1- قالَ الاْمامُ أبوُ جَعْفَر محمّد الباقر (عَلَيْه السلام) :
إذا أرَدْتَ أنْ تَعْلَمَ أنَّ فيكَ خَيْراً، فَانْظُرْ إلى قَلْبِكَ فَإنْ
كانَ يُحِبُّ أهْلَ طاعَةِ اللّهِ وَ يُبْغِضُ أهْلَ مَعْصِيَتِهِ فَفيكَ
خَيْرٌ; وَاللّهُ يُحِبُّك، وَ إذا كانَ يُبْغِضُ أهْلَ طاعَةِ اللّهِ وَ
يُحِبّ أهْلَ مَعْصِيَتِهِ فَلَيْسَ فيكَ خَيْرٌ; وَ اللّهُ يُبْغِضُكَ،
وَالْمَرْءُ مَعَ مَنْ أحَبَّ.([1])
حضرت امام محمد باقر (عليه السلام) فرمود: اگر خواستى بدانى كه در وجودت
خير و خوشبختى هست يا نه، به درون خود دقّت كن اگر اهل عبادت و طاعت را
دوست دارى و از اهل معصيت و گناه ناخوشايندى، پس در وجودت خير و سعادت وجود
دارد; و خداوند تو را دوست مى دارد.
ولى چنانچه از اهل طاعت و عبادت ناخوشايند باشى و به اهل معصيت عشق و علاقه
ورزيدى، پس خير و خوبى در تو نباشد; و خداوند تو را دشمن دارد.
و هر انسانى با هر كسى كه به او عشق و علاقه دارد، با همان محشور مى گردد.
2- قالَ (عليه السلام): مَنْ كَفَّ عَنْ أعْراضِ النّاسِ أقالَهُ اللّهُ
نَفْسَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ، وَ مَنْ كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النّاسِ كَفَّ
اللّهُ عَنْهُ غَضَبَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ.([2])
فرمود: هركس دنبال هتك حرمت - ناموس و آبروى - ديگران نباشد، خداوند متعال
او را در قيامت مورد عفو و بخشش قرار مى دهد; و هركس غضب و خشم خود را از
ديگران باز دارد، خداوند نيز خشم و غضب خود را در قيامت از او بر طرف مى
سازد.
3- قالَ (عليه السلام): مَنْ ثَبَتَ عَلى وِلايَتِنا فِي غِيْبَةِ قائِمِنا،
أعْطاهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَجْرَ ألْفِ شَهيد مِنْ شُهَداءِ بَدْر وَ
حُنَيْن.([3])
فرمود: كسى كه در زمان غيبت امام زمان (عجّل الله فرجه الشّريف) بر ايمان و
ولايت ما اهل بيت عصمت و طهارت پا برجا و ثابت بماند، خداوند متعال پاداش و
ثواب هزار شهيد از شهداى جنگ بدر و حنين به او عطا مى فرمايد.
4- قالَ (عليه السلام): لَوْ أنَّ الاْمامَ رُفِعَ مِنَ الاْرْضِ ساعَةً،
لَماجَتْ بِأهْلِها كَما يَمُوجُ الْبَحْرُ بِأهْلِهِ.([4])
فرمود: اگر امام و حجّت خدا لحظه اى از روى زمين و از بين افراد جامعه
برداشته شود، زمين اهل خود را در خود مى بلعد و فرو مى برد همان طورى كه
دريا چيزهاى خود را در خود متلاطم و آشفته مى سازد.
5- قالَ (عليه السلام): إنَّ جَميعَ دَوابِّ الاْرْضِ لَتُصَلّي عَلى طالِبِ
الْعِلْمِ حَتّى الْحيتانِ في الْبَحْرِ.([5])
فرمود: به درستى كه تمام موجودات و جانوراان زمين و بلكه ماهيان دريا براى
تحصيل كنندگان علوم ـ اسلامى و معارف الهى ـ تحيّت و درود مى فرستند.
