اگر چه آئينه دل چو جام لعل شكستم
ز خون ديده به هر قطره نقش روى تو بستم

از آشيان ندامت چو مرغ آه پريدم
بر آستان ملامت چو گرد راه نشستم

كرا شناسم اگر زين پس ترا نشناسم؟
كه را پرستم اگر بعد ازين ترا نپرستم؟

نهان بسايه اندوهم آنچنان كه ندانى
شب است يا كه ندامت فراق يا كه منستم

بدوش ناز، نگاهت چو تكيه كرد هماندم
اميد عافيت از دور روزگار گسستم

هنوز نقش وجود مرا به پرده هستى
نبسته بود زمانه كه دل بمهر تو بستم

خيال گردش چشم تو بود در سر و مردم
درين خيال كه من سرخوشم ز باده و مستم

شب فراق مرا بود ره بدامن محشر
اگر كه دامن آه سحر نبود بدستم

گهى شدم همه تاب و بسنبل تو چميدم
گهى شدم همه خواب و به نرگس تو نشستم

دمى كه بوى گل از باد نوبهار آيد
به غنچه دل من بى تو زخم خار آيد

بهار آمد و ياران به عيش خود مشغول
دو چشم من نگران هر طرف كه يار آيد

مرا چو نيست نشاط از بهار و باغ چه سود
كه سبزه بردمد از خاك و گل به بار آيد

دلا به پاى گل و سرو آب ديده مريز
نگاهدار كه آن سرو گلعذار آيد

خوش آن سرشك جگرگون كه پيش لاله رخى
ز دل به ديده و از ديده بركنار آيد

ز باغ وصل جوانان گلى بچين امروز
كه گل رود ز گلستان و خار بار آيد

به رخ ماهى، به قد سروى، به دل نورى، به تن جانى

خطا گفتم ز من بگذر به از اينى به از آنى
بسان آيت رحمت همه لطفى همه مهرى

بسان عهد برنايى همه شوقى، همه جانى
همه چشمند در اين ره كه ببينند از تو ديدارى

همه گوشند در اين در كه آيد از تو فرمانى
براى عالمى چون آفتاب عالم آرايى

چو گردد نوبت من سخت گير و سست پيمانى
پريشان حالى دل را بپرس از زلف دلبندت

كه بهتر داند احوال پريشان را پريشانى
چو بينم آشيانى، بلبلى، شاخ گلى، گويم:

خوش آنروزى كه ما را هم سرى مى بود و سامانى

من آن غارتگر جان مى پرستم
غم جان نيست جانان مى پرستم

برآمد گر چه از پروانه ام آه
هنوز آتش عذاران مى پرستم

دميد از تربتم صبح قيامت
همان چاك گريبان مى پرستم

سرم سوداى جمعيّت ندارد
من آن زلف پريشان مى پرستم

بگلبانگ پريشان داده ام دل
خروش عندليبان مى پرستم

بچشمم در نمى آيد صف حور
من آن صفهاى مژگان مى پرستم