةُ الْغَيْظِ،
وَ حَوَزُ الْقَناةِ، وَ بَثَّةُ الصَّدْرِ، وَ
تَقْدِمَةُ الْحُجَّةِ، فَدُونَكُمُوها فَاحْتَقِبُوها
دَبِرَةَ الظَّهْرِ، نَقِبَةَ الْخُفِّ، باقِيَةَ
الْعارِ، مَوْسُومَةً بِغَضَبِ الْجَبَّارِ وَ شَنارِ
الْاَبَدِ، مَوْصُولَةً بِنارِ اللَّهِ الْمُوقَدَةِ
الَّتي تَطَّلِعُ عَلَى الْاَفْئِدَةِ.
فَبِعَيْنِ اللَّهِ ما تَفْعَلُونَ، وَ سَيَعْلَمُ
الَّذينَ ظَلَمُوا اَىَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ، وَ
اَنَا اِبْنَةُ نَذيرٍ لَكُمْ بَيْنَ يَدَىْ عَذابٌ
شَديدٌ، فَاعْمَلُوا اِنَّا عامِلُونَ، وَ انْتَظِرُوا
اِنَّا مُنْتَظِرُونَ.
فأجابها أبوبكر عبداللَّه بن عثمان، و قال:
را اخراج كنند، با آنكه آنان جنگ را آغاز نمودند، آيا
از آنان هراس دارد در حالى كه خدا سزاوار است كه از او
بهراسيد، اگر مؤمنيد.
آگاه باشيد مىبينم كه به تنآسائى جاودانه دل داده، و
كسى را كه سزاوار زمامدارى بود را دور ساختهايد، با
راحتطلبى خلوت كرده، و از تنگناى زندگى به فراخناى آن
رسيدهايد، در اثر آن آنچه را حفظ كرده بوديد را از
دهان بيرون ريختيد، و آنچه را فروبرده بوديد را
بازگرداندند، پس بدانيد اگر شما و هركه در زمين است
كافر شويد، خداى بزرگ از همگان بىنياز و ستوده است.
آگاه باشيد آنچه گفتم با شناخت كاملم بود، به سستى
پديد آمده در اخلاق شما، و بىوفائى و نيرنگ ايجاد شده
در قلوب شما، و ليكن اينها جوشش دل اندوهگين، و بيرون
ريختن خشم و غضب است، و آنچه قابل تحمّلم نيست، و جوشش
سينهام و بيان دليل و برهان، پس خلافت را بگيريد، ولى
بدانيد كه پشت اين شتر خلافت زخم است، و پاى آن سوراخ
و تاولدار، عار و ننگش باقى و نشان از غضب خدا و ننگ
ابدى دارد، و به آتش شعلهور خدا كه بر قلبها احاطه
مىيابد متصل است. آنچه مىكنيد در برابر چشم بيناى
خداوند قرار داشته، و آنانكه ستم كردند به زودى
مىدانند كه به كدام بازگشتگاهى بازخواهند گشت، و من
دختر كسى هستم كه شما را از عذاب دردناك الهى كه در
پيش داريد خبر داد، پس هرچه خواهيد بكنيد و ما هم كار
خود را مىكنيم، و شما منتظر بمانيد و ما هم در انتظار
بسر مىبريم.
آنگاه ابوبكر پاسخ داد:
يا بِنْتَ رَسُولِاللَّهِ!
لَقَدْ كانَ اَبُوكِ بِالْمُؤمِنينَ عَطُوفاً كَريماً،
رَؤُوفاً رَحيماً، وَ عَلَى الْكافِرينَ عَذاباً
اَليماً وَ عِقاباً عَظيماً، اِنْ عَزَوْناهُ
وَجَدْناهُ اَباكِ دُونَ النِّساءِ، وَ اَخا اِلْفِكِ
دُونَ الْاَخِلاَّءِ، اثَرَهُ عَلى كُلِّ حَميمٍ وَ
ساعَدَهُ في كُلِّ اَمْرٍ جَسيمِ، لا يُحِبُّكُمْ
اِلاَّ سَعيدٌ، وَ لا يُبْغِضُكُمْ اِلاَّ شَقِيٌّ
بَعيدٌ.