6- قالَ (عليه السلام): لَوْ أُوتيتُ بِشابٍّ مِنْ شَبابِ الشّيعَةِ لا
يَتَفَقَّهُ فِي الدّينِ، لَأَوجَعْتُهُ.([6])
فرمود: اگر جوانى از جوانان شيعه را نزد من بياورند كه به مسائل دين ـ و
زندگى ـ آشنا نباشد، او را تنبيه و تأديب خواهم كرد (تا به دنبال تحصيل
مسائل دين برود).
7- قالَ (عليه السلام): مَنْ أفْتَى النّاسَ بِغَيْرِ عِلْم وَ لا هُدىً،
لَعَنَتْهُ مَلائِكَةُ الرَّحْمَةِ وَ مَلائِكَةُ الْعَذابِ، وَ لَحِقَهُ
وِزْرُ مَنْ عَمِلَ بِفَتْياهُ.([7])
فرمود: هركس درباره مسائل دين فتوا و نظريه اى دهد كه بدون علم و اطّلاع
باشد، ملائكه رحمت و ملائكه عذاب او را لعن و نفرين مى كنند و گناه عمل
كننده ـ اگر خلاف باشد ـ بر عهده گوينده است.
8- قالَ (عليه السلام): الصَّلاةُ عَمُودُ الدّينِ، مَثَلُها كَمَثَلِ
عَمُودِ الْفِسْطاطِ، إذا ثَبَتَ الْعَمُودُ ثَبَتَ الاَْوْتادُ وَ
الاَْطْناب، وَ إذا مالَ الْعَمُودُ وَانْكَسَرَ لَمْ يَثْبُتْ وَ تَدٌ وَ
لا طَنَبٌ.([8])
فرمود: نماز ستون دين است و مثالش همانند تيرك و ستون خيمه مى باشد كه
چنانچه محكم و استوار باشد ميخ ها و طناب هاى اطراف آن پا بر جا خواهد بود
ولى اگر ستون سُست يا كج باشد ميخ ها و طنابهاى اطراف آن نمى تواند پا برجا
باشد.
9- قالَ (عليه السلام): لا تَتَهاوَنْ بَصَلاتِكَ، فَإنَّ النَّبيَّ (صلى
الله عليه وآله وسلم) قالَ عِنْدَ مَوْتِهِ: لَيْسَ مِنّى مَنِ اسْتَخَفَّ
بِصَلاتِهِ، لَيْسَ مِنّى، مَنْ شَرِبَ مُسْكِراً، لا يَرِدُ عَلَىّ
الْحَوْضَ، لا وَ اللهِ.([9])
فرمود: نسبت به نماز بى اعتنا مباش و آن را سبك و ناچيز مشمار، همانا كه
پيامبر خدا هنگام وفات خود فرمود:
هركس نماز را سبك شمارد و يا مسكرات بنوشد از ـ امّت ـ من نيست و بر حوض
كوثر وارد نخواهد شد.
10- قالَ (عليه السلام): بُنِيَ الاْسْلامُ عَلى خَمْسَةِ أشْياء: عَلَى
الصَّلاةِ، وَ الزَّكاةِ، وَ الْحَجِّ، وَ الصَّوْمِ، وَ الْوِلايَةِ، وَ
لَمْ يُنادَ بِشَيْىء مِثْلَ ما نُودِىَ لِلْوِلايَةِ.([10])
فرمود: دين مبين اسلام بر پنج پايه و اساس استوار است: نماز، زكات، خمس،
حجّ، روزه، ولايت اهل بيت عصمت و طهارت (عليهم السلام).
سپس افزود: آن مقدارى كه نسبت به ولايت سفارش شده است نسبت به هيچ كدام
تأكيد نگرديده است و ولايت اساس و محور تمام اعمال مى باشد.
11- قالَ (عليه السلام): مَنْ دَعَا اللهَ بِنا أفْلَحَ، وَ مَنْ دَعاهُ
بِغَيْرِنا هَلَكَ وَ اسْتَهْلَكَ.([11])
فرمود: هر كه خداوند را به وسيله ما بخواند و ما را واسطه قرار دهد رستگار
و موفّق خواهد شد.
و كسى كه غير از ما اهل بيت ـ عصمت و طهارت ـ را وسيله گرداند نااميد و
هلاك خواهد گشت.
