جزعشق تو، هيچ نيست اندر دل ما        عشق تـو سرشته گشته اندر گلِ ما

"اسفار" و "شفاء" ابن سينا نگشود         بـــــا آن همـه جرّ و بحثها مشكل ما

بــا شيخ بگو كه راه من باطل خواند         بـــر حـــــــــــقّ تو لبخند زند باطل ما

گــــــــــر سالك او منازلى سير كند         خــــــود مسلك نيستى بود منزل ما

صـــد قافله دل، بار به مقصد بستند         بر جــــاى بمانـــد اين دل غافـــل ما

گر نوح ز غرق سوى ساحل ره يافت         اين غرق شدن همى بود ساحل ما

گـــــرچه از هر دو جهان هيچ نشد حاصل ما      غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل ما

حاصل كونْ و مكان، جمله ز عكس رخ توست     پس همين بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل ما

جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوست     لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازين مشكل ما

يـــــــــــا بكش يــا برَهان زين قفس تنگ، مرا     يا بــــــــرون ساز ز دل، ايـــــن هــوس باطل ما

لايـــــق طوْف حــــــــــريم تو نبـــــــــوديم اگر     از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟

الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها      كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها

بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل     كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها

اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن     كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيدلها

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى      بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم ديدى      جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحلها

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيش خود ديدى      جـــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلها

اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر        به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها

اى خوب رخ كه پـــــرده نشينى و بى‏حجاب       اى صـــــــــدهزار جلـــــــوه‏گـر و باز در نقاب

اى آفتــــــــــابِ نيمــــ شب، اى ماهِ نيمروز        اى نجم دوربين كـــــه نـــه ماهى، نه آفتاب

كيهان طلايه دارت و خــــــورشيد ســـايه‏ات       گيســـــــــوى حــــــور خيمــه ناز تو را طناب

جانهاى قدسيــان همه در حسرتت به سوز       دلهــــــاى حوريـــــــان همـه در فرقتت كباب

انمـــــــوذج جمــــالى و اسطــــــوره جــلال       درياى بيكــــــــرانى و عالـــــم همــــه سراب

آيــــــا شــــود كه نيم نظر ســـــــوى ما كنى      تا پــــــــر گشــــــوده كوچ نماييم از اين قِباب

اى جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو        اى غمزه ات هلاكْ كنِ هر چه شيخ و شاب

چشـــــم خرابِ دوست خــــرابم نموده است        آبـــــــادى دو كـــــــوْن به قربـــان اين خراب

مــــا را رهـــــا كنيد در اين رنج بى‏حساب       بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينه‏اى كباب

عمرى گذشت در غم هجران روى دوست      مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب

حــــالى، نشد نصيبم از اين رنج و زندگى       پيــــرى رسيد غرق بطالت، پس از شباب

از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد       كـــى مى‏توان رسيد به دريا از اين سراب

هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم      چيـــــــزى نبود غير حجابى پس از حجاب

هـــــان اى عزيز، فصل جوانى بهوش باش      در پيـــــــرى، از تو هيچ نيايد به غير خواب

اين جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند       در خرقه شان به غير "منم" تحفه‏اى مياب

ما عيب و نقص خويش، و كمال و جمال غير    پنهــــــــان نموده‏ايم، چو پيرى پس خضاب

دم در نــــــى‏آر و دفتــــــــر بيهوده پاره كن       تا كــــــى كلام بيهده گفتــــــــــار ناصواب