فَاَنْتُمْ عِتْرَةُ رَسُولِاللَّهِ الطَّيِّبُونَ،
الْخِيَرَةُ الْمُنْتَجَبُونَ، عَلَى الْخَيْرِ
اَدِلَّتُنا وَ اِلَى الْجَنَّةِ مَسالِكُنا، وَ
اَنْتِ يا خِيَرَةَ النِّساءِ وَ ابْنَةَ خَيْرِ
الْاَنْبِياءِ، صادِقَةٌ في قَوْلِكِ، سابِقَةٌ في
وُفُورِ عَقْلِكِ، غَيْرَ مَرْدُودَةٍ عَنْ حَقِّكِ،
وَ لا مَصْدُودَةٍ عَنْ صِدْقِكِ.
وَ اللَّهِ ما عَدَوْتُ رَأْىَ رَسُولِاللَّهِ، وَ لا
عَمِلْتُ اِلاَّ بِاِذْنِهِ، وَ الرَّائِدُ لا
يَكْذِبُ اَهْلَهُ، وَ اِنّي اُشْهِدُ اللَّهَ وَ كَفى
بِهِ شَهيداً، اَنّي سَمِعْتُ رَسُولَاللَّهِ
يَقُولُ: «نَحْنُ مَعاشِرَ الْاَنْبِياءِ لا نُوَرِّثُ
ذَهَباً وَ لا فِضَّةًّ، وَ لا داراً وَ لا عِقاراً،
وَ اِنَّما نُوَرِّثُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ
الْعِلْمَ وَ النُّبُوَّةَ، وَ ما كانَ لَنا مِنْ
طُعْمَةٍ فَلِوَلِيِّ الْاَمْرِ بَعْدَنا اَنْ
يَحْكُمَ فيهِ بِحُكْمِهِ».
اى دختر رسول خدا! پدر تو بر مؤمنين مهربان و بزرگوار
و رئوف و رحيم، و بر كافران عذاب دردناك و عقاب بزرگ
بود، اگر به نسب او بنگريم وى در ميان زنانمان پدر تو،
و در ميان دوستان برادر شوهر توست، كه وى را بر هر
دوستى برترى داد، و او نيز در هر كار بزرگى پيامبر را
يارى نمود، جز سعادتمندان شما را دوست نمىدارند، و
تنها بدكاران شما را دشمن مىشمرند.
پس شما خاندان پيامبر، پاكان برگزيدگان جهان بوده، و
ما را به خير راهنما، و بسوى بهشت رهنمون بوديد، و تو
اى برترين زنان و دختر برترين پيامبران، در گفتارت
صادق، در عقل فراوان پيشقدم بوده، و هرگز از حقت
بازداشته نخواهى شد و از گفتار صادقت مانعى ايجاد
نخواهد گرديد.
و بخدا سوگند از رأى پيامبر قدمى فراتر نگذارده، و جز
با اجازه او اقدام نكردهام، و پيشرو قوم به آنان دروغ
نمىگويد، و خدا را گواه مىگيرم كه بهترين گواه است،
از پيامبر شنيدم كه فرمود: «ما گروه پيامبران دينار و
درهم و خانه و مزرعه به ارث نمىگذاريم، و تنها كتاب و
حكمت و علم و نبوت را به ارث مىنهيم، و آنچه از ما
باقى مىماند در اختيار ولىّ امر بعد از ماست، كه هر
حكمى كه بخواهد در آن بنمايد.»
وَ قَدْ جَعَلْنا ما حاوَلْتِهِ
فِي الْكِراعِ وَ السِّلاحِ، يُقاتِلُ بِهَا
الْمُسْلِمُونَ وَ يُجاهِدُونَ الْكُفَّارَ، وَ
يُجالِدُونَ الْمَرَدَةَ الْفُجَّارَ، وَ ذلِكَ
بِاِجْماعِ الْمُسْلِمينَ، لَمْ اَنْفَرِدْ بِهِ
وَحْدى،وَ لَمْ اَسْتَبِدْ بِما كانَ الرَّأْىُ
عِنْدى، وَ هذِهِ حالي وَ مالي، هِيَ لَكِ وَ بَيْنَ
يَدَيْكِ، لا تَزْوى عَنْكِ وَ لا نَدَّخِرُ دُونَكِ،
وَ اَنَّكِ، وَ اَنْتِ سَيِّدَةُ اُمَّةِ اَبيكِ وَ
الشَّجَرَةُ الطَّيِّبَةُ لِبَنيكِ، لا يُدْفَعُ
مالَكِ مِنْ فَضْلِكِ، وَ لا يُوضَعُ في فَرْعِكِ وَ
اَصْلِكِ، حُكْمُكِ نافِذٌ فيما مَلَّكَتْ يَداىَ،
فَهَلْ تَرَيِنَّ اَنْ اُخالِفَ في ذاكَ اَباكِ
(صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ وَ سَلَّمَ).