12- قالَ (عليه السلام): الاْعْمالُ تُضاعَفُ يَوْمَ الْجُمُعَةِ،
فَأكْثِرُوا فيها مِنَ الصَّلاةِ وَ الصَّدَقَةِ وَ الدُّعاءِ.([12])
فرمود: پاداش اعمال ـ بد يا خوب ـ در روز جمعه دو برابر ديگر روزها است، پس
سعى نمائيد در اين روز نماز و صدقه و دعا بسيار انجام دهيد.
13- قالَ (عليه السلام): مَنْ طَلَبَ الدُّنْيا اسْتِعْفافاً عَنِ النّاسِ،
وَ سَعْياً عَلى أهْلِهِ، وَ تَعَطُّفاً عَلى جارِهِ، لَقَى اللهَ عَزَّ
وَجَلَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ وَجْهُهُ مِثْلُ الْقَمَرِ لَيْلَةَ
الْبَدْرِ.([13])
فرمود: هركس دنيا را به جهت يكى از اين سه حالت طلب كند: بى نيازى از مردم،
آسايش و رفاه خانواده و عائله اش، كمك و رسيدگى به همسايه اش.
روز قيامت در حالتى محشور مى گردد و به ملاقات خداوند متعال نايل مى شود كه
صورتش همچون ماه شب چهارده، نورانى است.
14- قالَ (عليه السلام): ثَلاثٌ لَمْ يَجْعَلِ اللهُ لِأحَد فيهِنَّ رُخْضةً:
أداءُ الاْمانَةِ إلَى الْبِرِّ وَ الْفاجِرِ، وَ الْوَفاءُ بِالْعَهْدِ
لِلْبِّرِ وَ الْفاجِرِ، وَ بِرُّ الْوالِدَيْنِ بِرَّيْنِ كانا اَوْ
فاجِرَيْنِ.([14])
فرمود: خداوند سبحان در سه چيز رخصت قرار نداده است:
امانت را سالم تحويل صاحبش دادن، خواه آن كه صاحبش آدم خوبى باشد يا فاجر.
وفاى به عهد نسبت به هر شخصى خوب باشد يا بد.
پ
15- قالَ (عليه السلام): إنَّ الْجَنَّةَ وَ الْحُورَ لَتَشْتاقُ إلى مَنْ
يَكْسَحُ الْمَسْجِدَ، اَوْ يَأخُذُ مِنْهُ الْقَذى.([15])
فرمود: همانا بهشت و حورالعين در انتظار افرادى است كه در نظافت و تميز
كردن مسجد سعى و تلاش نمايند.
16- قالَ (عليه السلام): إنَّما يَبْتَلِى الْمُؤمِنُ فِى الدُّنْيا عَلى
قَدْرِ دينِهِ.([16])
فرمود: همانا مؤمن در اين دنيا هر مقدارى كه دين و ايمان داشته باشد به
همان اندازه مورد امتحان و آزمايش قرار مى گيرد.
17- قالَ (عليه السلام): لا يَكُونُ الْعَبْدُ عابِداً لِلّهِ حَقَّ
عِبادَتِهِ حَتّى يَنْقَطِعَ عَنِ الْخَلْقِ كُلِّهِمْ، فَحينَئِذ يَقُولُ:
هذا خالِصٌ لى، فَيَقْبَلُهُ بِكَرَمِهِ.([17])
فرمود: كسى به بندگى و ستايش گر حقيقى در برابر خداوند نمى رسد مگر آن كه
از تمام افراد قطع اميد كند و تنها اميدش خداى يكتا باشد.
در يك چنين حالتى خداوند گويد: اين عمل خالصانه براى من است و آن را مورد
قبول و عنايت خود قرار مى دهد.
18- قالَ (عليه السلام): اُقْسِمُ بِاللهِ وَ هُوَ حَقٌّ، مافَتَحَ رَجُلٌ
عَلى نَفْسِهِ بابَ الْمَسْألَةِ إلاّ فَتَحَ اللهُ عَلَيْهِ بابَ
فَقْر.([18])
فرمود: سوگند به خدائى كه بر حقّ است، چنانچه شخصى در موردى، تقاضاى خود را
به يكى از هم نوعان خود بگويد و بدون توجّه به خداوند متعال درخواست كمك
نمايد، خداوند درى از درهاى فقر و تنگ دستى را بر او بگشايد.
19- قالَ (عليه السلام): مَنْ قَضى مُسْلِماً حاجَتَهُ، قالَ اللهُ عَزَّ
وَ جَلَّ: ثَوابُكَ عَلَىَّ وَلا اَرْضى لَكَ ثَواباً دُونَ
الْجَنَّةِ.([19])
فرمود: هركس حاجتى را براى مسلمانى برآورده كند و گره از مشگلش بگشايد،
خداوند متعال به او خطاب كند:
ثواب و پاداش تو بر عهده من خواهد بود و غير از بهشت چيز ديگرى لايق تو
نخواهد بود.
20- قالَ (عليه السلام): إنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْحى إلى شُعَيْب
النَّبي(صلى الله عليه وآله وسلم): إنّى مُعَذِّبٌ مِنْ قَوْمِكَ مِائَةَ
ألْف، أرْبَعينَ ألْفاً مِنْ شِرارِهِمْ وَ سِتّينَ ألْفاً من خِيارِهِمْ.
فقال: يارَبِّ هؤُلاءِ الاْشْرار فَما بالُ الاْخْيار؟ فَأوحىَ اللهُ
إلَيْهِ: إنَّهُمْ داهَنُوا أهْلَ الْمَعاصى وَ لَمْ يَغْضِبُوا
لِغَضَبي.([20])
فرمود: همانا خداوند متعال، براى حضرت شعيب (عليه السلام)وحى فرستاد: من از
قوم تو يكصد هزار نفر را عذاب و هلاك مى نمايم كه شصت هزار نفر ايشان،
اشرار و چهل هزار نفر ديگرشان از خوبان و عبادت كنندگان خواهند بود.
حضرت شعيب (عليه السلام) سؤال نمود: اشرار كه مستحقّ عذاب هستند ولى خوبان
را چرا عذاب مى نمائى؟
خداوند وحى نمود: به جهت آن كه اين افراد، نسبت به گناهكاران بى تفاوت بوده
و با ايشان سازش مى كردند.
21- قالَ (عليه السلام): مَنْ أطْعَمَ مُؤْمِناً، أطْعَمَهُ اللهُ مِنْ
ثِمارِ الْجَنَّةِ.([21])
فرمود: هركس مؤمنى را طعام دهد، خداوند از ميوه هاى بهشتى روزى او گرداند.
22- قالَ (عليه السلام): مَنْ حَمَلَ أخاهُ عَلى رَحْلِهِ بَعَثَهُ اللهُ
يَوْمَ الْقِيامَةِ إلىَ الْمَوْقِفِ عَلى ناقَةِ مِنْ نُوْقِ الْجَنَّةِ
يُباهى بِهِ الْمَلائِكَةَ.([22])
فرمود: كسى كه برادرش را (و هركس كه در مسير راه بدون وسيله است) سوار
وسيله نقليه خود كند ـ و حتّى الإمكان او را به مقصد برساند ـ خداوند متعال
او را در قيامت سوار شترى از شترهاى بهشتى مى گرداند ـ كه سريع او را به
مقصد برساند و از شدائد و سختى هاى محشر در امان گردد ـ، و به بر ملائكه
مباهات و افتخار مى كنند.
23- قالَ (عليه السلام): إذا دَخَلَ أحَدُكُمْ عَلى أخيهِ فى بَيْتِهِ،
فَلْيَقَعُدْ حَيْثُ يَأمُرُهُ صاحِبُ الرَّحْلِ، فَإنَّ صاحِبَ الْبَيْتِ
أعْرَفُ بِعَوْرة بَيْتِهِ مِنَ الدّاخِلِ عَلَيْهِ.([23])
فرمود: هنگامى به منزل يكى از برادران و دوستانتان وارد شديد، هر كجا به
شما گفت بنشينيد، بپذيريد و همانجا بنشينيد، چون كه صاحب منزل بيش از
ديگران به اسرار منزل خود آشنا و آگاه است.