فقالت:
سُبْحانَاللَّهِ، ما كانَ اَبي رَسُولُاللَّهِ عَنْ
كِتابِ اللَّهِ صادِفاً، وَ لا لِاَحْكامِهِ
مُخالِفاً، بَلْ كانَ يَتْبَعُ اَثَرَهُ، وَ يَقْفُو
سُوَرَهُ، اَفَتَجْمَعُونَ اِلَى الْغَدْرِ
اِعْتِلالاً عَلَيْهِ بِالزُّورِ، وَ هذا بَعْدَ
وَفاتِهِ شَبيهٌ بِما بُغِيَ لَهُ مِنَ الْغَوائِلِ في
حَياتِهِ، هذا كِتابُ اللَّهِ حُكْماً عَدْلاً وَ
ناطِقاً فَصْلاً، يَقُولُ: «يَرِثُني وَ يَرِثُ مِنْ
الِيَعْقُوبَ»، وَ يَقُولُ: «وَ وَرِثَ سُلَيْمانُ
داوُدَ».
و ما آنچه را كه مىخواهى در راه خريد اسب و اسلحه
قرار داديم، تا مسلمانان با آن كارزار كرده و با كفّار
جهاد نموده و با سركشان بدكار جدال كنند، و اين تصميم
به اتفاق تمام مسلمانان بود، و تنها دست به اين كار
نزدم، و در رأى و نظرم مستبدّانه عمل ننمودم، و اين
حال من و اين اموال من است كه براى تو و در اختيار
توست، و از تو دريغ نمىشود و براى فرد ديگرى ذخيره
نشده، توئى سرور بانوان امّت پدرت، و درخت بارور و پاك
براى فرزندانت، فضائلت انكار نشده، و از شاخه و
ساقهات فرونهاده نمىگردد، حُكمت در آنچه من مالك آن
هستم نافذ است، آيا مىپسندى كه در اين زمينه مخالف
سخن پدرت عمل كنم.
حضرت فاطمه عليهاالسلام فرمود:
پاك و منزه است خداوند، پدرم پيامبر، از كتاب خدا
روىگردان و با احكامش مخالف نبود، بلكه پيرو آن بود و
به آيات آن عمل مىنمود، آيا مىخواهيد علاوه بر نيرنگ
و مكر به زور او را متهم نمائيد، و اين كار بعد از
رحلت او شبيه است به دامهائى كه در زمان حياتش برايش
گسترده شد، اين كتاب خداست كه حاكمى است عادل، و ناطقى
است كه بين حق و باطل جدائى مىاندازد، و مىفرمايد:-
زكريا گفت: خدايا فرزندى به من بده كه- «از من و
خاندان يعقوب ارث ببرد»، و مىفرمايد: «سليمان از داود
ارث برد».
بَيَّنَ عَزَّ وَ جَلَّ فيما
وَزَّعَ مِنَ الْاَقْساطِ، وَ شَرَعَ مِنَ الْفَرائِضِ
وَالْميراثِ، وَ اَباحَ مِنْ حَظِّ الذَّكَرانِ وَ
الْاِناثِ، ما اَزاحَ بِهِ عِلَّةَ الْمُبْطِلينَ وَ
اَزالَ التَّظَنّي وَ الشُّبَهاتِ فِي الْغابِرينَ،
كَلاَّ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ اَنْفُسُكُمْ اَمْراً،
فَصَبْرٌ جَميلٌ وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ عَلى ما
تَصِفُونَ.
فقال أبوبكر:
صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ صَدَقَتْ اِبْنَتُهُ،
مَعْدِنُ الْحِكْمَةِ، وَ مَوْطِنُ الْهُدى وَ
الرَّحْمَةِ، وَ رُكْنُ الدّينِ، وَ عَيْنُ
الْحُجَّةِ، لا اَبْعَدُ صَوابَكِ وَ لا اُنْكِرُ
خِطابَكِ، هؤُلاءِ الْمُسْلِمُونَ بَيْني وَ بَيْنَكِ
قَلَّدُوني ما تَقَلَّدْتُ، وَ بِاتِّفاقٍ مِنْهُمْ
اَخَذْتُ ما اَخَذْتُ، غَيْرَ مَكابِرٍ وَ لا
مُسْتَبِدٍّ وَ لا مُسْتَأْثِرٍ، وَ هُمْ بِذلِكَ
شُهُودٌ.