24- قالَ (عليه السلام): اَلْجَنَّةُ مُحَرَّمَةٌ عَلَى الْفَتّانينَ
الْمشّائينَ بِالنَّميمَةِ.([24])
فرمود: بهشت ـ و نعمت هاى حيات بخش آن ـ براى اشخاص فتنه گر و سخن چينِ
آشوب طلب، حرام است.
25- قالَ (عليه السلام): إنّا نَأمُرُ صِبْيانَنا بِالصَّلاةِ إذا كانُوا
بَنى خَمْسِ سِنين، فَمُرُوا صِبْيانَكُمْ إذا كانوا بَنى سَبْعِ
سِنين.([25])
فرمود: ما ـ اهل بيت عصمت و طهارت ـ كودكان خود را از دوران پنج سالگى به
انجام نماز دستور مى دهيم، ولى شما ـ دوستان و پيروان ما ـ فرزندان خود را
از سنين هفت سالگى وادار به نماز نمائيد.
26- قالَ (عليه السلام): مَنْ حَمَلَ جِنازَةً مِنْ اَرْبَع جَوانِبِها،
غَفَرَ اللهُ لَهُ اَرْبَعينَ كَبيرَةً.([26])
فرمود: هركس جنازه اى را تشييع نمايد و چهار جانب تابوت را بر شانه خود حمل
كند، خداوند چهل گناه از گناهانش را مى آمرزد.
27- قالَ (عليه السلام): خَفِ اللهَ تَعالى لِقُدْرَتِهِ عَلَيْكَ، وَ
اسْتَحِ مِنْهُ لِقُرْبِهِ مِنْكَ.([27])
فرمود: بترس از قدرت بى منتهاى خداوند متعال كه از ـ جهات مختلف ـ بر تو
دارد، و از خداوند شرم و حيا كن ـ در انجام گناهان ـ به جهت آن كه از هر
چيزى به تو نزديك تر است.
28- قالَ (عليه السلام): الْحِكْمَةُ ضالَّةُ الْمُؤْمِنِ، فَحَيْثُ
ماوَجَدَ أحَدُكُمْ ضالَّتَهُ فَلْيَأخُذْها.([28])
فرمود: دانش و حكمت، گمشده ـ ارزشمندى است براى ـ مؤمن كه هر كجا و نزد
هركس يافت شود بايد آن را دريافت نمايد.
29- قالَ (عليه السلام): فِي الْمِلْحِ شِفاءٌ مِنْ سَبْعينَ داء، ثُمَّ
قالَ: لَوْ يَعْلَمُ النّاسُ ما فِى الْمِلْحِ ما تَداوَوا إلاّ
بِهِ.([29])
فرمود: نمك شفابخش و درمان كننده هفتاد نوع مرض و درد خواهد بود و افزود
چنانچه مردم خواصّ نمك مى شناختند به چيزى غير از نمك مداوا و درمان نمى
كردند.
30- قالَ (عليه السلام): إنَّ الْمُؤمِنَ إذا صافَحَ الْمُؤمِنَ تَفَرَّقا
مِنْ غَيْرِ ذَنْب.([30])
فرمود: همانا مؤمنى كه با برادر مؤمنش ديدار و مصافحه نمايد، گناهانشان
ريخته مى شود و بدون گناه از يكديگر جدا خواهند شد.
31- قالَ (عليه السلام): مَثَلُ الْحَريصِ عَلَى الدُّنْيا مَثَلُ ذَرْوَةِ
الْقَزِّ، كُلَّما ازْدادَتْ عَلى نَفْسِها لَفّاً كانَ أبْعَدُ مِنَ
الْخُرُوجِ حَتّى تَمُوتَ غَمّاً.([31])
فرمود: تمثيل افراد حريص به مال و زيورآلات دنيا همانند كرم ابريشمى است كه
هر چه اطراف خود بچرخد و بيشتر فعاليّت كند و تارهاى ابريشم را به دور خود
بپيچد، خارج شدنش از بين آن تارها سخت تر گردد و چه بسا غير ممكن مى شود تا
جائى كه چاره اى جز مرگ نداشته باشد.
32- قالَ (عليه السلام): إنَّ الْمُؤْمِنَ أخُ الْمُؤمِنِ لا يَشْتِمُهُ،
وَ لا يُحَرِّمُهُ، وَ لا يُسيىءُ بِهِ الظَّنَّ.([32])
فرمود: مؤمن برادر مؤمن است، بايد او را دشنام ندهد، سرزنش و بدگوئى نكند،
و او را از خوبيها محروم نگرداند، و به او بدگمان نباشد.
33- قالَ (عليه السلام): اَلْكَمالُ كُلُّ الْكَمالِ، التَّفَقُّهُ فِى
الدّينِ، وَ الصَّبْرُ عَلَى النائِبَةِ، وَ تَقْديرُ الْمَعيشَةِ.([33])
فرمود: تمام كمالات - معنوى و مادّى انسان - در فقاهت و شناخت دقيق و صحيح
مسائل دين و معارف الهى است; و صبر و شكيبائى در مقابل ناملايمات، و نيز
زندگى را با تدبّر و مديريّت برنامه ريزى كردن مى باشد.
34- قالَ (عليه السلام): صِلِةُ الاْرْحامِ تُزَكّي الاْعْمالَ، وَ تُنْمِى
الاْمْوالَ، وَ تَدْفَعُ الْبَلْوى، وَ تُيَسِّرُ الْحِسابَ، وَ تُنْسِىءُ
فِى الاْجَلِ.([34])
صله رحم نمودن (پنج فايده دارد:) موجب تزكيه اعمال و عبادات مى شود، سبب
رشد و بركت در اموال مى گردد، بلاها، آفات; و گرفتارى ها را دفع و بر طرف
مى نمايد، حساب (قبر و قيامت) را آسان مى گرداند و مرگ و أجل (معلّق) را
تأخير مى اندازد.
35- قالَ (عليه السلام): فَضْلُ صَلاةِ الْجَماعَةِ عَلى صَلاةِ الرَّجُلِ
فَرْداً خَمْساً وَ عِشْرينَ دَرَجَةً فِى الْجَنَّةِ.([35])
فرمود: فضيلت و برترى نماز جماعت بر نماز فرادا و تنها، بيست و پنج درجه از
مقامات بهشتى است.
36- قالَ (عليه السلام): وَ أمَّا الْمُنْجِيات: فَخَوْفُ اللهِ فِى
السِّرَ وَ الْعَلانِيَةِ، وَ الْقَصْدُ فِى الْغِنى وَ الْفَقْرِ، وَ
كَلِمَةُ الْعَدْلِ فِى الرِّضا وَ السّخَطِ.([36])
فرمود: از اسباب نجات، ترس از خدا در خفاء و آشكارا است، رعايت اقتصاد و
صرفه جوئى در تمام حالات بى نيازى و نيازمندى، نيز رعايت انصاف و گفتن سخن
حقّ و عدالت در همه حالت هاى خوشى و ناراحتى.
37- قالَ (عليه السلام): لا تَنالُ وِلايَتُنا إلاّ بِالْعَمَلِ وَ
الْوَرَعِ.([37])
فرمود: ولايت و شفاعت ما شامل نمى شود مگر افرادى را كه داراى عمل ـ صالح ـ
و نيز پرهيز از گناه داشته باشند.
38- قالَ (عليه السلام): إنَّ أعْمالَ الْعِبادِ تُعْرَضُ عَلى نَبيِّكُمْ
كُلَّ عَشيَّةِ خَميس، فَلْيَسْتَحِ أحَدُكُمْ أنْ يُعْرِضَ عَلى نَبيِّهِ
الْعَمَلَ الْقَبيح.([38])
فرمود: همانا تمام كارها و حركات بندگان در هر شب جمعه بر پيغمبر اسلام
عرضه مى گردد، پس حياء كنيد از اين كه عمل زشت شما را نزد پيغمبرتان ارائه
دهند.
39- قالَ (عليه السلام): مَنْ عَلَّمَ بابَ هُدىً فَلَهُ مِثْلُ أجْرِ مَنْ
عَمِلَ بِهِ، وَلايَنْقُصُ اُولئِكَ مِنْ أجُورِهِمْ.([39])
فرمود: هركس راه هدايت و سعادتى را بگشايد و يا به ديگران تعليم دهد، اجر و
پاداش او همانند كسى است كه به آن كار خير عمل كرده باشد بدون آن كه از
پاداش عمل كنندگان كسر شود.