فالتفت فاطمة عليهاالسلام الى النساء، و قالت:
مَعاشِرَ الْمُسْلِمينَ الْمُسْرِعَةِ اِلى قيلِ
الْباطِلِ، الْمُغْضِيَةِ عَلَى الْفِعْلِ الْقَبيحِ
الْخاسِرِ، اَفَلا تَتَدَبَّرُونَ الْقُرْانَ
اَمْعَلي قُلُوبٍ اَقْفالُها، كَلاَّ بَلْ رانَ عَلى
قُلُوبِكُمْ ما اَسَأْتُمْ مِنْ اَعْمالِكُمْ،
فَاَخَذَ بِسَمْعِكُمْ وَ اَبْصارِكُمْ، وَ لَبِئْسَ
ما تَأَوَّلْتُمْ،
و خداوند در سهميههائى كه مقرر كرد، و مقاديرى كه در
ارث تعيين فرمود، و بهرههائى كه براى مردان و زنان
قرار داد، توضيحات كافى داده، كه بهانههاى اهل باطل،
و گمانها و شبهات را تا روز قيامت زائل فرموده است، نه
چنين است، بلكه هواهاى نفسانى شما راهى را پيش پايتان
قرار داده، و جز صبر زيبا چارهاى ندارم، و خداوند در
آنچه مىكنيد ياور ماست.
ابوبكر گفت:
خدا و پيامبرش راست گفته، و دختر او نيز، كه معدن حكمت
و جايگاه هدايت و رحمت، و ركن دين و سرچشمه حجت و دليل
مىباشد و راست مىگويد، سخن حقّت را دور نيفكنده و
گفتارت را انكار نمىكنم، اين مسلمانان بين من و تو
حاكم هستند، و آنان اين حكومت را بمن سپردند، و به
تصميم آنها اين منصب را پذيرفتم، نه متكبّر بوده و نه
مستبدّ به رأى هستم، و نه چيزى را براى خود
برداشتهام، و اينان همگى گواه و شاهدند.
آنگاه حضرت فاطمه عليهاالسلام رو به مردم كرده و
فرمود:
اى مسلمانان! كه براى شنيدن حرفهاى بيهوده شتابان
بوده، و كردار زشت را ناديده ميگيريد، آيا در قرآن
نمىانديشيد، يا بر دلها مهر زده شده است، نه چنين است
بلكه اعمال زشتتان بر دلهايتان تيرگى آورده، و گوشها و
چشمانتان را فراگرفته، و بسيار بد آيات قرآن را تأويل
كرده، و بد راهى را به او
وَ ساءَ ما بِهِ اَشَرْتُمْ، وَ
شَرَّ ما مِنْهُ اِعْتَضْتُمْ، لَتَجِدَنَّ وَ اللَّهِ
مَحْمِلَهُ ثَقيلاً، وَ غِبَّهُ وَ بيلاً، اِذا كُشِفَ
لَكُمُ الْغِطاءُ، وَ بانَ ما وَرائَهُ الضَّرَّاءُ،
وَ بَدا لَكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ ما لَمْ تَكُونُوا
تَحْتَسِبُونَ، وَ خَسِرَ هُنالِكَ الْمُبْطِلُونَ.
ثم عطفت على قبر النبيّ صلى اللَّه عليه و آله، و
قالت:
قَدْ كانَ بَعْدَكَ اَنْباءٌ وَهَنْبَثَةٌ - لَوْ
كُنْتَ شاهِدَها لَمْ تَكْثِرِ الْخُطَبُ
اِنَّا فَقَدْ ناكَ فَقْدَ الْاَرْضِ وابِلَها - وَ
اخْتَلَّ قَوْمُكَ فَاشْهَدْهُمْ وَ لا تَغِبُ
وَ كُلُّ اَهْلٍ لَهُ قُرْبي وَ مَنْزِلَةٌ - عِنْدَ
الْاِلهِ عَلَي الْاَدْنَيْنِ مُقْتَرِبُ
اَبْدَتْ رِجالٌ لَنا نَجْوى صُدُورِهِمُ - لمَّا
مَضَيْتَ وَ حالَتْ دُونَكَ التُّرَبُ
تَجَهَّمَتْنا رِجالٌ وَ اسْتُخِفَّ بِنا - لَمَّا
فُقِدْتَ وَ كُلُّ الْاِرْثِ مُغْتَصَبُ
وَ كُنْتَ بَدْراً وَ نُوراً يُسْتَضاءُ بِهِ-
عَلَيْكَ تُنْزِلُ مِنْ ذِىالْعِزَّةِ الْكُتُبُ
نشان داده، و با بدچيزى معاوضه نموديد، بخدا سوگند
تحمّل اين بار برايتان سنگين، و عاقبتش پر از وزر و
وبال است، آنگاه كه پردهها كنار رود و زيانهاى آن
روشن گردد، و آنچه را كه حساب نمىكرديد و براى شما
آشكار گردد، آنجاست كه اهل باطل زيانكار گردند.