40- قالَ (عليه السلام): اَرْبَعٌ مِنْ كُنُوزِالْبِرِّ: كِتْمانُ
الْحاجَةِ، وَ كِتْمانُ الصَّدَقَةِ، وَ كِتْمانُ الْوَجَعِ، وَ كِتْمانُ
الْمُصيبَةِ.([40])
فرمود: چهار حالت از كنزهاى نيك و پسنديده است: پوشاندن نياز و حاجت خود را
از ديگران، دادن صدقه و كمك به افراد به طور مخفيانه و محرمانه، دردها و
مشكلات و ناراحتى ها را تحمّل كردن و هنگام مصيبت و حوادث، جزع و داد و
فرياد نكردن.
پاورقيها:
[1] - اصول كافى: ج 2، ص 103، ح 11، وسائل الشّيعة: ج 16، ص 183، ح 1.
[2] - كتاب الزّهد: ص 1، ح 9.
[3] - إثبات الهداة: ج 3، ص 467.
[4] - اصول كافي: ج 1، ص 179، ح 12.
[5] - بحارالأنوار: ج 1، ص 137، ح 31.
[6] - محاسن برقي: ج 1، ص 228.
[7] - اصول كافي: ج 1، ص 42، ح 3، و مستدرك الوسائل: ج 17، ص 244.
[8] - وسائل الشيعه: ج 4، ص 27، ح 4424.
[9] - وسائل الشّيعة: ج 4، ص 23، ح 4413.
[10] - وسائل الشّيعة: ج 1، ص 18، ح 10.
[11] - أمالى شيخ طوسى: ج 1، ص 175.
[12] - مستدرك الوسائل: ج 6، ص 64، ح 15.
[13] - وسائل الشّيعة: ج 17، ص 21، ح 5.
[14] - وسائل الشّيعه: ج 21، ص 490، ح 3.
[15] - مستدرك الوسائل: ج 3، ص 385.
[16] - تنبيه الخواطر، معروف به مجموعة ورّام: ص 523، بحارالأنوار: ج 67، ص
210، ح 12، به نقل از كافى.
[17] - تنبيه الخواطر، معروف به مجموعة ورّام: ص 427، بحارالأنوار: ج 70، ص
111، ح 14 .
[18] - عدّة الداعى: ص 99، س 15.
[19] - مستدرك الوسائل: ج 12، ص 402، ح 6.
[20] - الجواهرالسنّية: ص 28، بحارالأنوار: ج 12، ص 386، ح 12، به نقل از
كافى.
[21] - محاسن برقى: ص 393، ح 4.
[22] - بحارالانوار: ج 7، ص 303، ح 61.
[23] - وسائل الشّيعة: ج 5، ص 322.
[24] - تنبيه الخواطر، معروف به مجموعة ورّام: ص 528.
[25] - وسائل الشّيعه: ج 4، ص 31، ح 4434.
[26] - وسائل الشّيعة: ج 3، ص 3، ح 153.
[27] - بحارالأنوار: ج 68 ص336، ح 22.
[28] - تنبيه الخواطر، معروف به مجموعة ورّام: ص 468.
[29] ـ تنبيه الخواطر، معروف به مجموعة ورّام: ص 468.
[30] - خصال صدوق: ج 1، ص 13.
[31] - وسائل الشّيعة: ج 11، ص 318.
[32] - تحف العقول: ص 221، بحارالأنوار: ج 78، ص 176، ح 5.
[33] - تحف العقول: ص 213، بحارالأنوار: ج 78، ص 172، ح 5.
[34] - تحف العقول: ص 218، بحارالأنوار: ج 74، ص 111، ح 71.
[35] - وسائل الشّيعة: ج 17، ص 37.
[36] - وسائل الشّيعة: ج 11، ص 174، ح 12.
[37] - وسائل الشّيعه: ج 11، ص 196.
[38] - وسائل الشّيعة: ج 11، ص 391.
[39] - وسائل الشّيعة: ج 1، ص 436.
[40] - تحف العقول: ص 215.
منبع:
سايت انديشه قم 