سپس آن حضرت رو به سوى قبر پيامبر كرد و فرمود:
بعد از تو خبرها و مسائلى پيش آمد، كه اگر بودى آنچنان
بزرگ جلوه نمىكرد.
ما تو را از دست داديم مانند سرزمينى كه از باران
محروم گردد، و قوم تو متفرّق شدند، بيا بنگر كه چگونه
از راه منحرف گرديدند.
هر خاندانى كه نزد خدا منزلت و مقامى داشت نزد
بيگانگان نيز محترم بود، غير از ما.
مردانى چند از امت تو همين كه رفتى، و پرده خاك ميان
ما و تو حائل شد، اسرار سينهها را آشكار كردند.
بعد از تو مردانى ديگر از ما روى برگردانده و خفيفمان
نمودند، و ميراثمان دزديده شد.
تو ماه شب چهارده و چراغ نوربخشى بودى، كه از جانب
خداوند بر تو كتابها نازل مىگرديد.
وَ كانَ جِبْريلُ بِالْاياتِ
يُؤْنِسُنا- فَقَدْ فُقِدْتَ وَ كُلُّ الْخَيْرِ
مُحْتَجَبُ
فَلَيْتَ قَبْلَكَ كانَ الْمَوْتُ صادِفُنا- لَمَّا
مَضَيْتَ وَ حالَتْ دُونَكَ الْكُتُبُ
ثم انكفأت عليهاالسلام و اميرالمؤمنين عليهالسلام
يتوقّع رجوعها اليه و يتطلّع طلوعها عليه، فلمّا
استقرّت بها الدار، قالت لاميرالمؤمنين عليهماالسلام:
يَابْنَ اَبيطالِبٍ! اِشْتَمَلْتَ شِمْلَةَ
الْجَنينِ، وَ قَعَدْتَ حُجْرَةَ الظَّنينِ، نَقَضْتَ
قادِمَةَ الْاَجْدَلِ، فَخانَكَ ريشُ الْاَعْزَلِ.
هذا اِبْنُ اَبيقُحافَةَ يَبْتَزُّني نِحْلَةَ اَبي
وَ بُلْغَةَ ابْنَىَّ! لَقَدْ اَجْهَرَ في خِصامي وَ
اَلْفَيْتُهُ اَلَدَّ في كَلامي حَتَّى حَبَسَتْني
قيلَةُ نَصْرَها وَ الْمُهاجِرَةُ وَصْلَها، وَ
غَضَّتِ الْجَماعَةُ دُوني طَرْفَها، فَلا دافِعَ وَ
لا مانِعَ، خَرَجْتُ كاظِمَةً، وَ عُدْتُ راغِمَةً.
اَضْرَعْتَ خَدَّكَ يَوْمَ اَضَعْتَ حَدَّكَ،
اِفْتَرَسْتَ الذِّئابَ وَ افْتَرَشت التُّرابَ، ما
كَفَفْتَ قائِلاً وَ لا اَغْنَيْتَ باطلاً وَ لا
خِيارَ لي، لَيْتَني مِتُّ قَبْلَ هَنيئَتي وَ دُونَ
ذَلَّتي، عَذيرِىَ اللَّهُ مِنْكَ عادِياً وَ مِنْكَ
حامِياً.
جبرئيل با آيات الهى مونس ما بود، و بعد از تو تمام
خيرها پوشيده شد.
اى كاش پيش از تو مرده بوديم، آنگاه كه رفتى و خاك ترا
در زير خود پنهان كرد.
آنگاه حضرت فاطمه عليهاالسلام به خانه بازگشت و حضرت
على عليهالسلام در انتظار او بسر برده و منتظر طلوع
آفتاب جمالش بود، وقتى در خانه آرام گرفت به حضرت على
عليهالسلام فرمود:
اى پسر ابوطالب! همانند جنين در شكم مادر پردهنشين
شده، و در خانه اتهام به زمين نشستهاى، شاهپرهاى
شاهين را شكسته، و حال آنكه پرهاى كوچك هم در پرواز به
تو خيانت خواهد كرد. اين پسر ابىقحافه است كه هديه
پدرم و مايه زندگى دو پسرم را از من گرفته است، با
كمال وضوح با من دشمنى كرد، و من او را در سخن گفتن با
خود بسيار لجوج و كينهتوز ديدم، تا آنكه انصار
حمايتشان را از من باز داشته، و مهاجران ياريشان را از
من دريغ نمودند، و مردم از ياريم چشمپوشى كردند، نه
مدافعى دارم و نه كسى كه مانع از كردار آنان گردد، در
حالى كه خشمم را فروبرده بودم از خانه خارج شدم و بدون
نتيجه بازگشتم.
آنروز كه شمشيرت را بر زمين نهادى همان روز خويشتن را
خانهنشين نمودى، تو شيرمردى بودى كه گرگان را
مىكشتى، و امروز بر روى زمين آرميدهاى، گويندهاى را
از من دفع نكرده، و باطلى را از من دور نمىگردانى، و
من از خود اختيارى ندارم، اى كاش قبل از اين كار و قبل
از اينكه اين چنين خوار شوم مرده بودم، از اينكه
اينگونه سخن مىگويم خداوندا عذر مىخواهم، و يارى و
كمك از جانب توست.
وَيْلاىَ في كُلِّ شارِقٍ،
وَيْلاىَ في كُلِّ غارِبٍ، ماتَ الْعَمَدُ وَ وَهَنَ
الْعَضُدُ، شَكْواىَ اِلى اَبي وَ عَدْواىَ اِلى
رَبّي، اَللَّهُمَّ اِنَّكَ اَشَدُّ مِنْهُمْ قُوَّةً
وَ حَوْلاً، وَ اَشَدُّ بَأْساً وَ تَنْكيلاً.
فقال اميرالمؤمنين عليهالسلام:
لا وَيْلَ لَكِ، بَلِ الْوَيْلُ لِشانِئِكِ،
نَهْنِهْني عَنْ وُجْدِكِ، يا اِبْنَةَ الصَّفْوَةِ وَ
بَقِيَّةَ النُّبُوَّةِ، فَما وَنَيْتُ عَنْ ديني، وَ
لا اَخْطَأْتُ مَقْدُورى، فَاِنْ كُنْتِ تُريدينَ
الْبُلْغَةَ فَرِزْقُكِ مَضْمُونٌ، وَ كَفيلُكِ
مَأْمُونٌ، وَ ما اُعِدَّ لَكِ اَفْضَلُ مِمَّا قُطِعَ
عَنْكِ، فَاحْتَسِبِي اللَّهَ. فقالت: حَسْبِيَ
اللَّهُ، و أمسكت.
از اين پس واى بر من در هر صبح و شام، پناهم از دنيا
رفت، و بازويم سست شد، شكايتم بسوى پدرم بوده و از خدا
يارى مىخواهم، پروردگارا نيرو و توانت از آنان بيشتر،
و عذاب و عقابت دردناكتر است.
حضرت على عليهالسلام فرمود: شايسته تو نيست كه واى بر
من بگوئى، بلكه سزاوار دشمن ستمگر توست، اى دختر
برگزيده خدا و اى باقيمانده نبوت، از اندوه و غضب دست
بردار، من در دينم سست نشده و از آنچه در حدّ توانم
است مضائقه نمىكنم، اگر تو براى گذران روزيت ناراحتى،
بدانكه روزى تو نزد خدا ضمانت شده و كفيل تو امين است،
و آنچه برايت آماده شده از آنچه از تو گرفته شده بهتر
است، پس براى خدا صبر كن.
حضرت فاطمه عليهاالسلام فرمود: خدا مرا كافى است،
آنگاه ساكت شد.
پىنوشتها:
1 ـ النمل: 16
2 ـ مريم: 6
3 ـ الاحزاب: 6.
4 ـ النساء: 11.
5 ـ البقره: 180.
6 ـ آلعمران: 144.
منبع:
شبكه يا
زهرا (س) وابسته به پايگاه جهانی آل البيت (ع)
